A tribo
Apelidos
Os nosos nomes son o primeiro espello, a primeira identificación persoal e colectiva. Admitir a ortopedia forzosa a que están submetidos, un índice desalentador da nosa dependencia, da subordinación que se dá por inevitábel e fatal.
Referentes e opinións
A frase «tiene nombre de persona buena, claramente no es como suena» non vai ser un himno feminista, obvio, pero desde cando Shakira é unha icona do feminismo? Ao mellor o problema son as nosas expectativas, os nosos referentes.
Comedores escolares
O acceso gratuíto e universal ao comedor escolar supón unha ferramenta clave de inclusión ao garantir polo menos unha comida sa por día lectivo para a infancia máis vulnerable.
Este corpo meu
Este corpo que é meu, que non é da colección de homes que pasan polo meu dormitorio, non é dun rapaz que só me quere ás agachadas; este corpo que existe cando non é obxecto de desexo. Este corpo meu, que tanto me coida.
O futuro
Gustaríame volver atrás e dicirlle á Antía anterior ao 2000 que non tivese apuro por chegar ao futuro que, coma o final de 'Expediente X' e os últimos discos dos Smashing Pumpkins, ía parecerlle bastante decepcionante.
O dente de Lumumba
O ano pasado foi entregado aos familiares de Lumumba un dente por parte das autoridades belgas, que foi todo o que ficou dos seus restos, após asasinado, e aqueles, feitos desaparecer.
Autoficción
Supoño que este artigo podería resumirse nunha reflexión que digo moitas veces diante dos rapaces e rapazas: eu non quero matar xente na vida real, pero matar xente nos libros encántanme.
O dereito penal do inimigo
En contraposición do «dereito penal do cidadán», xorde e está a medrar «o dereito penal do inimigo», que establece excepcións aos dereitos de determinadas persoas cando as consideramos socialmente inimigas do Estado.
«The Walking Dead», a expedición Donner e Samuel
Samuel non me precisa para sobrevivir unha apocalipse zombi, pero supoño que loitar por sobrevivir nun mundo hostil é un pouco como sentar a ver esa serie horrorosa de zombis con el. Non quero, non me apetece nada, non o faría soa. Pero si o faría por estar con el.
Arquitectura necesaria fronte ao «feísmo» do superfluo
A vida do arquitecto Francis Kéré é toda unha metáfora de loita contra o superfluo. Foi o primeiro neno en aprender a ler na súa aldea de Gando, en Burkina Faso.
