Mara Mahía
As botas de Julie
Estes días penso moito na miña amiga que, ademais de ser unha persoa excepcional, tamén era xudía. O seu único credo era o humor, o viño, os seus fillos e o rexeitamento da violencia.
Grazas Cristina Fallarás, grazas Ana Orantes, grazas Jenni Hermoso, etc
Habería que gardar para a eternidade as palabras destas mulleres que sobreviviron para que poidamos lembrar quen foron as heroínas que sufriron e fixeron públicas as súas torturas para sacarnos da prehistoria.
Un país Hermoso
As mulleres e moitos homes feministas deste país estamos máis que fartas. Sen dúbida o escenario mundial que elexiu o bruto para salir do closet dos trogloditas é a proba perfecta, imposible de ignorar, para cesar dunha vez a este pillabán.
Campioas
Lamentablemente, cando só quedaba celebrar, recibir medallas, os saúdos dunha raíña, o respecto e a admiración de todo o planeta, aparece en pantalla un tipo calvo que abraza a cada xogadora como se fora o seu mozo.
O voto haraquiri
Só dicirlles que lles garantizo que ás mulleres, teñamos vaxina ou non, vánnos violar, abusar e matar con impunidade e moito máis rápidamente se o fascismo chega ao poder, aquí ou en Alemaña.
Volver
Hai un ano e case dous meses que non escribía unha columna para Luzes. Despois de publicar a última, o 10.5.22, caín nun lugar escuro, onde pensei que non tiña nada que dicir.
O erro
«Ser nena é un erro». Cando era cativa había un rapazolo que me dicía cousas así. Ríase de min por ser nena. Dicíame que o peor do mundo era ser muller. Eu mirábao perplexa, sen entender. El poñía exemplos da superioridade masculina: «As nenas non poden xogar ao fútbol. Non…
Os meus emigrantes
Cando crin ser emigrante aínda non coñecía o significado desa palabra. Como moitas galegas crecín escoitando as «aventuras» dos meus avós en Bos Aires e logo na Habana. A través das súas historias, América converteuse nun lugar máxico, onde habitaban xentes doutra cor que, segundo a miña avoa, «cheiraban distinto»…
A memoria das cousas
O único valor dos obxectos son as súas memorias. Eses recordos son o seu ADN que nos transmiten sensacións, evocacións e historias que rexorden de súpeto e sen avisar. Hoxe tomando café con Emiliy Dickinson acordeime de Mario, o amigo que me regalou a cunca onde están inscritos uns versos…
O meu Almodóvar
Isto non é unha crítica. Isto é o que sentín cando o outro día conseguín deixar o meu espírito saturnino na casa e ir ao cine. Pero quen contaba con que a melancolía me seguise, pedaleando non sei como, ata o belísimo Kino International en Berlín Este, onde os peixes…
