Antía Paz
O futuro
Gustaríame volver atrás e dicirlle á Antía anterior ao 2000 que non tivese apuro por chegar ao futuro que, coma o final de 'Expediente X' e os últimos discos dos Smashing Pumpkins, ía parecerlle bastante decepcionante.
O noso nome
Unha cousa que aínda non entendedes, escoitándovos, é a cantidade de violencia que exercedes contra nós cando falades. E non me refiro aos mal entendidos «piropos», senón á violencia de facernos existir única e exclusivamente a través de vós.
Non perder a esperanza
Cando penso nela, vénseme inevitablemente un triste xogo de palabras. Penso en perder a Esperanza, como se perdeu ela, coma unha idea palpable, como unha dor moi concreta. Coma un sopapo da realidade impoñéndose sobre o que desexarías que non acontecese.
Fratelli Fascisti
Chamémoslle fascismo. Perdamos o medo a sinalalo como o que é porque suavizar a realidade, reinterpretala, retorcela ata que asuste menos, non vai evitar que aconteza.
Ascensión
A Ascensión que eu coñecín morreu en Tirán no 1987 sen ter recuperado ao seu marido, fondeado na ría de Vigo no 1936. Sen ser recoñecida como vítima. Sen nada máis que a vergoña.
Señoras que len
Antes de comezar, aviso: A de hoxe é unha peza persoal e estival, que tamén teño dereito a vacacións. Se queren outro tipo de contidos, recomendo Como ser a vítima perfecta, de Malva.
Onde bailarán as nenas?
Tiña Molotov, banda mexicana da miña adolescencia pola que o tempo (e o feminismo) pasaron francamente mal, un disco chamado «¿Dónde jugarán las niñas?». A portada era infame, pero a pregunta... a pregunta volveume á cabeza estes días, falando coas miñas amigas sobre saír de noite.
Purilla
A señora Pura, «Purilla» para os seus catro netos, é a miña avoa de Tirán. Purilla, coma tantas outras mulleres da súa quinta, acabaría por cruzar a ría para vivir e traballar en Vigo, forzada pola necesidade de sacar a familia adiante.
A escola pública e a gaticornia
Para min, sen dúbida, o acontecemento que marca este curso por riba de calquera outro é a culminación con éxito do proceso de castelanización da miña filla. Acabáronse as cores vermella e amarela, os cadeliños e as ovellas. Agora todo é «rojo», «amarillo», «un perro», «una oveja» e o galego…
