Onte estiven na AP-9. Odio a AP-9 porque son unha persoa normal, e evito usala na medida do humanamente posible, pero onte levei o meu pobre coche por esa estrada do demo deseñada para chuparche todos os cartos posibles, ida e volta, para ir a Marín, de todos os sitios do mundo. Non se me perdeu a min nada en Marín, ou polo menos non se me perdera nada a min en Marín onte, pero onte collín a AP-9 para ir a Marín, ida e volta. E aínda por enriba é que nos perdemos e acabamos tendo que pagar máis pola cara a ese atraco a man armada malamente disfrazado de autoestrada.
Onte collín a AP-9 para ir a Marín, ida e volta. E aínda por enriba é que nos perdemos e acabamos tendo que pagar máis pola cara a ese atraco a man armada malamente disfrazado de autoestrada.
Por que estaba eu na AP-9 un martes calquera de setembro de camiño a Marín? Pois porque resulta que a Ana López Quintela (profe, escritora de libros infantís chulísimos e unha das miñas amigas máis responsables) non se lembrou de renovar o DNI ata o día anterior a mudarse a Irlanda, e o único sitio onde tiñan turno era Marín. Ana conduce e ten acceso a coche, eu conduzo mellor e o meu coche consome menos, así que me ofrecín a levala eu nada máis saír de traballar ás 3 da tarde. Esa noite eu durmira máis ou menos tres horas, porque estivera ceando e falando con Ana e con Sandra e con Fer, e considerei no momento que prefería sacrificar unha noite de sono a pasar menos tempo con elus. E agora Helena está en Valencia, Duarte e Paloma están en Madrid, Dani está en Sydney e Ana en Dublín. Parecemos unha canción de Amaral.
Cando Dani marchou a Australia, estivemos despedíndonos del un mes enteiro. Todas as festas eran festas de despedida, todos os cafés eran o posible último adeus. Fomos despedirnos del ao aeroporto, de sorpresa, ás 5 da mañá. Con Ana foi distinto, moito menos dramático. Cando nos despedimos despois da accidentada excursión de Marín, Ana fíxome prometer que non iriamos despedirnos ao aeroporto como fixeramos nós con Dani. E non o fixen. Quedei na casa e ordenei a miña habitación. Prendín un par de velas e chorei un pouquiño.
E agora estou escribindo estas palabras para Ana López Quintela, profe, escritora de contos infantís e unha das miñas amigas máis responsables, para que saiba que escollería tirar os cartos na AP-9 todos os días con ela antes que o mellor plan do mundo con practicamente calquera outra persoa. Escollería durmir tres horas, enchouparme enteira e tomar un Colacao na peor cafetería de Marín outra vez sen pensalo un segundo. Escollería cantar cancións de Olivia Rodrigo a todo pulmón no meu coche unha tarde calquera de martes despois de deixarnos unha pequena fortuna na AP-9 calquera día da semana, se significa facer todo iso contigo. Ana López, pasalo mal contigo é mellor que pasalo ben cos demais.
Escollería cantar cancións de Olivia Rodrigo a todo pulmón no meu coche unha tarde calquera de martes despois de deixarnos unha pequena fortuna na AP-9 calquera día da semana, se significa facer todo iso contigo. Ana López, pasalo mal contigo é mellor que pasalo ben cos demais.
Agora Ana está en Irlanda, afacéndose a un país novo, aprendendo a conducir no lado equivocado do coche, coñecendo xente nova e pagando seis euros por unha cervexa e eu sigo aquí, onde todo sigue igual, só que un chisco peor. Así que esperaremos a que volva. Eu, o meu Opel, a AP-9 e Olivia. Esperaremos a que o tempo nos devolva as nosas tardes dun martes calquera.
