Ela naceu nena porque lle miraron os órganos xenitais e así foi declarado.

Por se alguén se equivocaba, marcárona. Dúas agullas perforaron a súa pel sen pedir permiso. Entendeu moi cedo que corpos estraños terían dereito a invadir as súas carnes.

Antes de poder falar, de poder andar, xa lle foron indicando o camiño de baldosas rosas. Rosa fucsia, rosa salmón, rosa chicle. O seu lecer tamén estaba impregnado. Rosa pastel, rosa bebé, rosa coral. Cando quixo xogar con barcos piratas, fortes do Oeste, naves espaciais ou camións as empresas decatáronse do erro tan grande que cometeran.

Sacaron liñas rosas que incluían morados.

Por sorte, o parque era unisex. Tobogáns e columpios non tiñan connotacións segundo os sexos, pero a única á que se lle vía a roupa interior cando xogaba era a ela, a única que se despeiteaba era ela, a única que luxaba o vestido era ela. Cando aprendeu a ter coidado pasaron a chamarlle presumida, repipi, pija.

Na escola non era necesario mirarlle os xenitais para saber que era unha nena: dábanselle ben as letras e menos ben as ciencias, a pesar de que era a que mellores notas sacaba en todo. Algúns compañeiros, porén, querían asegurarse, así que lle levantaban a faldra no recreo. Un xogo sen importancia, lle dixeron, aínda que a eles ninguén lles baixaba os pantalóns.

Non remataba de entender, tampouco, de onde lle viña agora esa incomodidade do corpo nu. Na praia ela antes ía espida. Agora tiña que tapar o que a definira desde o comezo como muller. E tamén as tetas. Todo o mundo tiña tetas, pero non sabía por que só molestaban unhas.

Cando deixaron de intentar conquistar as súas bragas, fixérono co patio. O balón como medida de todas as cousas, o centro como símbolo de poder. As marxes, os bordos, as esquinas: delas.

O armisticio durou pouco. A procura do tesouro baixo a saia, antes un xogo infantil, pasou a selo de hormonas, a pesar de que ela seguía a levar a mesma roupa interior de algodón con laciños. Sentíase aínda esa nena, aínda que todo o mundo lle dicía que era unha muller porque sangraba. Aprendeu, tamén, que unha vez ao mes iso era normal, como normais eran a dor, as cambras e o cansazo, e facer como que nada pasaba. Como normal era levar a compresa escondida no peto cando se levantaba no medio da clase para ir ao baño cambiala. Como normal era, no fin de contas, avergoñarse e non falar da normalidade de ser muller.

Aprendeu a dicir non ás drogas cando xa levaba anos dicindo que non sen sabelo. Anos nos que as batallas se libraron no seu propio corpo, tamén, sen sabelo. Canto máis vía o desexo reflectido nas facianas dos outros, menos querenza atopaba nos seus. Os peitos, as cadeiras, o cu, a barriga, a celulite, os pelos. Todo era non. Todo era negarse. Ela non era como tiña que ser. Estaba a anos luz das mulleres que o mundo lle poñía diante como referentes. As modelos. As actrices. As cantantes. Incluso as periodistas do telexornal de mediodía.

Como non era coma elas, non remataba de entender por que lle berraban cousas pola rúa. Sobre as súas tetas, sobre o seu traseiro, sobre as súas pernas. Sobre o que farían con toda ela. Non te poñas así que son piropos. Pero «así» era a mesma forma na que se sentía cando o espello lle devolvía o reflexo. Revisarse, cuestionarse, dubidarse. Preguntarse se sería suficiente.

Non lembra quen foi o primeiro descoñecido que lle dixo algo sobre o seu corpo, pero si o primeiro que lle tocou o cu. E un peito. E o outro. O que se lle achegou demasiado á orella, á meixela, aos beizos. O primeiro que lle ensinou un pene erecto nun parque, moito antes de que ela soubese de que os penes podían facer iso. Os terceiros, cuartos e quintos xa non os recorda, pero si ten na mente as recomendacións das persoas que a querían ben: non volvas soa, non leves unha saia tan curta, non poñas ese escote tan baixo.

Ten coidado.

Finalmente a paz foi asinada tras arduas negociacións entre ser unha puta ou unha fríxida. Nunca soubo como achou o equilibrio. Nada era malo, pero pasarse peor. Ambas cuestións só tiñan unha cousa en común: sempre era culpa dela. Fíxose adulta, non só muller que sangra, e coidou que gañara a tranquilidade de ser quen quixese ser, sen máis.

Tras o profesor demasiado cariñoso, atopouse co xefe en exceso garatuxeiro. Quixo facer con ela todas as cousas que xa quixeran facer con ela algunha vez. Mesmo subirlle as saias para verlle a roupa interior, coma se volvesen estar en preescolar. Aínda que sabía moi ben dicir que non, levaba unha vida enteira practicando, os seus beizos non pronunciaron palabra. O seu corpo todo tomou o control, os poros da súa pel berraron. Non quixo ser escoitada.

Atopou outro traballo e marchou en canto puido.

Ela podería ser calquera. E se isto fose unha lista, as mulleres que a len poderían marcar varias cousas como parte intrínseca da súa biografía.

E mentres, todos os Rubiales que nos rodean seguen sen entender nada.