Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Escoitar o silencio en Nova York é un luxo. A única vez que recordo a calma case absoluta no medio dunha xornada laboral en Manhattan foi cando se leu o veredicto do xuízo aos policías acusados das torturas do emigrante haitiano, Abner Louima. Ao axente Justin Volpe, que se inflaba a esteroides e dirixiu o asalto de Louima, tocáronlle moitos anos e ainda permanece en prisión. Tempo despois, a policía matou a tiros a un rapaz guineano de vinte e tres anos que estaba parado na porta da súa casa. Pensaron que a súa carteira era unha arma e debían ter medo porque lle meteron 41 balas.
Este grupo de policías de paisano, todos brancos, que mataron ao mozo Diallo, durante o xuízo gañaron a lotería, lograron trasladar o xulgado a Albany (a capital de Nova York onde foi elixido un xurado máis empático e burgués) e todos foron declarados inocentes. Deste xuízo recordo as bágoas dun dos axentes, que chorou inconsolablemente, e o forte apupo que se escoitou nas rúas da cidade cando se leu o veredicto: Non culpable. O berro do axente non conmoveu a ninguén, máis ben ao contrario.
Sempre pensei que o tipo non quería emocionar a ninguén, pero que se cagaba de medo e por iso choraba. Ese día as tendas de Downton pecharon con antelación e as autoridades non se cansaron de recomendar prudencia, refuxiarse na oración e aceptar a vontade de Deus, amosar forza e outros clichés sen sentido. No East Village tiñamos a certeza de que habería disturbios e que a cidade rebentaría con tanta facilidade coma as tripas de Diallo. Non obstante, non houbo disturbios senón manifestacións pacíficas.
Durante meses levantar unha carteira na man ao ver a un policía converteuse nun sinal de protesta. Bruce Springsteen compuxo unha canción «41 Shots», que durante un tempo se escoitaba por todos os currunchos. Logo nada.E entón si, entón volveron matar a xente negra. Un rapaz de 20 anos, Dante Wrigt, ao que unha axente quixo deter por unha infracción de tráfico menor e confundiu a pistola eléctrica coa de disparar balas.
Foi en Minneapolis, pouco antes de que se escoitase o veredicto do xuízo contra un axente acusado de afogar a George Floyd. Antes de escoitar o veredicto, moitos pecharon as súas tendas con medo á multitude enfadada. Pero a sentenza foi favorable e, como din os optimistas, cumpriuse xustiza. Escoitei o veredicto en directo mentres as cámaras estaban enfocadas á cara enmascarada do acusado. Só podías ver os seus ollos que, ao escoitar a sentenza, parecéronme os dun animal aterrorizado. Culpable de todos os cargos que se lle imputan. Ben, irá ao cárcere durante décadas. Probablemente pasará o resto da súa vida encerrado nese inhumano armario de tortura ao que chaman sistema de prisións. Moita xente celebrouno coma se os ianquis gañaran as World Series. E con razón. Mais para min e penso que para millóns de estadounidenses, negros e brancos, toda a actuación foi unha repetición coñecida moi repugnante, especialmente observar o pánico nos ollos do asasino.
Con todo, mentres os ben pensantes se daban unha palmada de celebración no lombo, en Columbus, Ohio, unha nena negra de quince anos foi asasinada a tiros por un oficial de policía que, en breve, sentará no banquillo, dándonos outra oportunidade de facer xustiza. E alí seguimos e xa van séculos, matando e encerrando, copy and paste, etc.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
