Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Se non sei que facer diante dunha situación que me excede, mergúllome en palabras. No dicionario en liña da RAE cando tecleo un substantivo en feminino indícame que vexa o nome en masculino. Para aprender unha palabra nova teño que aprendela primeiro en masculino. Sen contar con que en decenas de casos, a mesma palabra en feminino é un insulto para humillar ás mulleres (zorro/a, perro/a, etc.).
Mónica Marcos Piñeiro, a última muller asasinada por violencia de xénero, vivía na Coruña e era da miña idade. Cando era nena coruñesa e estudaba as conxugacións verbais, chamoume a atención que a primeira persoa do verbo amar tamén é un substantivo. O que ama, é o amo. O amo é masculino, é o dono ou señor da casa ou familia. É o posuidor de algo. É a persoa que ten criados, é o dono de escravos. A ama tamén é todo iso, pero ademais ela é criada e dona dun bordel (quen contaba).
Cando ensinaba español máis dunha vez non souben como explicar a palabra esposas a un grupo de estudantes perplexos. As esposas aprisionan a quen as ten. Cando cheguei á adolescencia aprendín que unha boa corrida non só designa esa aberración tan española, a orgullosa tortura nacional, senón que tamén define a culminación do pracer sexual.
Non teño capacidade para discernir se os principais usuarios desa expresión son homes ou mulleres. Pero si sei que o exclusivo Club da Real Academia de la Lengua Española está conformado sobre todo por reliquias de homes brancos heterosexuais, que se dedican a perpetuar palabras sinistras como esa, nas que se alimenta e crece san o patriarcado.
Tamén sei que o asunto do toureo é unha barbarie macabra que, maiormente, realizan homes vestidos de abelorios, enfundados en traxes estreitísimos que realzan os seus xenitais. A morte do animal desangrado a puñaladas na columna vertebral é tan brutal, que moitas veces mancha de sangue as partes do toureiro. O cénit do pracer é tamén a morte. A violencia da lingua castelá chea de expresións sexistas e de amos, esposas, zorras, perras, coñazos, cojonudos e corridas é o cimento da nosa cultura, o espello da nosa conduta.
Somos o que falamos, un sistema patriarcal que nos meten a culleradas desde que empezamos a balbucir. Aínda que moitos canallas insisten en nomear rúas honrando a quen alegremente celebraron a morte, o decente sería empezar a deconstruír e desaprender os erros, corrixindo este trampolín para a violencia de xénero que é o idioma agresivo e machista que, como algúns cromañóns, está a matarnos. Quizais chegue o momento de entender e utilizar a linguaxe como o salvavidas que é. O uso das palabras non nos devolverá as vítimas, pero seguramente evite que medren máis asasinos.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
