Todas temos un lado choni. É intrínseco, independentemente de onde vivas, como vistas ou o diñeiro que teñas. É ese instinto interior que, cando alguén te amola, fai que desexes miralo fixamente aos ollos e, con xesto de veciña do Bronx (ou do Valadouro), espetarlle un sonoro «Que!».

O tan denostado chonismo non é unha pose, nin poñer arandelas de ouro nin escoitar reguetón á hora da sesta. É ese berro interno que, sobre todo co paso dos anos, poucas deixamos saír cando nos sentimos ameazadas, xulgadas ou imperativamente subordinadas. A min pásame continuamente cando un tío me mira de xeito lascivo. Pensa que me vou poñer nerviosa, que vou baixar a cachola e que, se o plan non lle funciona, aínda pode liberar algún comentario impertinente, deses que algúns chaman piropo. Aínda que raie no soez. De feito, ata hai pouco pasábame, e aínda me ocorre algunha vez cando ando coa garda baixa.

Pásame tamén con persoas que coñezo. Hai pouco, estando de troula, atopeime cun colega de toda a vida, deses que pasas anos sen ver, e cando coincides cóntache a súa vida, e ti a el a túa. Total, o rapaz liouse, e confundiu a miña simpatía cun convite para meter a súa boca no meu pescozo, e arrimarse moito, e aproveitar o arroupamento da multitude ociosa para arrimarse aínda máis. Pois ese día andaba eu coa garda baixa, e pensei que afastándome, apartándolle as mans e falando estratexicamente con outra xente que andaba por alí, o coitado ía captar a mensaxe. Non resultou.

Sentín ganas de poñerme choni e, co agobio, ata de soltarlle unha hostia. Cousas que me pasan cando me sinto vítima. Pero, automaticamente, a miña mente pensou nesa frase tan de tío, «É que as tías, de festa, sodes unhas bordes!», ou «pero mira que é altaneira: vai de pija e é unha choni», ou eses outros que te asaltan, do tipo «con ese carácter non lle vas gustar a ninguén». Calificacións perfectas para aliviar o escozor do rexeitamento, e cuxa aceptación social nos fai calar e desistir. Coñezo mulleres que se bican con tíos só para que queden tranquilos e así sacalos un pouquiño de diante. Paréceme unha estratexia de efectividade efímera, pero moi lícita.

Ser choni é marabilloso, queridas amigas. Poucas cousas se comparan co gusto que dá un «Que miras!», un «coidado, que hoxe teño a man solta» ou un «quieto, pirola brava» a tempo. Ou, simplemente, o clásico corte de manga ou o «vai rañar a pirola» de toda a vida. Neste 2018, saca o teu lado choni. Ninguén o espera.