Categoría: Teito de cristal
Rosalía, Maldonado e Jesús Gil
Hai que ser moi valente para escribir unha columna chamando machista a Rosalía (xa sabedes, a cantante) nun mundo onde ...
O violador es ti
Hai no mundo un silencio que berra con tanta forza que o ouvido da humanidade non o chega a escoitar. ...
Tómalle un café
Tomar café é un ritual. Sábeno ben os pais e avós que pasaron a famosa Noite dos Transistores congregados nun ...
O que (non) arde
Téñolle pánico ao lume. É, xunto coas bombas, o maior símbolo de destrución que habita no noso mundo. A materia, ...
Franco e o Satisfyer
Na vida xorden todo tipo de puntos de inflexión. Grandes, pequenos e, ás veces, titánicos. Os 40 anos de ditadura ...
A páxina en branco
É ferinte. Unha puñada no peito ao sentir que o tempo pasa mentres a tinta seca. Os meses fuxiron correndo ...
Se isto é un home
No mes de xaneiro de 1947, Primo Levi rematou de escribir o testemuño dunha das maiores brutalidades da historia da ...
A necesidade social dunhas marcas valentes
Xa o dicía Mafalda:«o urxente non deixa tempo para o importante». E se extrapolamos este dito ao mundo da empresa, ...
A muller que intimida
Cando unha cre que xa o sabe todo ou, polo menos, o esencial, en cuestións de amoríos, chega un día ...
A min gústanme maiores
Non, este artigo non vai de reguetón, como podería parecer polo título. Pero a pegañenta canción de Becky G, lonxe ...
-
Cónclave no Hórreo
O balance de xestión e promesas no Parlamento Galego non foi tan ameno como o Estilo Galicia da semana pasada na Cidade da Cultura, pero tamén nos deu que falar. Mentres, aló en Roma...
-
A parábola do Papa e o vicepresidente
Se ben non era perfecto e o progreso foi lento e en ocasións insuficiente, non hai dúbida de que a súa filosofía era a da paz, a tolerancia, e a defensa dos máis vulnerables. Por iso é bastante simbólico que falecera apenas doce horas despois da súa reunión con JD Vance, representante dun goberno desapiadado.
-
Que foi da institucionalidade?
Inspirándose no 15-M, as organizacións prometían primarias abertas, con garantías e sen inxerencias; limitación de cargos e mandatos; topes salariais, doazóns e trasparencia; mecanismos para o rendemento de contas, a non profesionalización da política... Por que foi abandonado todo aquilo?
