Mandáchesme unha mensaxe despois de catro anos de silencio de radio e recordos esbrancuxados. 

Supoño que, ás veces, a cidade que nunca durme tamén quita o sono. 

E é gracioso, porque 

non estou segura de se recordo o timbre da túa voz, 

ou o tacto da túa pel baixo a xema dos meus dedos

e tampouco estou segura das cousas que facían dos meus recordos de ti

algo ao que aferrarse.

Non sei se eras divertido 

ou se só me gustaba a forma que eu sabía que a miña risa che facía sentir.

Non sei se gostaba de ti

ou se gostaba de que ti gostaras de min.

Non sei se gostabas de min

Ou gostabas de ter sobre quen escribir.

Non sei se os teus poemas son bos

ou pretenciosos.

Non te coñezo.

E ti non me coñeces.

E non digo agora, digo que nunca chegamos a atoparnos.

Ti coñeciches unha musa e eu coñecín un espello.

Eu coñecín un poeta e ti coñechiches un poema.

Ti eras unha cámara e a túa lente sempre apuntaba cara min

e o meu corpo adoecía de posar para ti.

O lombo erguido

o sorriso forzado

e as pernas abertas.

Ti, fodendo coa túa prosa,

e eu, fodéndome a min mesma.

Intentei quererme a través de ti unha, e outra, e outra vez

e ti fixeches o propio.

Os nosos egos famentos alimentáronse o un do outro ata que só quedaron faragullas

e despois rabecharon cando se decataron de que aínda esfameaban.

Lembras aquel ano, despois de que todo rematara,

cando me mandabas un WhatsApp sempre que me vías pasalo ben?

Unha parte de min desfrutaba que intentaras gobernar en min.

Era a parte de min que non sabía a diferenza ente ciumes e amor,

e que non comprendía a diferenza entre o xeito no que me tratabas e o respecto,

e que non te diferenciaba a ti de calquer outro home

disposto a darme un migallo de atención.

Así que é apropiado que fales e estrañar o meu cabelo azul.

Supoño que o estrañas da mesma forma na que estraño a auga do río no que nadamos aquela vez.

O río fica no mesmo punto pero a auga marchou hai xa moito.

Estrañamos unha idea.

Unha mala idea.

Eras o rapaz bonito con mans suaves que me escribía poemas

e eu era a rapaza de cabelo azul á que lle falabas de Mark O’Brien e Langston Hughes.

Pasaron xa anos.

Prometo non buscar espellos nos teus ollos,

así que non intentes sacar máis poemas de alguén que nunca existiu.

E por favor,

vai a terapia.