Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Cando Hitler invadiu Polonia en 1939, deu o primeiro paso para facer moitas atrocidades. Ademais dos horribles crimes cometidos no país báltico, supoñamos que alí o caudillo alemán tamén investiu cartos en infraestruturas. Mellorou as estradas que transportaban a xente aos campos de concentración, construíu cámaras de gas, fornos, mellorou o sistema de transporte ferroviario para acelerar o xenocidio e tamén renovou un par de palacios do século XIX, que o goberno polaco «regalou» ao Führer e onde se aloxaron oficiais nazis e as súas familias.
Uns 82 anos despois (os mesmos que o Pazo de Meirás está en mans dos Francos), unha parella de familiares de Hitler (que os hai, aínda que cambiaron o seu apelido porque en Alemaña as revistas de chismes non teñen moito interese para fotografar a descendentes dos asasinos), presentan unha demanda contra o goberno polaco. Na demanda reclaman á administración báltica que os compense polo usufruto das propiedades «renovadas» polo seu antepasado, con aproximadamente un millón de euros, cifra que os descendentes do ditador calculan que o «investimento polaco» do seu avó, bisavó e bisavó.
Esta sería unha demanda ridícula e insultante en calquera sistema xudicial. Unha indignación dunha familia de privilexiados que nunca recoñeceu os crimes do seu antepasado, que pasaría sen dor nin gloria polos xulgados de Varsovia ou Estrasburgo. Non obstante, España é diferente. Fagamos un avance rápido á situación dos Franco no noso país. Esta familia, descendente dun dos ditadores máis sanguinarios da historia de Europa, ten o atrevemento de esixir que se indemnice ao actual goberno polos gastos que a posesión do Pazo de Meirás lles provocou durante 82 anos.
A ver se o entendo. Non só «roubaron» o Pazo do patrimonio de Galicia senón que despois de empregalo, sen pagar un céntimo durante case un século, queren recibir unha indemnización que viría dos impostos que pagaban os mesmos españois aos que roubaron. Cando en 1938 un grupo de soldados armados que intentaban gañar un golpe de estado pediron un «agasallo» para o xeneral ferrolán, recibiron o Pazo. Cando fas un agasallo mentres os compañeiros do homenaxeado teñen o canón dunha pistola contra a túa cabeza, iso chámase extorsión e roubo. Se o actual goberno cede ás demandas dos Franco, está a recoñecer a lexitimidade dun usurpador, ladrón e goberno ilexítimo que abusou, asasinou, encarcerou, roubou e reprimiu España durante case 40 anos.
A familia de Franco non ten dereitos sobre o Pazo de Meirás nin a Casa Cornide. Nunca o tivo. Esas propiedades foron roubadas por un goberno ilegal, por unha banda de okupas con pistolas e uniformes. Os membros da familia Franco que defenden e viviron do botín do réxime fascista imposto polo Xeneralísimo, non teñen dereito a recibir nin un can das arcas do Estado español. En que base legal se xustifica conceder indemnizacións aos descendentes dun ditador que tomou o poder ilegalmente? Non hai historia alternativa de España. Franco era ditador e o seu goberno era ilegal, polo que é imposible desde o punto de vista legal que estes señores teñan dereito a calquera cousa.
Por suposto, neste país insólito, onde ultimamente as sentenzas xudiciais son o cumio do disparate e onde temos un rei fillo do boneco exiliado, herdeiro do ditador, calquera resultado é posible. Non obstante, se seguimos a durmir co legado de Franco, o fascismo seguirá mexándonos por encima. A familia Franco e o crime organizado que foi o réxime franquista non merecen nada. É imposible vivir nun país decente e orgulloso de si mesmo, gobernado polos dereitos humanos, a honestidade, a liberdade de expresión, a igualdade e a xustiza, cando o propio goberno está disposto a seguir cedendo ás demandas dunha familia, cuxa riqueza e o benestar procede do espolio, a represión e o asasinato de centos de miles de españois.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
