Nacín en xaneiro do 97, así que tiven a infancia dos 2000s por excelencia: unha infancia de Son Goku e Detective Conan, Hannah Montana e os Jonas Brothers, xeonllos rascados de xogar ao fútbol no patio da escola, Física o Química, cromos, legalización do matrimonio homosexual, Operación Triunfo, Amaral, o baile Antes muerta que sencilla de María Isabel, RBD, Harry Potter, o cambio da peseta ao euro, o cambio de cinta a DVD, o cambio de walkman a mp3 e a iPod, cambios, cambios, cambios. Tamén tiven a infancia do 11-S, do 11-M, gobernos facendo oídos xordos cara as protestas de millóns de persoas contra a guerra de Iraq, a crise do 2007, «non vai haber traballo para vós», quecemento global, desertización, gobernos de dereita quitándonos os nosos dereitos e gobernos de esquerda finxindo que non son capaces de devolvelos, capitalismo tardío, incendios forestais todos os días nas noticias, información e desinformación, estímulos e ciclos de novas de 24 horas.
O outro día vin un tuit no que se podía ver unha foto dun balón de fútbol e un bocadillo de chocolate, coa frase «La vida era esto…». Un número importante de persoas, todas de 20 anos para arriba (a maioría entre os 40-60 anos), falaban sobre como xa non había veráns deses, de fútbol e chocolate, de bicis e liberdade e aventuras, e como a mocidade de hoxe só coñece pantallas, bailes de Tik Tok e ciberacoso. E, moi honestamente, tédesme todes xa ata o mesmísimo carallo.
⚽ Tardes de verano ? pic.twitter.com/xcBzC8qEhv
— La PC Futbolería (@pcfutbol) June 15, 2022
As guerras xeracionais son máis vellas que Metuxalén e máis aburridas que mirar como seca unha parede recén pintada, e a pesar de que todes nós nos vimos nalgún momento como o obxecto de comparacións absurdas e innecesarias feitas desde a absoluta e total superioridade por parte des noses maiores, a moites parece que nos falta o tempo para empezar outra vez coa mesma teima ca quinta máis nova. Moitas veces semella que a motivación é máis nostalxia mal expresada que complexo de superioridade, pero na meirande parte dos casos está bastante claro que é unha mistura de ambos. Teño ata visto rapazas da miña idade que foron directioners (fans de One Direction, como unha servidora) e believers (fans de Justin Bieber) consumadas e dedicadas, desas que montaban pifostios en Twitter e esvaecían nos concertos, falando das kpopers (fans do pop surcoreano, maioritariamente rapazas novas, herdeiras dignas da cultura fan nas redes que vin formarse a tempo real hai quince anos) como se foran nenas histéricas e ridículas sen criterio. E sen querer eu desvalorizar as contribucións culturais das directioners e as believers nin branquear os abusos da feroz industria de pop coreana, polo de agora as kpopers como colectivo semellan máis politicamente activas e dispostas a usar o seu poder para o ben.
Durante as protestas nos Estados Unidos polo asasinato de George Floyd a mans da policía de Mineápole, grupos coordinados de kpopers colapsaron varias aplicacións deseñadas para identificar persoas participando nas protestas. Tamén teñen reventado eventos de grupos de extrema dereita e apoiado diversas causas humanitarias; teñen o potencial de facer o ben e sábeno.
Eu teño o particular privilexio de ter relacións bastante próximas con moita rapazada máis nova ca min dentro da miña familia: o meu irmán pequeno, es miñes sobriñes, es miñes primes e es súes amigues… Gústame pasar tempo con elus, levales a sitios, falar de música e de series. Si que é certo que as pantallas ocupan agora un tempo que antes seguramente podía estar ocupado por xogar ao fútbol, pero non todo o tempo mirando unha pantalla é tempo desperdiciado, e defender o contrario é caer no mito do gran pánico moral da nosa xeración. Non, non sabemos o efecto que as pantallas están tendo na mocidade, pero non todo é malo.
Na miña familia, a rapazada toda usou os seus dispositivos para facer pequenas «películas» que ata o día de hoxe non son capaz de ver sen chorar da risa. Todos os anos, cando imos ao cámping da praia, organizamos unha pequena competición na que diferentes grupos con persoas de todas as idades compoñen unha canción e reproducen a escena dunha película que lles gusta. Grazas a esas pantallas teño para sempre comigo un vídeo do meu irmán Samuel facendo unha extremadamente convincente interpretación do monólogo de Gordi nos Goonies no que lle ennumera a tres delincuentes entre bágoas de puro pánico todas as mentiras que contou na súa vida, e un vídeo da miña prima Julia facendo unha espectacular performance como señor maior discutindo coa súa muller, a miña outra prima Inés. Con esas pantallas poñen música para que bailemos todes e están en contacto coes súes amigues que non poden ver en todo o verán. Non creo que a miña infancia fose mellor. Non creo que a infancia da miña nai fose mellor, tampouco. Foron diferentes.
Tamén se fala de que a rapazada de hoxe en día é «máis maleducada», que «se ofende por todo» e que «non saben facer nada». O de que a mocidade sexa máis maleducada hoxe que hai corenta anos, pois mira, non me podo pronunciar, pero como persoa que traballa cara o público podo asegurar, categoricamente, que as persoas máis educadas e coas que é máis fácil interactuar é coas persoas máis novas. Despois, o de que nos ofendemos por todo, pois home, igual paga a pena darlle unha volta e pensar que igual non nos ofende todo, senón que os tempos cambiaron e simplemente nos ofenden cousas diferentes. E tamén o de que as novas xeracións non saben facer nada ten tela, porque saber, sabemos o que nos ensinaron as persoas que nos educaron (o cal non me queda moi claro como é un defecto xeracional do que teñamos que levar a culpa nós), e tamén o que sabemos igual está máis relacionado co plano tecnolóxico, non sei eu. A min estas cousas esgótanme, non creo que leven a ningunha parte e parécenme críticas sesgadas no mellor dos casos, e ataques malintencionados no peor.
Porén, ao final do día o meu irmán do 2006 ten os xeonllos rascados de xogar ao fútbol e comeu bocadillos de chocolate abondo. Hai cousas que non teñen por que desaparecer. Estas guerras xeracionais son unha absoluta perda de tempo. O peor que ten nacer no 1997 ou no 2006 ten máis que ver co planeta e os sistemas sociais que herdamos dos nosos antepasados que coa falta dun idílico Verano azul idéntico ás fantasías nostálxicas de persoas que igual non lembran que na súa quinta, ser do colectivo LGTBI, por poñer un exemplo, convertíate nun branco de constante violencia socialmente aceptada. O peor de ser Millennial, ou Zillennial, ou Xeración Z, ou xeración Alpha, non é que as nosas infancias non sexan identicas ás de xeracións anteriores. O peor de ser unha persoa nova no 2022 é que vivimos nun sistema que nós non creamos e que o noso planeta non pode soster, e imos pasar o resto das nosas vidas lidiando coas consecuencias.
A nosa música non é peor nin mellor que a música que veu antes nin a música que viría despois; as crianzas xogaban no 1972, xogaban no 2002 e siguen xogando no 2022, os seres humanos non empeoraron, nin melloraron. O mundo sigue xirando. Ou non.
