Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Seguindo o ronsel da admirada Ana Cermeño, diriamos que nunha película, cando se desata unha liorta a balazos, case ninguén sae vivo, todos acaban malferidos; pois así estamos ante o bloqueo español e a repetición electoral, a cuarta en 4 anos.
Os catro xinetes do Apocalipsis que nos teñen «ata os bemoles», segundo a expresión do novo Rufían, afrontan a cita coas urnas en novembro con feridas, cando menos de prognóstico reservado.
Os catro deberían pagar a súa parte de culpa da situación, aínda que, para ser xustos e seguindo o dito polo mesmo a Rajoy hai 3 anos, o máximo responsable é o candidato que tiña que lograr a investidura, é dicir, Pedro Sánchez.
Moita xente aféalle a súa incapacidade para pactar, pero non é non puidera pactar, é que non o intentou, non quixo pactar. Se quixese, teríao feito e rápido, pero na Moncloa desde o principio querían seguir gobernando sos e, en especial tralas municipais, decidiron forzar a situación para ir á segunda volta.
Só o hábil movemento de Iglesias, aceptando quedar fóra do goberno, deixouno en fóra de xogo en xullo e obrigoulle a facer de mala gana unha oferta de coalición, moi á baixa, a Unidas Podemos que, pese a todo, os morados acabaron rexeitando; desprezando unha oportunidade que talvez non volva máis, a de pasar das prazas do 15M á Moncloa en 5 anos.
A teoría que máis forza ten estes días é a de que logo das eleccións, uns reforzados PSOE e PP poidan chegar a algún tipo de entente con Ciudadanos
O fracaso desta legislatura afasta por moitos anos a posibilidade dun goberno de coalición de esquerdas entre o PSOE e o espazo que agora ocupan os de Iglesias. Os socialistas xa comezaron a mirar á dereita e confían en renovar a vitoria e apoiarse, ben nun Ciudadanos humillado ou nun PP reforzado.
A responsabilidade do bloqueo ten que ser compartida tamén polas forzas da dereita. Rivera apostouno todo a substituír o PP máis duro e ao final, nunha reviravolta que nin eles mesmos saben explicar lanzoulle unha oferta ao PSOE só para tratar de frear o seu esborralle nas enquisas. Os seus votantes xa non poden estar máis desorientados.
E o PP, acazapado, máis calado para evitar a presión volveu a demostrar que sempre pon por diante os seus intereses de partido que a responsabilidade de Estado. Casado quere coller aire o 10 de novembro e logo, todo se andará.
A teoría que máis forza ten estes días nos mentideiros da Corte madrileña é a de que logo das novas eleccións, uns reforzados PSOE e PP poidan chegar a algún tipo de entente na que tamén pode entrar Ciudadanos. Unha alianza que tranquilizaría ao mundo económico e a Bruxelas no medio do que parece que vai ser outra tormenta perfecta internacional con Boris Johnson e Trump incendiándoo todo.
Os que seguramente non estarán tan tranquilos serán os millóns de cidadáns que o 28 de abril marcharon á cama convencidos de que habería un goberno de esquerdas do PSOE e Unidas Podemos e que agora poden acabar pagando, de novo, os pratos rotos.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
