Isto non é unha crítica. Isto é o que sentín cando o outro día conseguín deixar o meu espírito saturnino na casa e ir ao cine. Pero quen contaba con que a melancolía me seguise, pedaleando non sei como, ata o belísimo Kino International en Berlín Este, onde os peixes gordos da DDR celebraban as súas conferencias e outras tolemias. Pois ben, na última de Almodóvar aparece un escenario da miña vida pasada. Como Penélope e a súa moza, eu tamén vivín coa miña primeira noiva, na praza das Comendadoras número 2, enriba do Café Moderno. En canto unha das protagonistas dixo o meu antigo enderezo, o corazón deume un respingo e a memoria abandonou a sala de butacas. De súpeto estabamos en San Bernardo, en Conde Duque, ao lado do convento das monxas de clausura.
Naquela época, cando ser gai era ser unha froita velenosa de outro planeta, a palabra queer designaba só «algo raro», Madrid aínda seguía a ser o tablao do gran Tierno Galván, Saraxevo era o inferno e os prezos dos alugueiros non se desorbitaran por completo; a fonte da Praza das Comendadoras usábana os ionquis para lavar as xeringas que logo se pasaban uns a outros, porque a SIDA aínda non acababa de aterrar completamente e a heroína andaba en cada esquina do barrio. Recordo ver unha moza de aspecto moi pijo inxectarse nun nocello, «agochada» entre dous coches aparcados na rúa Quiñones, ás 2 da tarde, e na praza de Malasaña ver á xente usar as cabinas telefónicas para picarse.
Co tempo a miña moza e mais eu fixémonos amigas de todo o staff do Café Moderno. Durante unha época pasaba a vida alí. Polas tardes tomando café e polas noites bebendo copas. O meu amigo Alberto, a quen non vin en 20 anos, traballaba de camareiro e durante o día tamén era carniceiro non lembro en que mercado e, como un estraperlista xeneroso, de cando en vez regalábanos chuletóns. Pero naquel tempo era, sobre todo, un grande escoitador e facedor de alegrías nocturnas. Tamén estaba Javier, un arqueólogo reciclado de camareiro. Porque co diploma de Indiana Jones non había nada que facer, e a ninguén se lle ocorrera aínda poñerse a abrir as fosas comúns sementadas por todo o país.
O noso apartamento de principios dos 90 non era como o da peli de Almodóvar. As portas con cristal que saen na cinta si eran as mesmas. Pero nós tiñamos unha moqueta horrorosa e un baño bonsai, que parecía unha caixa de zapatos dun kindergarten. En canto nos mudamos alí decatámonos de que a música do café se filtraba na nosa casa cada noite e era imposible pegar ollo ata que pecharan. Así foi como no canto de intentar durmir, comezamos a baixar ao Moderno. Fixémonos tan amigas de todos os camareiros que, polas noites, Javi comezou a poñernos nanas. Lembro que nos encantaba a banda sonora de The Hunger, a película de vampiros de Katherine Deneuve, Susan Sarandon e David Bowie, e durante un tempo, cada noite pechaban o café con esa melodía a todo volume, mentres nós nos amabamos e durmiamos soñando que estabamos nunha película de criaturas inmortais e mulleres fermosas. Isto non é unha crítica, isto é o que eu vin mentres outros vían Madres paralelas.
