Volvía no coche, de noite. Non lembro xa de onde viña, pero si que levaba a radio acesa. E iso é raro, porque normalmente o que escoito son podcasts. Sobre todo de true crime. É un tema que me apaixona, no sentido creepy da palabra, por seguir co inglés. Coñecer os pormenores de crimes reais provócanos, á xente seguidora do tema, unha mestura de curiosidade, pavor, morbo, indignación e noxo. Non sabería definir o porqué desta macabra afección, que me vén de nena. Mortes e cadáveres dábanlle a toda historia un punto apaixonante, coma se ficase de pé no abismo, coas dedas de fóra, e vivise para contalo. Un xeito como outro calquera de enfrontarse ao mal sen medo a perder.
Ía no coche e a voz da radio soltou a noticia: case dezasete anos de cárcere para o exconcelleiro de Ponferrada que guindou a súa muller polo balcón e a deixou tetrapléxica. Apertando o volante, concentrada na estrada e en evitar as arcadas, a radio seguíu soando: non só a tirou, senón que cando a viu no chan inmóbil e boca abaixo, despois de golpear a cabeza contra un pozo, baixou á rúa non para socorrela e chamar á ambulancia, senón para dicirlle «zorra, hija de puta, ¿te has muerto ya?» e darlle patadas e máis golpes cun pau.
Unha das cousas que me di a xente que le os meus libros é que lles parecen moi cinematográficos, que se imaxinan as escenas cando o len á perfección. Que cal é o truco. Non hai truco. Así asimilo as cousas cando mas contan: as palabras son imaxes na miña mente, tradución simultánea, imparable. Eu xa non vía a estrada, vía a Raquel Díez no chan tirada, o seu maltratador mallando nela, despois de romper unha vértebra, dúas, a columna enteira. Ollei todo o que a radio cuspiu nese momento sobre o inferno que pasou durante anos ao carón dese home, sobre o anaco de vida que lle arrincou a raíz dese intento de asasinato. Pero non, por moito que as escenas na cabeza dixesen unha cousa, as palabras resultaban incorrectas: os doce anos eran por lesións agravadas e o resto, menos de cinco, por catro delitos de maltrato habitual. Non existía intento de asasinato. Argumentábase que non houbera aleivosía posto que as partes xa estaban inmersas nun «episodio violento previo» que non supuxo un «cambio cualitativo importante». É dicir: o ataque fora a continuación de algo que non era asasinato e que rematara, sen pretendelo, do peor xeito posible. Tampouco o condenaban por homicidio en grao de tentativa porque o acusado arrepentiuse e a pesar de que a intención fose matala (por que, se non, tiraría unha muller pola ventá e ao vela aínda con vida no chan comezaría a vareala?), logo cambiou de opinión e realizou «actos voluntarios, positivos y eficaces para evitar la culminación de la muerte de su esposa».
Apaguei a radio. Fiquei en silencio. Non puxen podcast ningún.
Un par de días despois lin que o fiscal e a acusación particular do caso da nena de Baleira, en Lugo, chegaran a un acordo de conformidade cos acusados. Violada dos sete aos trece anos polo cuñado e o irmán do cuñado, e convencida, se é que se pode usar ese verbo, para que accedese a iso pola súa propia irmá maior, a meniña quedou embarazada no 2015 e os tres condenados obrigárona a dar en adopción ao bebé. O asunto saíu á luz porque a cativa escapou da casa, non porque ninguén a axudase. Outro inferno en vida durante máis de seis anos. A condena: tres. A pena viuse diminuída por dilacións indebidas no caso e pola reparación parcial do dano que xa efectuaran ao pagarlle á vítima unha parte das indemnizacións.
Cando estaba embarazada preguntábanme moito se prefería un neno ou unha nena. Eu quería unha nena. Ás veces dicíao, ás veces non, porque non tiña claro o motivo, igual que tampouco sei o porqué desta miña afección polo true crime. Sempre pensei que non había resposta correcta para esa pregunta.
Agora que teño unha filla penso que todas esas protagonistas de podcast ás que observaba desde a distancia, desde a frialdade, poderían ser ela.
Todas e cada unha desas mulleres asasinadas. Ou vivas, pero a que prezo. O abismo sempre foi real, pero agora son consciente de que camiñamos sobre el sen rede de seguridade.
De que si que teño medo a perder.
