Odio o normal

Odio os clixés. Na literatura, nas series, nos filmes. Pido perdón publicamente se algunha vez vistes algún clixé nas miñas obras. «Lo siento mucho, me he equivocado y no volverá a ocurrir». Ou si, seguramente pasou e seguirá a pasar, porque estamos rodeados deles. Coma o patriarcado, respirámolos sen decatarnos. Ódioos, pero tamén me gusta identificalos, como se eu fose unha especie de bióloga con medo ás arañas que bota horas e horas mirándoas con noxo e fascinación.

Sobre todo, gústame decatarme dos patróns que se esconden tras eles, como se puidesen ser catalogados. Nas películas de terror, por exemplo: ata non hai moito, case sempre que había un grupiño de persoas protagonistas nesas películas eran homes brancos cis cumprindo os papeis de O Guapo, O Simpático, O Intelixente e demais fauna. Logo, orbitando coma satélites arredor deles, había tres papeis máis: a muller, o asiático e o negro. Adoitaban ser tamén os primeiros en morrer, casualidades da vida. Loxicamente, isto é unha xeneralización. Toda xeneralización falla cando a aplicamos a casos particulares, así que non vos poñades agora a buscar películas de medo onde isto non se cumpra, porque habelas hainas, claro*.

*Para explicacións máis pormenorizadas a cuñaos que non entenden o que é unha xeneralización, 20€ a hora.

Ata non hai moito, case sempre que había un grupiño de persoas protagonistas nesas películas eran homes brancos cis cumprindo os papeis de O Guapo, O Simpático, O Intelixente e demais fauna. Logo, orbitando coma satélites arredor deles, había tres papeis máis: a muller, o asiático e o negro

O clixé que máis estudei eu ao longo da miña vida, basicamente porque comecei a fixarme nel na adolescencia, é o das novelas románticas. Vexamos: ela, candorosa, fráxil, branca, inocente. Case sempre virxe, pero se non o era tanto daba, coma se o fose. De sexo sabía nada e menos. El (porque si, sempre había unha ela e un el), todo o contrario: deitárase con medio planeta e sabía o kamasutra de memoria. En xeral, era rico, porque neste mundo todo é mellor se es rico (aí concordo). O pacto tácito sempre era que el lle ensinaba os asuntos de alcoba e ela e, a cambio, lle arranxaba o traumiña. Porque si, os homes destas novelas sempre tiñan un traumiña que con amor verdadeiro conseguían superar**.

**Para máis información, véxase/léase a triloxía After, ou a triloxía Cincuenta sombras de Grey, ou A través de mi ventana, ou…

Pasei moitos anos crendo que o amor de verdade era unha cousa semellante: sacrificio, hiperventilar cando O HOME (o teu home, o indicado, a túa media laranxa, a túa alma xemelga) te rozaba, coidalo, estar sempre con el, pensar sempre nel. Supoño que foi unha mestura dunha nula educación sexual nos dous mil e poucos, dun precario acceso a Internet  e dunha vergoña que xa se me foi toda, pero que naquela época me impedía preguntar as cousas que bulían pola miña cabeza. Pero, sobre todo, coido que unha das cousas que máis axudou a que malinterpretase tan malamente, que diría a Rosalía (a de agora, aínda que a de antes fixo que tamén concordaría) o que era o amor, foi ver repetidas unha e outra e outra vez as mesmas historias. O mesmo esquema. O mesmo clixé. O que é normal.

Coido que unha das cousas que máis axudou a que malinterpretase tan malamente, que diría a Rosalía (a de agora, aínda que a de antes fixo que tamén concordaría) o que era o amor, foi ver repetidas unha e outra e outra vez as mesmas historias. O mesmo esquema. O mesmo clixé. O que é normal

Sigo lendo novela romántica de cando en vez e agora sei e son consciente de que é o que sempre foi: ficción. Pero cando es adolescente, ou nena; cando te estás a formar como persoa; cando non tes con que comparar; cando a cultura e a sociedade che ofrecen sempre o mesmo, sen ter desenvolvida a túa capacidade crítica, interiorizamos cousas. Damos por feito que iso é «o normal». O que deberías sentir. Por iso me fascina e me alegra ver como as novas xeracións teñen cada vez menos medo a exteriorizar o que senten, a poñelo en palabras, a expresar as súas emocións. Por iso me entristece tanto que en pleno século XXI se sigan a repetir os mesmos clixés, que tiremos deles coma o comodín que son, no canto de elaborar un discurso que vaia máis alá do que «vende» ou do que é «normal».

Supoño que a Pablo Motos lle parecería normal dicirlle a Virginia Maestro que lle estaba custando mirala aos ollos porque levaba escote. Nunca lle dixo o mesmo a un tío, porque iso non é «o normal». Supoño que lle pareceu lóxico defenderse das acusacións de machista poñendo a tres mulleres ao seu carón dándolle a razón (avanzamos algo: nas pelis de medo, a cota feminina era unha unidade, lembrade).

Pareceríalle tamén normal ao guionista de El Hormiguero facer fincapé no «extremo coidado que se ten por non ofender nunca a un invitado», e falaba ben. InvitadO. As invitadAs, xa tal. Podedes buscar en Google as declaracións de Charlize Theron despois de pasar polo programa, ou o vídeo da entrevista a Kristen Stewart por mor da estrea dunha das pelis de Crepúsculo. Ou non, porque coido que a produtora do programa anda a borrar toda proba gráfica de que, efectivamente, isto pasou. De que, efectivamente, isto é machista, e de que Pablo Motos é machista, porque todos o somos, iso si, en maior ou  menor medida: uns teñen moito máis que deconstruír que outras.

Así que, supoño, tamén lle pareceu normal á señora que tiña diante na cola do supermercado o luns afirmar que non era «nin machista nin feminista: son neutral». Non dixen nada, eu só fora alí gastar o meu vale de 7€ nunca compra de 70, que a economía está moi maliña. Pregúntome, agora, cantas veces vería, ou escoitaría, esa señora os mesmos clixés repetidos ata a saciedade, cantas veces poñería a tele para ver as mesmas dinámicas, unha, e outra, e outra vez. Se poñería El Hormiguero polas noites. Se tería acceso a aqueles discursos que demostran que si, que nese programa se daban dinámicas machistas, e noxentas, e moitas veces de violencia ambiental.

Odio o normal.

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail