Dende que comezou a guerra de Rusia, non fago máis que ver as cores da bandeira ucraína. Berlín está pintado de ucraíno. Non importa que a empresa eléctrica Vattenfall, que xera a meirande parte da enerxía berlinesa, sexa sueca, porque as súas cores son as mesmas. É a bandeira de Ucraína ao revés. IKEA tamén é ucraína. Unha das empresas que se dedica ao turismo en ferry polos canais de Berlín tamén ten cores de xirasoles azulados.

Os sinais de tráfico das estradas de Brandenburgo son de cor azul e amarelo. A tenda de bebidas que hai debaixo da miña casa, a bodega Getränke Schmidt de Frau Schmidt, tamén ten as cores ucranianas. A U maiúscula, símbolo do ubahn (metro), é azul e os trens amarelos. O tram (tranvía) é áureo como un caracol tostado. A chaqueta vintage que hai unhas semanas me regalou a miña amante parece unha celebración eslava.

Miro ao meu redor e ata o meu dicionario de galego-castelán é de cor azul e o de alemán-inglés é douradiño. Poño os calcetíns de cores outrora desparellos. Traballo nun documento Word dun azul doloroso, como dixo Toña La Negra, «azul como unha olleira de muller». Xa non me asombra descubrir que a botella de Ajax índigo se liou coa de Viss ocre, que o café italiano está vestido de ucraíno, ou que se coloco un post-it para lembrar a data de hoxe, decátome de que o de onte era de cor amarela e o de hoxe, xa sabemos.

Ata o tempo atmosférico parece ter namorado de Zelenski. Dende hai uns días vai un sol rabioso, dun marelo cegador que abrillanta un ceo cobalto que non recordo ter visto dende que, hai moito tempo, estiven en Creta, cando o Minotauro xa se atopara con Teseo e a calceta de Ariadna, pero aínda non comezaran a chegar centos de barcos de refuxiados sirios.

Non importa que Kiev estea a 1.200 quilómetros ou que Aleppo estea a 3.600, o que nos importa son as cores. Díxoo un señor moi bruto e indignado, nalgún medio, como se fose unha afirmación lóxica e racional: «Estanos matando, pero é que son louros de ollos azuis». Azul e amarelo, como a bandeira de Europa.