Non me pode gustar menos o do indulto. Como concepto, quero dicir. A nosa Academia non, pero a española –que ten máis experiencia con estas cousas– si que acerta ben co que significa: unha graza, é dicir, un favor especial por parte dunha institución. Hai institucións, como a Monarquía, que xa sabemos que todo o que fan, ou o que teñen, é especial. Ata as amigas.

Indulto soa máis que decimonónico, medieval. Ou mesmo anterior. Indulto foi o de Pilatos a Barrabás (imposible non imaxinalo no corpo de Michael Palin berrando «libegade a Bagabás!»); un indulto por aclamación popular, que era como se facían as cousas para contentar o populacho antes do que ardesen as redes e os odios se viralizasen a través de grupos de wasap cavernarios. Os Monty Python xa viron vir todo isto e colocaron entre os presos «sesenta e seis sediciosos de Cesarea». A traxedia e a farsa.

Indulto era tamén iso que os machos alfa invocaban na hora da recollida para dar a entender que non marcharan cunha tipa porque non quixeran: «indulteina». Logo, coa ollada entornada, guindaban o pito lonxe co dedo índice mentres insinuaban que non sempre ía ter esa sorte…

Indulto é o que o toureiro lle concede como premio a un touro pola súa bravura. Aínda que o meu descoñecemento da tauromaquia é enciclopédico, aquí podo albiscar matices. Que eu saiba, a Avispado ou a Bailador ninguén lles perdoou a vida, e por bravura non sería. O de Islero non conta, que morreu mentres fería de morte a Manolete (empate ou, como diría Felipe González, «un xe»). Como contra el xa non podían facer nada, vingáronse matando a súa nai, a vaca Islera. Coñécese que os taurinos son un pouco como Keyser Söze…

Por cousas así é polo que non me gusta o do indulto. Por ese paternalismo de quen decide erguer o dedo matapiollos para perdoarlle a vida a un gladiador mentres, coa outra man, limpa o viño que lle caeu pola toga (toooogaaa, toooogaaa, toooogaaa…). É o perdón condescendente do adulto ao neno rebuldeiro sen interesarse pola causa da súa conduta. Ou, aínda peor: o perdón a un dos nosos que se excedeu, ao que se lle foi un pouco a man aínda que as súas intencións eran as correctas: véxase o caso do ex xeneral Armada (aquí aparece por fin a percha galaica para o artigo) ou os de Barrionuevo e Vera. O de Tejero non, claro, que o da pistola no Congreso impresionaba moito, pero o importante é que o Tribunal Supremo ben que o tería entendido. E é que aquí non falamos de arrepentimento nin da cualificación do suposto delito. Aquí, como nos últimos 90 anos, todo depende do lado do que esteas.

Se houbese que indultar alguén, eu teño claro para quen pediría o indulto: para os xuíces que condenan a nove anos a quen subiu a un coche da Garda Civil coa intención de desfacer unha manifestación; para os que consideran que unha pelexa de bar é terrorismo; para quen mete ano e medio no caldeiro a un rapaz por escribir «Goku vive, a loita segue»; para quen artellou durante un lustro a montaxe coñecida como Operación Jaro; para quen xulga ao historiador Carlos Babío por dicir que Franco era un ditador; para quen mira cara a outro lado cando un detido denuncia torturas; para quen, incapaz de distinguir ficción e realidade, arresta uns titiriteiros ou leva ante a xustiza un pregón do entroido, ou un cartaz, só para atacar un goberno municipal lexítimo…

Pediría o indulto porque iso querería dicir que, nalgún momento, os culpables foron condenados por esas prácticas. E, se iso pasase, quizais un podería empezar a crer o da plenitude desta democracia, onde reivindicar dereitos pacificamente non pode ser un delito.

Ata entón, prefiro que Pilatos libegue a Golleg. Ou a Godegick. Ou mesmo a Bgian…