Moitas veces as repeticións non teñen sentido, pero axúdannos a entender e resolver algunhas cousas. Hai uns días lin que o Estado español levaba décadas pagándolles un salario, en forma de subvencións, a uns monxes do Valle de los Caídos, cuxo traballo aparente é acender candeas e orar pola alma do ditador, que arruinou o futuro de tantísimos españois. Durante anos, uns beneditinos rezaban carísimas oracións ao bo cristián fascista, mentres outros curas posiblemente especulaban en diversos negocios para triplicar os diñeiros que, ata hai nada, lles regalaba o Goberno. Beneficios que, se a historia se repite, acabarán nas arcas da extrema dereita, ou sexa VOX.

A mención da miña amiga cirurxiá tráeme á memoria unha das historias que me contou cando ela facía prácticas nunha sala de urxencias. Por unha tempada, case cada mes, ingresaban a un suicida, un borracho cristián ao que alcumaron Herr Wunder, porque o tipo insistía en abrirse as veas de mala maneira (literalmente) e a súa persistencia era tan asombrosa como a súa boa sorte. Ao principio a miña amiga, nacida na DDR, socialista convencida, cuxo único Deus era a penicilina, atendíao escoitando as súas desculpas, resolucións e agradecementos a Xesucristo, coséndolle as bonecas cun fío cuberto de empatía e serenidade. Tras meses de remendalo farta de oílo agradecéndolle outro milagre ao Señor, mentres ela estaba sentada ao seu lado salvándoo, a miña amiga comezou a perder a paciencia coas imprudencias daquel milagreiro. Un domingo de madrugada antes da pandemia, coa sala de urxencias chea ata arriba, ingresaron de novo ao vello Herr Wunder. Esta vez mentres lle cosía o desaguisado, silenciando a súa verborrea alcolizada, a miña amiga explicoulle puntillosamente, repetíndollo paso por paso, como tiña que cortars as veas se realmente quería ter éxito. Foi a última vez que o viron.

*A foto da apertura é de Stefan Kunze (Unsplash).