Constitución Española. Título II. De la Corona.
Art. 56: El Rey es el Jefe del Estado, símbolo de su unidad y permanencia, arbitra y modera el funcionamiento regular de las instituciones…
Ás portas das últimas eleccións municipais, certa rumoroloxía colocaba a Fernando Vázquez na órbita da candidatura socialista de Compostela. Como nunca se confirmou, quedeime sen utilizar o titular que tiña preparado: «Bugallo sae a empatar». Hoxe sacúdolle a poeira para falar da Monarquía en Galicia.
A enquisa da Plataforma de Medios Independientes (entre eles, Luzes) da que tanto se falou estes días, deixa a diferenza entre republicanos e monárquicos na nosa esquina noroeste en só nove décimas a prol da tricolor. Iso, a todas luces, é un empate técnico. Disque somos cinco puntos máis monárquicos e dúas décimas máis republicanos que a media estatal, pero nós sabemos que iso só se xustifica para igualar o marcador. Un observador externo tiraría de tópico para dicir que nin subimos nin baixamos. Deus é bo pero o demo tampouco é malo. Creo ou non creo pero dudar, xa non dudo e todo iso…
O que non fai a enquisa é iso que tanto nos gusta aos xornalistas: debuxar un perfil de monárquico galaico prototipo. Así que se queremos imaxinalo, temos que diversificar as fontes e buscar noutro sitio.
A publicación desta sondaxe coincidiu no tempo –para canto deu o 12 de outubro– coa dese vídeo no que unha morea de xente (que foi) importante berra Vivalrey como se os parasen nun control de alcoholemia en Callejeros. Se de aí extraésemos a representación autóctona, poderiamos concluír que o monarchicus gallaicus (pim, pam, toma Lacasitos) é un señoro que ten os 60 ben cumpridos, con experiencia de goberno e/ou tertuliano nos medios públicos e cun espectro ideolóxico que vai dende o curuñesismo socialopusino de Francisco Vázquez e o excomunismo sabonita de Roberto Blanco Valdés ao conservadurismo de casino de M.Rajoy, sen esquecérmonos dun Bieito Rubido que xa atravesou todas esas fases.
A cantidade de enquisas realizadas en Galicia non nos permite coñecer o dato por idades, así que –esta vez, sen que sirva de precedente– imos quedarnos co dato estatal. A Casa Real só aproba para os maiores de 65, idade fetiche que segue simbolizando ese momento en que pasaremos a mellor vida: a xubilación. Hai apenas uns días, o CIS (de Tezanos, se me le vostede dende a dereita) deixábanos outro inquérito: o que adoita realizar despois das eleccións autonómicas por se xa nos arrepentimos do votado. E velaí un paralelismo. Resulta que tamén os xubilados son os únicos que consideran a Núñez Feijóo o mellor líder político de Galicia; no resto de franxas de idade –como no global– imponse Ana Pontón.
Unha lectura optimista destes dous datos, dende o republicanismo e o nacionalismo, diría que a vitoria é cuestión de tempo. Que ver a Ana Pontón sentada en San Caetano e a un presidente da República na Zarzuela é algo cara ao que camiñamos de xeito inexorable, como se fose o seguinte paso na evolución (non esquezamos aquela vez que o PPdeG xustificou a súa caída de votos pola morte de 100.000 maiores en catro anos).
Un pesimista non o vería tan claro, non só porque nestes lares o número de anciáns supere en moito o de adolescentes; tamén porque, igual que aqueles republicanos juancarlistas mutaron en republicanos felipistas, a xente nova vaise facendo conservadora co paso do tempo. Sería como o paradoxo de Aquiles e a tartaruga pero aplicado ao campo político: unha persecución eterna, en que o fuxitivo está cada vez máis próximo, pero ao que nunca se dá atrapado.
Mafalda –outra vez– sintetizouno mellor que ninguén: «Resulta que si uno no se apura a cambiar el mundo, después es el mundo el que acaba por cambiarlo a uno». E, precisamente, por aquí nunca fomos moito de ir ás présas. Se o dubidades, animádevos a viaxar de Lugo a Compostela.
(Falando de présas: dous mil anos despois, Aquiles rematou pillando a tartaruga. Chegou con descubrir o cálculo infinitesimal para demostrar o trabucado da proposta de Zenón. Dende entón, a tartaruga deixou de saír a empatar).
Comeza a prórroga.
