«Se hai dosieres secretos, por que non se publican? Vostede cre que eu podería ser presidente dunha comunidade se tivese cousas que ocultar? Cre que podería facer política todos os días se tivese unha mancha que me preocupase…?».
Alberto Núñez Feijóo a Susanna Griso, setembro do 2018.
Cando os compañeiros de El País Galicia (como se vos bota de menos, rapazada!) me ensinaron, horas antes da súa publicación, as xa lendarias fotos de Alberto Núñez Feijóo e Marcial Dorado, eu non o podía crer. A ver, entendédeme: non é que fose tan inxenuo como para sorprenderme, a aquelas alturas, pola amizade entre un narcotraficante e un ambicioso cachorro do PP. Non era iso. O que acontecía era que levaba tantos anos oíndo falar daquelas imaxes, sen que aparecesen por ningunha parte, que non podía crer que existisen de verdade.
Para min tiñan acadado a categoría de lenda urbana, á mesma altura que aquela historia de Ricky Martin, o can e a marmelada ou o suposto affaire entre La Oreja de Van Gogh e o Movemento de Liberación Nacional Vasco. Era algo do que os xornalistas falabamos despois do terceiro gin tonic e os políticos de esquerda buscaban como unha especie de Santo Graal. «Feijóo e o narcotráfico andan aí, aí», asegurara no seu día nunha rolda de prensa Pachi Vázquez («desbarrara», segundo a prensa do réxime) e houbo quen pensou que ía reforzar esa afirmación tirando as fotos do peto e guindándoas sobre a mesa. Pero tampouco foi daquela; aínda houbo que agardar dous anos para velas na capa do xornal.
Esa mesma sensación de incredulidade retornou cando se empezou a dicir que o motivo real polo que Feijóo se apartara da carreira pola sucesión de Mariano Rajoy era o medo aos dosieres que Soraya Sáenz de Santamaría gardaba no caixón por se chegaba o momento de competir polo trono.
As explicacións do presidente da Xunta foron tan pouco claras e a escenografía para o abandono tan similar a outras que o rodearon cando deu pasos á fronte, que sempre quedou a sensación de que a razón última da decisión era algo que non contaba
A verdade é que as explicacións do presidente da Xunta foron tan pouco claras e a escenografía elixida para o seu abandono tan similar a outras que o rodearon cando deu pasos á fronte, que sempre quedou a sensación de que a razón última da decisión era algo que non contaba… e que lle proía por dentro, de aí aquelas bágoas que acompañaron a súa declaración.
Porén, eu sempre pensei que os motivos eran outros, máis relacionados co cálculo dos tempos e con querer evitar o que se anunciaba como unha auténtica travesía polo deserto. Claro que despois de escoitar todo o que está saíndo nesta precampaña sobre a policía patriótica e as tácticas mafiosas das cloacas do Estado ao servizo dun partido, a cousa cambia.
É verdade que todo isto xa o imaxinabamos despois do vídeo de Cristina Cifuentes coas cremas do Eroski ou do celebérrimo «isto afínacho a Fiscalía» do ministro condecoravirxes do Interior, pero acadou cotas dignas de HBO co roubo do móbil da asesora de Pablo Iglesias e toda a lea do outro Informe PISA, o que non ten nada que ver coas capacidades do alumnado, senón co universo das fake news.
Ao final, Ricardo Piglia tiña razón e tamén os paranoicos teñen inimigos. Se, ademais, como apuntaba o propio comisario Villarejo, a exvicepresidenta do Goberno estaba ao tanto de todo, a historia dos dosieres toma máis visos de realidade.
Inda así… perdón: Aínda así, para crelo, eu terei que darme de fuciños coa evidencia, o mesmo que me aconteceu coas fotos do iate e a crema solar mal estendida. Ata entón, seguirei pensando que Feijóo, calendario e calculadora na man, simplemente está agardando o seu momento, un momento que pode estar á volta da esquina se o PP se pega o trompazo que vaticinan as enquisas e que, por riba, chegará con Villarejo no caldeiro e con Soraya fóra da circulación.
Xa lle gustaría a Fernando VII que llas puxesen así.
