A beleza da cabeceira de The Young Pope, de Paolo Sorrentino, é unha bestialidade. Un golpe exquisito de arte -que acorde coa narración da serie- rabuña a Igrexa católica sen pudor.

Se cadra vin esta intro xa trinta veces, e cada vez (si, cada vez) esas poderosas imaxes envoltas na música de Devlin desvélanme novas simboloxías. Sorrentino transcende o seu pontífice imaxinario: Sorrentino é o mesmo Deus creador.

A cabeceira arrinca cun moi novo Pío XIII, interpretado por Jude Law, a camiñar por un corredor con pasos longos e repousados (así son as secuencias da serie, longas e repousadas), mirando sempre de fronte, con esa seguridade dos soberbios. Á súa esquerda vai deixando unha cadea de pinturas clásicas sobre as que escintila unha estrela fugaz. É esa estrela a que aluma todos os capítulos. O director e guionista italiano escolle minuciosamente os cadros, e con eles, en rigorosa orde de aparición, conta a esencia do que vai acontecer en cada un dos episodios: un spoiler para os moi entendidos en arte. Os mortais coma min sorprendémonos cando, antes da traca final, o papa chíscalle o ollo á cámara, como se nos preguntase: «Cacháchelo?». E aí empeza a inquietude. E non queda outra que debullar pintura a pintura. A medida que vas escaravellando no significado dos lenzos, impresiona a intelixencia salvaxe de Sorrentino para narrar en imaxes.

O director escolle unha obra de Gerard Van Honthorst para iniciarnos neste paseo. Un xenio coa iluminación, a metáfora do comenzo da vida. En A adoración dos pastores a luz cega o presebe do neonato Xesús, a crisma máis importante da Igrexa católica. A mirada é só para a criatura, teslle que adicar o seu tempo á pintura para descubrir as facianas de abraio e felicidade da decena de persoas que rodean ao neno. Polo mesmo, no primeiro episodio a investidura de Pío XIII supón tamén o comezo dunha nova etapa. E só podes fixar a túa atención nese pontífice mozo tan peculiar coma controvertido. As subtramas e personaxes secundarios quedan eclipsados pola súa figura, pero as pinceladas certeiras do papa precisan, para brillar, da escuridade que o rodea. Así no cadro de van Honthosrt como na ficción de Sorrentino. É a abertura, a primeira luz, dunha serie tan contraditoria como a propia Igrexa católica.

Esa ringleira de pinturas (entre as que vemos Santo Tomás de Villanueva repartindo esmola do burgalés Cerezo) comparten simbolismo con todo en The Young Pope, e lévame a pensar que o guión non é máis que unha escusa para mostrar tanta obra de arte.

A cabeceira reserva un golpe final con La nona ora, de Maurizio Cattelan, a única escultura entre pinturas. A estrela fugaz que anuncia tempos brillantes convértese nun meteorito destrutor, nunha negra roca mortal que esmaga a Juan Pablo II. Cattelan retrata en cera a un home que se consume: xa non vemos ao papa como a figura intocable e superior que coñeciamos, senón como un ser humano mortal. La nona ora é unha peza contemporánea tan polémica como o protagonista desta serie, e ambos atrapan.

The Young Pope destila arte, e eu -que nunca crin en máis nada que a beleza- rezo cada noite un avemaría para que na segunda tempada Sorrentino nos empape de novo coa súa creatividade e elegancia.  E, xa postos en modo oración, vou aprender o credo para que un día Castelao, Laxeiro, Menchu Lamas, Granell, Díaz Pardo, Lugrís ou Maruja Mallo enmarquen coa súa potente beleza as nosas series. Ese día crerei en Deus.

Amén.