Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Semella que as últimas palabras que Samu escoitou non foron cabrón ou fillo de puta, senón maricón, e seguramente maricón de merda.
Un sustrato profundamente machista e homófobo ao pé das ondas do Orzán aquela madrugada de sábado en que unha turba de asesinos mataron a Samu, 24 anos, un tipo cheo de luz e de futuro. Ao parecer, só intentaba que o grupo de descerebrados que o mataron entrasen en razón.
Das testemuñas que van saíndo, todas de parte das vítimas, podemos deducir unha situación bastante verosímil. É doado apostar que a policía e a Xustiza corroborarán, detalle arriba ou abaixo, estas primeiras impresións.
Inicialmente, a discusión era sobre a orientación do teléfono móbil. Se estaban utilizando a cámara frontal ou a traseira. A panda de animaliños, envalentonados e acubillados no seu comportamento gregario, ponse farruca e ataca. Xenérase a pelexa. Entre o grupo agredido está Samu, que con varias amigas, tratan de defenderse.
Por algunha razón, os agresores supuxeron ou notaron que era gay, co que, ademais da pantalla telefónica, localizaron un novo argumento para a súa espiral violenta. Vai un maricón dicirnos o que temos que facer. O chaval recibiu golpes que lle causaron o final terrible que coñecemos. O fin dunha vida chea de enerxía, alegría e proxectos.
Con papel de fumar
Durante a fin de semana bota a andar a maquinaria da indignación. A xente divídese en considerar ou non homófobo o crime. Non é homofobia. Que Samu fose gai non foi determinante, mataríano igual. Foi homofobia. Proferían berros de «maricón» mentres o executaban. Incluso algún xornalista inventou o de que «estaba coa súa noiva», nun alarde de audacia profesional.
Se algo ten a homofobia é unha profunda compoñente machista, matonista, ese rescoldo mental que tardaremos lustros en superar. Un supremacismo da forza bruta, da sinrazón e do odio. Arrepía imaxinar unha turba duns cantos garrulazos contra un mozo e dúas colegas. Resulta tan insoportable como calquera crime repugnante, leve a palabra que leve e teña a orientación sexual que teñan as vítimas. O matonismo de sempre, coas vítimas de sempre e cos verdugos de sempre.
Difícil entender o hixienismo para o uso da palabra homofobia nun episodio no que, aínda que fose cunha motivación previa, misturábanse os golpes criminais e a palabra maricón. É unha poderosa ponla desa árbore violenta que abafa as nosas vidas ata límites insospeitados. O relato da extrema dereita negando machismo e homofobia albíscase tras esas reservas.Distintas verdades
Cada persoa é libre de ubicar onde queira o umbral da paciencia. O que lle permite establecer, neste caso, o que é homofobia e o que non.
Un debate que está relacionado coa verdade xurídica ou policial, pero non só. Os atestados describen o que viron as testemuñas e fan unha reconstrución da realidade, algo útil e moi necesario para aproximarse á obxectividade e aplicar as leis. Viven no seu mundo, que ás veces é o noso e outras non, aínda que teñamos que aceitalo como bo.
Existe outra verdade, a xornalística, a que recolle os datos relevantes a partires das súas fontes, máis ou menos sólidas, oficiais ou non, con moitas dificultades en especial cando o sumario é segredo. Unha verdade que confire ao xornalismo unha enorme responsabilidade na interpretación do que pasa, xa que se basea no principio da verdade selectiva (os datos que o ou a xornalista elixe e prioriza para escribir o seu relato).
No caso deste asesinato, algúns medios locais foron extremadamente cautos á hora de relacionar o crime coa homofobia. Fixáronse exclusivamente na motivación inicial e negaron valor ás testemuñas presenciais, quizais porque só existían da parte das vítimas, coma se os berros de «maricón» non tivesen importancia algunha. Ogallá mediten sobre se o argumentario LGTB serve unicamente para conmemoracións retóricas ou é preciso incorporalo ao exercizo dunha profesión acaso algo ancorada na esclerose obxectivista.
Pero por enriba de todas elas está a verdade que percibimos, a que compartimos, a que nos permite expresarnos e formar a nosa propia opinión. Imaxinade que Samu fose negro e que esta discusión telefónica con resultado letal acabase con berros de «negro de merda volve para a selva». Quen se atrevería a dicir que iso non era racismo? Algunha dúbida?
Homofobia e matonismo, con todas as letras, sen pinga de vitimismo. O asesinato require unha resposta rotunda por asesinato. E unha resposta rotunda por utilizar argumentos insoportables en pleno patíbulo. Porque de seguro que as últimas palabras que Samu escoitou dos seus asesinos non foron cabrón ou fillo de puta, senón maricón, e seguramente maricón de merda, un apelativo moito máis frecuente do que parece e que aporta a este crime un plus dese veleño que temos que desterrar, por moi difícil que sexa.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
