Non mires para arriba. Non mires para abaixo. Non mires para a esquerda. Pero sobre todo non mires para dereita. Se podes mira para o centro que levas dentro, ainda que como xa dixo a miña adorada Joan Didion, falando dese poeta cuxo nome agora mesmo fúxeme da testa, o centro non pode suxeitalo todo. Non mires para atrás porque ese camiño xa o tomamos onte e hoxe é un canellón sen saída. Xa o dixo o pensador: Non se pode volver vivir o que xa foi. E aínda que moitas das veces isto cáusanos unha dor inmensurable, é mais doado, intelixente e honesto pensar que os camiños de onte tamén ían ledos de pedrolos como ese asteroide da peli de moda, que non por mirar para el deixará de esmagarnos.
Tamén iso de mirar para atrás ten o problema que, neste parchís da vida, non se pode avanzar cos ollos cravados na casa anterior, porque ao final imos tropezar co presente o coa sorte nos dados doutra ficha que nos vai devorar. Non se pode volver, pero si se pode ter de novo ese sentimento de ledicia batendo, que nos acompañou cando nos namoramos por vez primeira ou estreamos zapatos novos. Penso que o que nos queda por facer no ano novo e colocarnos ben a máscara e mirar para diante co corazón enchido como o rousinol. Nestes tempos cando parece que esqueceramos o bonito que é camiñar mirando só para a distancia, ou as posibilidades que temos diante dos ollos, eu quero reivindicar unha mirada que, aínda que pode parecervos nova, e máis vella ca unha nave viquinga.
No ano novo gustaríame camiñar outra vez co a cabeza alta, as pupilas emocionadas mirando a rúa fronte de min como o primeiro día que mirei a Avenida de Moncloa, camiño da Facultade de Xornalismo, sorrindo máis alegre que o rabo do meu canciño cando agarra a pelota no aire. Unha mirada chea de ilusións, de plans, de proxectos, de ideas, de boas intencións que aínda que queden só en iso, sempre foron boas. Gustaríame camiñar cos ollos pegados a pel, sentados na miña lingua, abertos a apréndelo e probalo todo sen xulgar. Cheirando o aire salgado como se fora a primeira o a derradeira bocalada que fora respirar. O ano novo ten que ser novo si ou si. Teño o sentido de que non temos un momento que perder. Posiblemente este razoamento sexa produto do corona, do fin do 2021, dos rons de onte pola noite ou das impertinencias do meu espello. Pero sinto que estásenos a facer cada vez mais tarde.
O tempo non entende de asteroides de película, nin de likes, nin de homes trogloditas, nin de antivacinas ou parvadas, nin de fascismos de onte, nin de pedras na mochila, nin desas trapalladas nas que deixamos fuxir a nosa vida poñendo en perigo o futuro dos que veñen detrás, aínda que camiñen como pitonisas mirando todo día a palma da man.
No 2022 eu vou camiñar como si estivese subida no máis alto do mastro dunha nave, ou andando preto das vías dun tren nun conto de Mark Twain. Ollando para diante con mirada de mariñeira, con moita serenidade, ilusión, atención e moito cariño polo que poida vir, polo que poida entender, polo que poida axudar e facer para meterlle un golazo a ese demo de porteiro áxil, que xoga co o inimigo. Sempre cos ollos pegados no fío do horizonte, o único fío que paga a pena seguir. Moita maxia no 2022.
