As vodas civís superan xa ás canónicas desde 2017 en Galicia, segundo as estatísticas dispoñibles. Agora, a Conferencia Episcopal Española propón un mestrado de entre dous e tres anos de duración en sesións de quince dias.

«Como vai ser que a carreira sacerdotal dure sete anos e a preparación ao matrimonio e a ser nais e pais teña un cursiño de 20 días!» explicou Mario Iceta, presidente da Subcomisión Episcopal para la Familia y Defensa de la Vida de la Conferencia Episcopal, na presentación do documento.

Unha alegría que as persoas que nada saben de matrimonio, de paternidade e nada digamos de maternidade, de sexualidade compartida e ata de sexualidade a secas, elaboren e propoñan un mestrado de dous anos mínimo para preparar ás persoas aspirantes a casar polo seu rito e que ese matrimonio dure ata a fin das vidas dos contraentes.

Retiraron xa varias cousas do documento ao comprobar o rebumbio que ergueron coas súas ideas. Porén, retiradas ou non, escribimos delas porque segue no seu ADN e teñen moito poder de espallar as súas ideas (púlpitos e confesionarios; educación concertada pagada en boa medida con cartos públicos; TV e radio dos bispos).

Que saben do desexo sexual é seguro, porque o terán experimentado, pero, por que din que ten a ver coa canseira? Se durmiches a sesta si, se non a durmiches, non? A sesta só a teñen que durmir elas? Eles non precisan descansar para manter sexo? De que están falando?

Escoitarán centos de veces nos confesionarios, que as mulleres eluden o «débito conxugal» dicindo que están cansas, que lles doe a cabeza, que… escoitarano, si, porque eles adoitan ser morbosos e preguntar e volver preguntar, porque as cuestións de sexo «les ponen» (lembran a Fermín de Pas, o cóengo Magistral de La Regenta, confesando a Ana Ozores?).

«O varón, o día que queira ter relacións sexuais, deberá facer un esforzo maior e asumir certas tarefas para que a muller poida durmir a sesta»

Dino moitas mulleres porque non teñen ganas, o desexo sexual non lles acode na súa vida matrimonial ou non coa frecuencia que os seus maridos queren sexo con elas e zafan con estas escusas no canto de dicir «contigo, agora, non me apetece». E tanto ten se os «agora» se repiten múltiples veces.

Pero o mellor de todo é cando din: … «o varón, o día que queira ter relacións sexuais, deberá facer un esforzo maior e asumir certas tarefas (por exemplo, levar aos fillos pola tarde ao parque ou pasear un par de horas) para que a muller poida durmir a sesta». Non é xenial? A partir de agora, se vemos varóns nos parques coas crianzas botarémonos a rir.

Que é o que predican estes señores sobre a participación dos varóns nos traballos da casa e nos coidados e atención de fillas e de fillos? Un intercambio: levo os fillos a pasear ou ao parque a cambio de sexo. Dos fillos que se ocupe a nai. O varón, cando queira sexo.

Así de claro.

E así nos vai con esta xerarquía católica de España que non fixo, nin fai, ningún esforzo para entender que homes e mulleres deben aspirar á igualdade de oportunidades e poñer os medios para lograla e iso esixe compartir a crianza das fillas e dos fillos, os esforzos que os traballos domésticos implican para que unhas e outros estean igual de cansos ou descansados e que a práctica de sexo require consentimento, non débito conxugal.

Nada importa o que pensen da castidade, da pornografía, da masturbación. Sabidísimo o que opinan e ata se permiten falalo como se fose cousa de fe.

E seguen, erre que erre, predicando que o sexo, a sexualidade, é o máis íntimo do corpo.Para eles si? Que saben disto? Por que esta teima? Iso queda para outras irreflexións.

Visto isto, preguntámonos, conseguirán máis persoas adeptas ao matrimonio católico?