Meu pai amaba moitísimo A Coruña. Era un exemplo do que me parece o espírito coruñés. As veces, penso que estaba máis orgulloso da súa cidade que dos seus fillos. Amaba cada recuncho herculino. Falaba dos Xardíns de Méndez Núñez, como se foran un prodixio de beleza. De pequena aquelas plantas floridas parecíanme unha xungla, pero canto máis crecín e viaxei polo mundo, aquela beleza forzada pola manicura dun xardineiro fíxoseme horrenda. Meu pai, como o Goberno coruñés, tiña un concepto da beleza como unha representación da perfeción. Ou, o que eu chamo, unha obsesión por controlar a beleza. Eu penso que a beleza está precisamente no imperfeto. Nunha vexetación que crece por donde a leva a naturaleza, quen non entende de perfecions. Nunha cicatriz que conta unha historia única. No musgo que medra nas paredes de pedra. Nas chalupas de cores, as barquiñas golpeadas, fermosísimas que, durante décadas, flotaban no porto da Coruña. Cando estiven alí, contei só tres. Pero si contei ducias de iates branquísimos, tan limpos e impecables que era difícil diferencialos. Nunca vin tanto alarde de cartos na cidade de cristal.

O mesmo sentín na Cidade Vella. As fermosas casas do casco antigo parece que están sendo renovadas con prisa. Os artiluxios, como pequenos caixóns negros, que vin nas portas pulidísimas de moitas vivendas, son o cadaleito no que se deixan as chaves cando se aluga unha casa a través de Airbnb. Este sistema de alquiler xa arruinou Barcelona. Os novos coruñeses potentados que axudan á chamada inditextrificación da bahía mercan pisos ou casas na Cidade Vella e logo as alquilan por semanas, días… Mentres non se alugan, quedan baleiros. Se non hai inquilinos e veciños o barrio onde viviu Emilia Pardo Bazán e tamén Rosalía de Castro, o casco xudeu das antigas casas de pedra, renovado e peonil, este barrio vai morrer de tanta beleza.

Hai anos que non vivo na Coruña, por iso cada vez que a visito, séntome como unha especie de turista do pasado. Levo dentro o sangue do meu pai, góstame moitísimo a cidade. Pero, ao contrario que moitos coruñeses, non podo deixar de ver como os cartos dos executivos Zarabandos, ainda que animan a economía local, poden tamén facer un daño letal e irreparable a nosa cidade. A beleza non entende de manicuras, nen tampouco de cartos. O bo gusto e o estilo non se poden comprar.

Tamén é certo que nos días que pasei con miña nai, disfrutei moitísimo de nadar no mar. Quedei perplexa da marabilla que lograron un grupo de inesgotables nadadoras coruñesas. Estas mulleres, capitaneadas por Rosa Sánchez, xunto a Maribel Castelo e a sua filla Cruz, entre outras, quen nadaban todo o ano de xeito «pirata» no mar frente a o Castelo de Santo Antón, conseguiron que a administración local marcara unha zona no Paseo do Parrote para poder nadar nas aguas do porto de forma «legal».  Fixeron que colocaran unhas boias amarelas no mar, delimitando un espazo cerrado, para que naden os valientes que non teñen medo aos dentes xeados do Atlántico. Pareceume a cousa máis intelixente que vin na Coruña nos derradeiros 30 anos. Quen non teña cartos para pagar a elitista La Solana (tes que darlles 300 euros de agasallo como un fee de membresía) ten agora a posibilidade de ir a nadar no mar, que (como o Deportivo) é de todos os coruñeses. Ainda que, lamentabelmente, xa escoitei que o municipio ten planes de «facer a berbiriana máis bonita». Algo parecido se fixo coa celebración do ascenso do Dépor. Díxome meu sobriño Brais, que a festa «foi tan bonita» que soou reguetón, en lugar do himno do equipo branquiazul. Non mo tomen a mal, pero cando as autoridades herculinas poñen a cabeza en facer algo máis bonito, tremo de medo. Espero que a berbiriana do Parrote, onde a xente de a pé desfruta de baños gratis todo o ano (como se facía en tempos de meu pai) se manteña como ata agora: unha rampla de pedra, tres ou catro boias amarelas e o mar xeado. Non se precisa máis. Ás veces, menos é máis.