PODCAST
1×27: Brais Lorenzo, o poder da fotografía e o señor Manovich
Todos somos cómplices en certa medida cando apartamos a mirada. Escollemos ignorar e non confrontar. É certo que moitas veces a imaxes son difíciles de mirar, desafían os nosos propios límites, pero esa é parte da súa función. Outra cousa é o morbo e a mercantilización da dor e a…
1×26: Melania Cruz, machismo na TV e o ministerio da soidade
Levamos un ano nun mundo que non sabe se está pechado ou en liberdade condicional, pero desde logo que comezamos a notar ou plenamente sentimos que a soidade é moi difícil de xestionar se non é voluntaria. Tamén medrou a preocupación polos seus efectos na saúde mental e xa comprendemos…
1×25: Miguel de Lira, Cuñados e a triloxía do bocadillo
Se algo levamos aprendido nos últimos anos é que a representación social é algo importante, positivo e necesario. Aínda que agora o que máis se estile sexa a inclusión das minorías e entregarlles os xustos lugares que ocupan no mundo, coas súas aristas e complexidades, hai outras identidades máis espalladas…
1×24: Alba Galocha, arte sen etiquetas e aventuras da Dra Quinn
O talento é unha materia prima voluble, líquida e difícil de darlle saída. Atopar esa voz dentro de ti e aceptala é o primeiro paso, os seguintes son probas e erros ata saber o que che gusta e como queres facelo. Moitas veces este talento abarca demasiado, diferentes campos e…
1×23: Manuel Gago, recunchos da Historia e un pazo da CIA
Sabemos que o poder, como material, adopta moitas formas e é resistente ao paso do tempo. A narrativa ou o relato é unha destas formas de poder que viven en nós, nas nosas tradicións e refráns, e o principal conto que todos repetimos é a Historia, a xeral que glosa…
1×22: Alberto Mancebo, Portugal e a francesinha xentrificada
Sempre se dixo, logo de decepcionarse co Goberno ou a sociedade, que menos mal que nos queda Portugal. Durante moitos meses, incluso anos, foi un país posto como exemplo de todo, ou case. Non significa que non o sexa, pero tampouco é (ou foi) sempre así. Vivimos quizais nunha burbulla…
1×21: Ledicia Costas, a cultura da morte e a nai de Piecito
Vivimos rodeados de constantes sinais que nos lembran: ollo, podes morrer e, de feito, vas morrer. E todo o mundo advirte que non debes ter présa por facelo. Pero así como hai constantes recordatorios tamén hai un silencio, unha quietude arredor diso na que os adultos calan e prefiren ignorar…
1×20: Cris Iglesias, patriarcado e o amor dos nosos pais
O silencio é un elemento imprevisible. Cando se busca ou se quere provocar rara vez se acada e, polo contrario, aparece no momento menos indicado. Pode ser unha quietude previa á sorpresa, boa ou mala, ou un indicador de vergonza allea, de escarnio público. É unha desas materias fluidas que…
1×19: Bloody Girls, cinema de terror e o medo a moda dos 2000
Din que a contraparte do amor é o odio, pero na maioría dos casos non son comparables porque carecen da mesma enerxía. O odio, por raro que pareza, soe rematar en indeferenza. O medo é realmemte a outra forza que rivaliza co amor, pois ambas son emocións potentes que alteran…
1×18: Miguel Canalejo, límites do humor e películas de gladiadores
A cultura popular di que hai un refrán para cada situación, como a discografía de ABBA. Pero tamén é certo que hai un chiste para indignar a cada persoa. Quizais isto pasa porque a xente non logra todavía diferenciar entre humor e burla, entre ser suxeito ou víctima, e así…
