Mara Mahía
Pedras
Hai xente que recolle flores, a min gústame recoller pedras. No meu pobo había unha señora que as coleccionaba. Todos os días saía a buscalas como outros saen a pillar cogomelos. Cando era unha nena, un día espieina mentres ela agarraba un croio sopesándoo igual que se fose un melón.…
Caca, cu, peido, pis
Hoxe escribo cousas obvias, porque ás veces hai que rezar ata que se cumpra. Hoxe quero conxugar a Rubén, porque el somos todos: Rubén son eu, es ti, é el, ela, nós, vós, vostedes e ata eles. Eles, os infelices metomentodos que hai uns días lle pegaron unha malleira ao…
Amar en futuro
Desde que Ruliña voou dóeme o baleiro da súa ausencia. O deshabitado non debería causar dano. Con todo, ese espazo desocupado é o que máis nos doe. A falta do outro ou da outra desbarátanos. Creo que sinto un oco máis penoso, que o que me deixou romper coa miña…
A fogueira dos privilexios
En 1997 crin que Nova York ía arder en disturbios. Fai 23 anos catro policías brancos déronlle unha malleira e violaron a Abner Louima nunha comisaria de Brooklyn. Torturárono tanto que lle danaron o colon, tivo que ser intervido cirurxicamente tres veces e botar dous meses na cama. Louima é…
Ruliña mais eu
Namorei dunha ave preeira. Cando escribo isto, fai trece días que vivo cun corvo cinsento. Son os córvidos máis comúns en Berlín. Atrevidos e berróns como os berlineses. Cando a trouxemos a casa era unha cativa. Deille para comer cunhas vellas pinzas de depilar. Comida de can. Creo que a…
Protestóns
Cando era unha nena fun parte do movemento anti-vacina. Cada vez que o ancián doutor Gerardo chegaba a casa, eu protestaba escondida detrás da porta da cociña, entre chourizos e mandís. Despois de buscarme durante cinco segundos, sacábanme do meu escondedoiro chorando desesperadamente. O culpable daquel drama, o doutor Gerardo,…
O que non sabemos
Con tanto morto, acórdame moito meu pai. Intento albiscar como tomaría el esta pandemia surrealista. Co que lle gustaba imaxinar situacións esaxeradas e de ciencia ficción, creo que dalgunha forma sabería gozar destes momentos. Véxoo na casa, sentado fronte ao televisor, levando as mans á cabeza: «pero mira que son…
Cando eramos amores
«Éramos amores». Nun español tan bonito, faloume unha vez un ancián alemán. O home, pai dunha exnovia de cuxo nome non quero acordarme, explicábame emocionado o enamoramento esaxerado que, na súa adolescencia, tivera coa súa esposa. Os dous mozos naceran en Leipzig ao final da Guerra e alí, no Leste,…
O pan dos mortos
Mírome no espello. Estame saíndo o bigote do meu pai. Hoxe pésanme os ombreiros. Ando encurvada, coma se cargase o signo da eñe nas costas. Normalmente, a solución a este peso é nadar. Facer longos, 1, 5, 16, 34 e 42, ata que as bágoas e o ditoso copete da…
O sol de Hamelín
Cara ao sol non se pode distinguir o inimigo. Por iso, o mal tempo alégrame. Se chove sorrío. Onte nevou un intre e estiven de bo humor. Pero este sol de hoxe inquiétame, dáme medo. Desde hai unhas semanas, desconfío do bo tempo. Lin nalgún lugar que os crimes máis…
