Autor: Lois Alcayde Dans
O espírito da época
O espírito de época ten esa característica do fermoso, aniña no sentir da fronteira. Nese gume, nesa tensión, sempre escapa da cousa concreta, non ten lugar, por iso nos fala ao lonxe, difuso, melancólico, dende o pasado.
Se vas con todo
Un movemento político que aspire á hexemonía non se pode conformar con ser aquela esquina pura, intocable e cómoda coa predisposición do taboleiro. Se queres gañar tes que ir con todo e a por todo. Non te podes conformar cos aplausos gostosos dos teus.
Eloxio da democracia (pos)moderna
Invocar os dereitos humanos xera nalgúns un sorriso de esguello, de ironía, nas conversas onde se confunde a política real coa morte do futuro. Estamos tan pasados de voltas que a impaciencia fronte o real aniquila calquera proceso de transformación democrática.
Os amigos galegos de Picasso. Un máis da tribo
Din que a arcadia primeira dos artistas é o lugar onde sempre nace a creación de xeito constante. Picasso vive cinco anos en Galicia a finais do século XIX. Unha cidade aínda industrial onde aquel neno pasaba o tempo entre cores, costa e mar. O pintor nunca deixaría Galicia na súa cabeza, igual ca xente da súa época como a actriz María Casares. A súa casa e el mesmo foron nexo entre a Galicia do exilio e aquela Galicia da cultura e das artes que procuraba un luminoso máis alá para o seu país.
Manuel Gallego: «A mellor embaixada de Galicia sería un carballo rodeado dun lugar onde sentar»
Manuel Gallego Jorreto é capaz de falar na linguaxe da pedra, da madeira, da luz e da ausencia como elementos construtivos
A incomparecencia do público
O neoliberalismo que traballa detrás do veludo converteu o público en organismo incomparecente: sen axudas, sen financiación, infindos tempos de espera e, no último lugar, o risco da morte.
Cartografía dun novo mundo: A Coruña das Casares Quiroga
A Coruña de entre 1880 e 1955 é a cidade-bisagra do progreso, do modernismo e do contacto co mar, mais tamén do ebulir e da forza dun proletariado en auxe. Imaxinamos ás Casares Quiroga, habitantes prodixiosas dunha urbe que quería ser tamén prodixiosa, con calidade democrática de vida e, aínda embaixo do réxime ditatorial, vizosa na súa proposta urbana.
O pé cambiado
Que ironía, aquelas ideas xermoladas nos 1980 como «valedoras da democracia» andan a dicirlle á democracia que, de non saír elas, antes perder a democracia que perder o poder.
Falando coa miña avoa
Ese medo da doutrina liberal é tamén o medo que ve miña avoa todos os días pola televisión. Medo á okupación. Á inmigración. A Cataluña. Incluso ás caídas de infraestruturas nos lindes entre Galicia e Asturias. A política do medo deulle medo á miña avoa, tan social, tan cristiá.
Un taxi baleiro
Escápaseme, porén, Rueda. Imaxinen que ese home se dirixe, como ocorría aquel día, hai non moito, cara a unha concentración que berra o seu nome. Pero na concentración non hai náuticos, non hai camisas fóra dos pantalóns e pulseiras da bandeira de España. Hai bandeiras da CNT, protesta e ruído, todo aquilo que semella extraterrestre. E no medio está Rueda.
-
O cantar indómito que se ergue do chan
Un tecido, de aparencia fráxil e invisíbel, prendido en todos os seus extremos á realidade como arañeira e que se fai visíbel no intre en que se escribe entre labios. A oralidade. A natureza como libro e o libro como mundo.
-
O PP salta os seus estatutos e segue sen expedientar a Baltar tras a súa condena
O expresidente da Deputación de Ourense mantén o seu escano e o seu soldo de 70.000 euros no Senado a pesar da sentenza do Supremo que o considerou culpable dun delito contra a seguridade viaria.
-
Xente que se vai, xente que vén
Foise, co sentimento de todas as boas persoas, Pepe Mujica. Noutro mundo (neste) foise a directora xeral de pintar a cana verde e na CRTVG ascenderán á que xa mandaba.
