A tribo
Devólveme a miña adolescencia, era miña antes
Que o noso 18 aniversario sexa a fronteira entre que sexa socialmente aceptable ou non ter a homes moito maiores salivando ante a posibilidade de ter acceso aos nosos corpos paréceme algo ao que darlle unha volta. Ou dúas.
Non perder a esperanza
Cando penso nela, vénseme inevitablemente un triste xogo de palabras. Penso en perder a Esperanza, como se perdeu ela, coma unha idea palpable, como unha dor moi concreta. Coma un sopapo da realidade impoñéndose sobre o que desexarías que non acontecese.
A xeración Mr. Wonderful (ou como morrer poñendo en práctica a cultura do esforzo)
De cando en vez, sáltame unha «story». Dá igual de quen, porque podería ser de calquera. «Nada se consegue sen esforzo». «Que non che digan que non podes». «Persegue os teus soños». «Eu comecei desde abaixo e mírame». «Non te conformes». «Aspira sempre a máis».
Vulnerábeis
Cualificar de «vulnerábel» quen é directamente pobre, ou se acha nunha situación de miseria ou, simplesmente, non ten traballo remunerado porque non o hai, ou foi despedida, ou está infrapagada ou debe combinar varias dedicacións laborais para sobreviver... é eufemismo inadmisíbel.
Desviación de poder, desidia, desleixo, ineptitude…
Se algunha vez alguén vos pide que expliquedes como funciona Galicia, recoméndovos contarlles esta historia que atopei en Praza.gal e que hoxe quero compartir con vós nun exercicio de «edición ampliada e comentada», algo que supoño que non lle parecerá mal ao autor, David Reinero, tipo serio e formal onde…