Si, quen me concedestes a honra de premer nesta ligazón lestes ben. Grazas, Covid. 

Levas máis dun ano vivindo entre nós, pero eu creo que xa vai chegando o momento de dicir adeus. Naciches con Safaera: a ópera-reguetón que o portorriqueño Bad Bunny sacou á luz poucos días antes daquel primeiro estado de Alarma, e que quedou para a xuventude mundial como o himno que marcou o principio do caos. O temazo que non puido ser bailado nunca nun pub, e mira que o merecía. Estes días, co ocio nocturno xa coa porta entreaberta para non volver pechar nunha tempada, soa nas discotecas Pepa y agua pa la seca, do seu compatriota Farruko. Se me pedisen a min que compuxese a canción idónea para celebrar algo, e eu tivese algún tipo de talento para tal cometido, non se me tería ocorrido ningunha mellor ca esa.

Custaranos sen dúbida esquecer o período 2020/2021. Agora, nos seus derradeiros estertores, penso que si: toca deixalo marchar. En realidade, estou certa de que este ano de incongruencias e surrealismo real como a vida mesma empezou xa no mes de xaneiro, cando Kobe Bryant, estrela mundial do baloncesto, morría en traxiquísimas circunstancias tras estoupar o helicóptero no que viaxaba coa súa filla, deixándonos a primeira das ensinanzas: a vida é fráxil, e en calquera momento marchas para deixalo todo a medias. Sexas quen sexas. Nunha esfera máis local, pero igual de desacougante, o conselleiro de Facenda Valeriano Martínez veu lembrarnos o mesmo coa garabata posta no seu despacho de San Caetano hai poucos días. E, aínda así, estamos moi lonxe de normalizar estes trances da vida. A partir do de Kobe, xa pouco podía sorprendernos. Ou iso pensamos.

O 2020, esa cifra redonda pola que moitos brindamos en Noitevella profetizando un ano único e irrepetible (niso non nos trabucamos) tardou só dous meses en encerrarnos nas nosas casas e en poñer de moda nas conversas vocábulos raramente proferidos, como «pandemia» e «confinamento». Unha cepa antolladiza con gana de pasalo ben chegou da China para ensinarnos que, ata o momento, estabamos demasiado afeitos ás garantías, esas que son patrimonio privilexiado de Occidente e que nos levan a pensar que esas cousas aquí non pasan. E claro, pasou o que tiña que pasar: o virus colleunos coa garda baixa en todos os sentidos e a todos os niveis. Así que, chegados a este punto, só nos queda darlle as grazas.

Grazas, Covid. Por ensinarnos os fíos febles que sosteñen o noso modelo económico instalado no curtopracismo. Por amosarnos as costuras dos nosos axiomas. Por ensinarnos de que estaban feitas as residencias de maiores e os escrúpulos dos gobernantes aos que confiamos a nosa supervivencia

Grazas, Covid. Por ensinarnos os fíos febles que sosteñen o noso modelo económico instalado no curtopracismo. Por amosarnos as costuras dos nosos axiomas. Por ensinarnos de que estaban feitas as residencias de maiores e os escrúpulos dos gobernantes aos que confiamos a nosa supervivencia. Grazas por darnos unhas lentes coas que asomarnos ao mundo que creáramos, e grazas por axudar a decatarnos de que non nos gusta. Grazas por ensinarnos que, a pesar de todo, temos moitas cousas polas que dar as grazas. Que grazas, precisamente, a non ter cedido ás presións de quen xulgou a inversión en sanidade pública unha saca rota estamos aquí para contalo. Grazas por ensinarnos que, no fondo, non era complicado saír desta mellores, pois nunca fomos tan bos como criamos. Grazas por ensinarnos que, efectivamente, podemos vivir sen fútbol, sen concertos, sen arte, sen viaxes, sen nos ver. Pero non queremos.

Grazas á Covid por ensinarnos que, no fondo, non era complicado saír desta mellores, pois nunca fomos tan bos como criamos. Por ensinarnos que, efectivamente, podemos vivir sen fútbol, sen concertos, sen arte, sen viaxes, sen nos ver. Pero non queremos

Debémoslle moito a este colapso necesario, case bíblico, que nos puxo ante o espello e nos berrou na cara que o emperador estaba espido todo este tempo. Un revulsivo que nos deixou escenas que, se nolas tivesen contado, pareceríannos rebuscadas de máis, buracos dun guión tan revirado que parece inverosímil: persoalmente, a do papa Francisco botando un Urbi et Orbi ante unha praza de San Pedro do Vaticano inmensa e baleira non me pareceu tan improbable como a de miles e miles de señores en traxe decatándose á vez de que a señora que limpa portais e á que miraban con indiferenza era esencial e eles non. E iso só en 2020, aínda que, ao meu ver, 2021 non existe como entidade propia, senón que se trata só dunha perversa prolongación do anterior, na que aínda seguimos pero da que axiña marcharemos.

Aínda é cedo para aventurar os pousos que quedarán desta catarse na memoria colectiva pasadas unhas décadas, se se acuñarán novas frases feitas ou se inspirará recursos idiomáticos. O que si me gusta é pensar que, algún día, os nosos netos estudarán nas escolas como unha sociedade enteira renunciou ás súas vidas para pecharse a chave e tranca co obxectivo de protexer os anciáns, os débiles, os vulnerables, os doentes. Un fenómeno que algo nos ensina tamén de filosofía e da condición humana. Quen sabe, ao mellor si que eramos algo mellores do que pensabamos. Á fin e ao cabo, Maradona morreu para deixarnos unha derradeira lección: os seres humanos, como especie, estamos obrigados a asumir contradicións. 

Grazas, Covid. Vai e non volvas, pero déixanos todas as túas valiosas ensinanzas, que agardamos non volvan sucumbir ao efémero da memoria humana. E que non teñas que volver para lembrárnolas.