Aínda que estou sen estar, vou comer as uvas. Mais de trinta anos fóra e sempre como as uvas. Cando estaba facendo as Américas, comíaas cando daban as seis da tarde na península. Meu veciño valenciano máis eu, empezáramos a festa cedo e cando chegaban as doce da noite, hora local, andabamos bébedos. Pasada a medianoite, non sei como, enxeñábame para chamar a casa. Chamar dende unha cabina de Manhattan (entón non había aínda cacharros intelixentes) para falar co meu pai. Eu sabía que el non ía para a cama ata falar comigo. Estraño moito esas chamadas. Dende que morreu, teño aprendido a falar coa a fantasma de meu pai, pero aínda me fan falta esas chamadas do primeiro dia do ano, cando a súa voz me recibía chea de alegría e anhelo por apertarme.  Faime gracia que sempre me preguntara se comera as uvas. Ocórreseme que este fin de ano vou papar as uvas da ira. Vou tragar unha ducia das miñas furias para comezar outra volta o Sol, libre de rabia e cun parabrisas limpo:

Primeira uva: a primeira vai por Luigi, para que o ano que vén poda quedar tan libre como os outros criminais do negocio das aseguradoras da saúde.

Segunda uva: vai para que en españita haxa unha opción política de oposición con algo na cabeza. Para que a xente que se meta en política sexa para facer algo de verdade, como ocuparse das necesidades do pobo. E tamén para que La Voz deixe de mamar da Xunta e comece a facer xornalismo independente.

Terceira:  trágoa para que xentes coma a señora Ayuso emigren para outra terra onde falen os mesmos códigos que empregan eles e que vivan e morran alí, cando lles toque morrer, ou como sexa, porque total teñen que morrer igual.

Cuarta: tómoa para que Trump deixe de pensar en invadir Grenlandia e Panamá. E xa que estou falando da marioneta Muskiana, trago a uva numero catro dándolle un impulso kriptoniano a isa estraña parella (Musk e Trump) para que marchen ao espazo sideral á arruinar outros mundos. Poden levar as Ayusos con eles. Bon Voyage!

Quinta,  Sexta e a Sétima uva: atragóanseme na gorxa ao lembrar que a Luigi o recibiron en Nova York escoltado con unha ducia de polis armados ata as orellas,  incluído o alcalde da cidade. Tanta parafernalia para un rapaz que matou un home rico. Pero é un rapaz que matou por unha ideoloxía, a DECENCIA, e con este tipo de subversión ata o goberno federal meteu o fociño no futuro xuízo. Buscan darlle un escarmento, pena de morte para o que mata cun manifesto. Mais para o que mata rexeitando cobertura médica, ten dereito a un penthouse na Quinta Avenida, unha xustiza de carallo!

Octava: trágoa pensando que non todos os homes son unha merda, pero moitísimos si. Penso en Madame Pelicot e na morea de homes que a violaron. Penso no grandísimo número de mulleres que foron a Avignon para apoiar e solidarizarse coa señora Pelicot. Pero onde estaban os homes mostrándolle solidariedade? Seica non se indignaron coa violación colectiva? En Alemaña andaban compartindo receitas de submisión, fotos, e nomes de mulleres (esposas, nais, fillas, irmás) que xa violaran ou queren violar. A rabia que teñen algúns homes co #metoo e a lenta, pero segura, caída do patriarcado, fai que estean a facer o que, cada vez máis, parece unha vinganza en toda regra.

Novena: esta uva quedou enganchada co peso da octava  e non sei si conseguirei tragala. Se non a trago cúspoa entón aos fascistas de aquí e acolá. E se a trago que sexa para ter unha democracia igualitaria ou unha república, sen un rei que teña inmunidade absoluta.

Décima: trágoa para que o goberno británico deixe de matar cans pitbulls American XL. Nos últimos tempos esa raza de cans matou unhas cantas persoas. O goberno que ten fama de usar a intelixencia dunha maneira pouca ortodoxa, decidiu entón sacrificar TODOS os cans desa raza. Pensa, pensa, pensa: e se as feministas nos dera por actuar con esa lóxica? («Mariña, que chispa tes a veces» fálame a fantasma de meu pai.)

Undécima: nesta uva transfórmome nunha raposa xigantesca e trago o patriarcado dun bocado. Guauch. Mañá, cando estea no baño, pensarei que a merda do patriarcado tende a obstruír as vidas de todos os humanos, tanto as mulleres coma os homes.

A número doce: trago a última uva que hoxe é unha uva meditativa. Non sei quen inventou esta tradición, pero din que foi o resultado dunha colleita esaxerada. Mais penso que este costume é unha das ideas tolas máis xeitosas da españita. Dende que era nena comezara os primeiros minutos do ano chorando de risa, vendo a meus pais papando as uvas como se fosen kikos, e a meus irmás co a boca chea de froita a medio mastigar, que tamén rían mirando para min rindo, mordendo e cuspindo. Meu pai tiña o bigote mollado en champán e os brazos abertos para repartir apertas. Non se me ocorre outra mellor forma de comezar o ano que imaxinar a un pais enteiro chorando de risa. Saúde e sorte no 25!