Hai uns días perdinme en Ostkreuz, unha estación de trens e metro berlinesa. Vivindo nesta capital, descubrín que, con toda a súa reputación de humanos organizados, os alemáns non teñen nin a máis remota idea de como e onde colocar sinais. O do outro día pareceume un despropósito; un lugar polo que a diario pasan milleiros de persoas para tomar un tren directo ao aeroporto, non ten nin unha soa indicación que sinale a vía pola que vai ese tren. Nin unha. Nin un miserable debuxiño dun avión. Cero. Null. Nix.
Parece coma se despois de malgastar unha billonada en construír o novo aeroporto (que tanto deu que falar por terminalo tan tarde) agora decidisen que mellor non dicirlle a ninguén como chegar alí. (Como facía a miña nai no chalé de Dexo, onde tiña dúas cociñas, unha pequerrecha para cociñar e unha enorme, eternamente intacta, para mostrala ás visitas). Antes de Google maps ou de entender como funcionaban os mapas, eu perdíame constantemente.
Desde moi nena teño o don ou a desvantaxe, (todo é relativo) de perderme e, despois dun intre, atopar sempre o camiño por pura intuición. (Pérdome sempre nas noites de Santiago de Compostela, perdinme en Split no 92, perdíame en NY despois de 9/11, perdinme pedaleando polas rúas de Berlín mil veces, perdinme en Madrid, en Monte Alto etc.). Con todo, esta é a primeira vez que me demorei subindo e baixando e subindo e baixando, as mesmas escaleiras, obcecada en que a vía 13 do Fex (o tren veloz) había de estar alí, como me informaba unha traballadora moi desagradable cando, co meu alemán de andar por casa, lle preguntei cal era a vía do tren do aeroporto. Diante da resposta cortante da muller, pensei que non debe ser lindo traballar ás 7 da mañá, repondendo mil veces a mesma pregunta. Dreizehn! Dreißig? (30?) Dreizehn! OK. Dreizehn, naturalmente é 13, o número favorito do meu pai quen non se perdeu xamais.
Tras baixar as escaleiras por terceira vez e por terceira vez chegar a unha vía morta, vireime e vin un camiño larguísimo, deses roteiros de cabras que, en Berlín, adoitan acompañar os últimos traballos dunha obra ou a entrada a un famoso club de techno. Obrigueime a darlle unha oportunidade ao camiño de cabras, pero o meu instinto detívome, recuando igual que fai o meu can cando chove. Non había maneira de avanzar. A miña agulla magnética tiraba para outro lado. Volvín dar unha volta e, agora, atopeime cunhas escaleiras construídas detrás doutras escaleiras. Sentínme mareada e souben que estaba a piques de quedar atrapada nun debuxo de Escher. A sorpresa foi que ao final destes chanzos imposibles estaba o meu tren, cómplice, co motor en marcha e as portas abertas, coma se esperase a que concluíse un atraco. Alcanceino de chiripa e, logo, alasando sufocada nun asento, ocorréuseme pensar en como diaños este país atopara o camiño para invadir Polonia. E tamén en como me enxeñei eu para, por máis de medio século, perderme con maña e chegar ata o 2024 usando só a miña intuición. Lembrei aquilo que dicía un ínclito poeta: dos accidentes e as casualidades xorden grandes obras de arte, principios de romances épicos, momentos moi fermosos ou bebedeiras memorables. Este 2024 espero que todos atopemos o noso camiño de cabras ou o noso debuxo de Escher, que non ten que ser o correcto, senón o que mellor nos sente. Saúde.
