A Coruña.- Os seis tráxicos minutos que durou o linchamento de Samuel Luiz son un puzzle endemoniado formado por miles de pequenas pezas que se dan sentido entre elas. Non foi unha soa persoa quen lle quitou a vida, senón varias, e non o fixeron dun golpe fulminante senón nunha sanguinaria cacería de case 200 metros, fronte a decenas de testemuñas cuxas versións non sempre coinciden, e de cámaras estáticas e de teléfonos móbiles cuxas imaxes non permiten identificar a primeira vista e con absoluta claridade quen aparece nelas.

Para demostrar que a Samuel o mataron en manda os cinco presuntos asasinos que sentan desde hai dúas semanas no banco da Audiencia Provincial da Coruña, todas as partes dese crebacabezas deben encaixar sen fisuras. No tempo e no espazo, en cada momento concreto e en cada preciso lugar. Dese milimétrico ensamblaxe entre probas documentais e testificáis depende que o xurado poida emitir sobre eles un veredicto de inocencia ou de culpabilidade.

Ata este mércores, os avogados da defensa esmeráranse na tarefa de impedir que as pezas que as testemuñas ían deixando sobre o estrado fosen revelando o relato incriminatorio sobre os seus clientes que construíu a Fiscalía. E seguramente lograron sementar no xurado algunhas dúbidas razoables sobre o mesmo, ben porque as testemuñas non lembraban con exactitude detalles fundamentais dos feitos, ben porque lles fixeron incorrer en contradicións durante os seus interrogatorios ou simplemente porque o que revelaron exculpaba aos seus clientes.

Seis tráxicos minutos

Na vista deste día, con todo, o mando policial que liderou a investigación durante os primeiros meses tras os feitos ofreceu unha versión cabal, razoable e contundente de como actuaron os cinco acusados antes, durante e despois daqueles seis tráxicos minutos, e de por que as probas e testemuños solicitados durante a instrución do caso conduciron á súa detención e ao seu posterior procesamento. «Foi unha acción grupal na que uns agrediron e outros impediron que se auxiliase a Samuel. Foi brutal, atroz, inhumano e desproporcionado», resumiu.

O policía detallou de forma sinxela e convincente por que os investigadores identificaron a Diego Montaña como o primeiro que empezou a agredir salvajemente a puñadas a Samuel entre insultos homófobos, e por que estaban seguros de que quen o secundou foron primeiro Alejandro Freire, Yumba, quen tentou estrangulalo por detrás, e ao momento Kaio Amaral, que correu en dirección a eles para unírselles a mazar no mozo, a quen lle subtraería o teléfono.

O mando policial que liderou a investigación ofreceu unha versión cabal, razoable e contundente de como actuaron os cinco acusados antes, durante e despois daqueles seis tráxicos minutos

Todo en presenza de Catherine Silva, que contribuiría a aumentar a indefensión de Samuel apartando a empuxóns á amiga que tentaba socorrelo, e quen, lonxe de tratar de acougar aos agresores, como sostén o seu defensa, achandoulles o camiño gardándolles a dous deles senllas pezas de abrigo mentres mallaban á vítima.

O testemuño do investigador tamén sinala a Alejandro Míguez, que, ao contrario do que mantén, estaría no núcleo mesmo da agresión, seguíndoa en primeira liña durante todo o percorrido ata que Samuel se veu abaixo. O policía tamén lembrou que Míguez recoñecería diante outra testemuña que se enfrontou a Magatte N’Diaye, un dos dous senegaleses que tentaron auxilialo, permitindo así que o resto puidese sortear esa protección para seguir golpeando ao falecido.

Case catro horas de declaración

O policía mantívose firme durante as preto de catro horas que durou a súa declaración. Falou mirando ao xurado, detallando como ensarilla co resto cada peza do mosaico, explicando como cada unha das súas afirmacións estaba sostida polo testemuño dun ou varios dos acusados e testemuñas, e como e por que encaixaban á súa vez esas descricións no plano do lugar no que mataron a Samuel, cos fotogramas de ata varias cámaras distintas e co minutado dos vídeos. E empregou a lóxica cando os avogados das defensas tentaron atopar físgoas de inconsistencia nos fragmentos probatorios que foi ensamblando:

– Como sabe que o acusado estaba alí, e non onde el di, se nese lugar non había cámaras que o gravasen?
– Porque a cámara anterior si o grava dirixíndose a ese sitio, e en cambio non rexistra a súa volta.

Boa parte do crebacabezas que esconde o que pasou aquela madrugada está formado polas versións do que sucedeu despois do linchamento. E a testemuña policial tamén foi contundente ao armalas: os cinco mozos abandonaron o lugar por separado, sós ou en parella, pero volveron reunirse esa noite por dúas veces en senllos parques da cidade, onde se decataron de que Samuel morrera. Entón, cruzaron chamadas e whatsapps, individuais e no chat conxunto que uno deles administraba.

Moitas desas mensaxes borráronas dos seus teléfonos antes de que os investigadores llos interviñesen, do mesmo xeito que os rexistros de chamadas, que seguiron cruzándose en días posteriores, como demostran as listaxes das súas respectivas operadoras. Yumba e Míguez reuníronse en casa doutra testemuña xusto antes de acudir á policía, o mesmo día en que souberon que Kaio Amaral declarara en comisaría voluntariamente para exculparse do crime. Kaio tamén foi de noite ao lugar dos feitos algúns días despois, cunha persoa próxima á súa familia, para comprobar se había cámaras na zona.

A letra dun tema de trap

O mando policial que liderou a investigación tamén falou do carácter presuntamente violento da cuadrilla, que dous meses e medio antes da morte de Samuel se gravó en actitude agresiva esgrimiendo armas brancas para ilustrar en vídeo unha canción de trap que uno dos menores xa condenados polo crime estaba a preparar.

«Tiven unha premonición. A letra fala precisamente dunha acción similar á que sufriu Samuel», empezou a dicir. A xuíza cortouno e díxolle que o argumento resultaba improcedente. Preguntado por Luzes-Público á saída do xuízo, o policía non quixo desvelar o contido da canción alegando que non diría nada á prensa. Pero expresou o seu convencemento de que esa peza tamén acabará encaixando no quebracabezas: «Todo acabará saíndo».