Ata nunha sociedade de santos habería delitos.
DURKHEIM

Non se inmuta. Non responde a xestos, berros nin empurróns. Non latexa. Non respira. O efecto dunha forte beliscadura persiste. O corpo pesa coma un lustro. A comisura afía o vértice, mira á fiestra. El segue de pé, case igual de inmóbil. Unha airexa lixeira –de onde virá?, comeza a temer– move as cortinas. Sería imperceptible en calquera outra ocasión. É como cando a madeira estala, puntual todas as madrugadas, sen que a causa chegue a manifestarse, de maneira que un elucubra. Pinga a pinga, o sangue semella unha procesión de formigas: supera o edredón, bordea a alfombra de casualidade, penetra nunha fenda imprevista da tarima. O gato achega o fociño e acicálase, sen chegar a lamber o rastro. Varios billetes repousan, engurrados e en desorde, tras voar polo cuarto. Agora o piso garda un segredo. Non contesta. Non latexa. Non volve.

Polo sol que se intúe tras a ventá, temesiño e moi amarelo, faise á idea. Serán as oito da mañá. Non debera haber ninguén. Non debera. Alguén o vería entrar? E se Isidoro quedou a durmir, ou veu antes do previsto? Aparecerá dun momento a outro, en calquera caso. Hai un corpo que xace inerte xusto diante, é unha certeza e é inquietante. Pero todo o que dá medo de verdade está tras a porta do apousento. Son dúas follas de caoba maciza que se abrazan cun clic. O carpinteiro fixo un bo traballo. Insonorizan á perfección. Don Salvador mira o limiar, superado, incapaz de tomar decisións. Como puido ocorrer? O silencio é enxordecedor. A quietude, inquietante.

O mozo, que semella incómodo, opera con burocracia, con menos entrega. Poucos movementos e apenas algún xemido. Soa en Radio Clásica, nun fondo leve e con interferencias, o bambeo entre a gravidade e o acougo do Adaggieto, Sinfonía Número 5, de Gustav Mahler. É a terceira ou cuarta vez que o rapaz se cita con don Salvador. Contactaban por mensaxe de texto, sempre partía do vello. Empregaba un móbil desfasado que só coñecía el. Mantíñao apagado entre cada unha das incursións. Era un salvoconduto a un lugar secreto e prohibido.

O mozo agardaba discretamente na entrada traseira do edificio. Sempre á mesma hora. Un pouco antes, cando a fiestra das oficinas do segundo piso quedaba en negro, pedía un café ou unha copa no bar Servando, un local que se atopa na outra beirarrúa, nun vello inmoble que ten a pinta de ser derrubado da noite á mañá. Esa consumición duráballe os cinco ou sete minutos necesarios para que o persoal marchase. Era unha hora buliciosa: ruxían as máquinas comecartos co seu tintín azaroso e esas luces con tantos decibelios; baduaba na terceira rolda de cervexas un grupo de desempregados, fuxindo da preguiza doutro día e do seu abatemento.

Alec, un rapaz búlgaro que chegara había poucos meses a España, cruzaba a avenida, adoptando por anticipado a faciana de resignación que o acompañaba cada noite nos seus compromisos de sexo a cambio de diñeiro. Era un modo indesexable, pero moi eficiente, de acadar efectivo en pouco tempo. A derradeira era a súa sétima vez. Non digo que se acostumase ao amargor e ao sabor reseco da saliva do señor, nin aos olores confusos que espertaba o seu sexo maduro na boca, pero si que lidaba moito mellor coas reticencias iniciais. Proxectaba a súa mente a un lugar máis apracible, a algúns deses momentos posteriores cos cartos na man. Podía permitirse ceas e alcol máis caros. Ademais tiña a idea de cambiar o seu Seat Ibiza por un León a gasolina de 150 cabalos, de segunda man, pero deportivo, estético e potente.

Ao chegar ao número 97 da rúa Boaventura, onde se erixía, maxestoso, o edificio de don Salvador, Alec abesullaba rapidamente a esquerda e dereita mentres dobraba a esquina. Nun calello próximo ao garaxe apuraba un cigarro. Despois, unha pílula de menta disimulaba o sabor acre da súa respiración, que moi pronto se detería.

O edificio é un labirinto. Coar o convidado embarazoso pola porta de servizo entrañaba o seu risco. Ese treito desde o corredor do cuarto de limpeza e a cociña ata a alcoba do segundo piso, na planta nobre, era o momento que máis en-trecortaba a respiración de don Salvador. Ata agora.

Transcorrera unha media hora desde o último intento, en van, de resucitación, e o cerebro do sesaxenario comezaba a alumar algunha idea intermitente. Pouco a pouco, superaba a nebulosa que lle cubriu o pensamento. Acomodárase a unha situación límite que requiría unha reacción máis decidida ca un ataque de ansiedade. O corpo –non o seu– era a proba evidente de que o abismo existía. Estaba fronte a el, era unha realidade esmagadora e viva. Que paradoxo!

El non podía saír malparado daquilo, el non. A posibilidade de que Isidoro o sorprendese nunhas circunstancias inexplicables xa lle parecía menos probable. Non había indicios da súa presenza, pero non debería perder máis tempo. Don Salvador presentiría a mínima actividade porque o ruído escalaba, con precaución, pola escaleira. Arroupado polo silencio, pensou.

Ninguén diría que Alec, cuxa pel aínda gardaba o fulgor da xuventude –esa mesma semana celebrara os vinte anos con pouco máis que a rutina de cada día: máquina de apostas deportivas, marihuana e varias cervexas– era un cadáver no lugar máis insospeitado. O xesto da súa face confundiríase, noutra escena, cunha cabezada poscoital. Pero alí estaba o regueiro de sangue para subliñalo todo. Don Salvador comezou a actuar. Tentou a mesa de noite, colleu as lentes e examinou ata dar co paradoiro do abrecartas, que despois dunha puñalada profunda arroxara dun modo instintivo, coma se ocultar o instrumento borrase o delito.

A arma improvisada caeu na alfombra, preto do secreter onde don Salvador mantiña o costume de revisar os discursos e a correspondencia que lle dirixían. Aínda que contaba con subordinados que poderían facerse cargo, respondía todos aqueles papeis con solemnidade, a puño e letra, tratando de que a mensaxe soase persoal.

Acendeu o teléfono móbil clandestino. Borrou o historial de chamadas co mozo. Apenas coñecía que existiran métodos policiais para rastrexar as súas comunicacións, á marxe desa acción. Foi ao cuarto de vestirse. Abriu un dos caixóns e extraeu un pano de seda fina, gastado xa nas costuras, que tiña as súas iniciais –S. C. G.–, un pouco esvaecidas polo uso e o tempo. Empregou o tecido para pasalo sobre o mango do abrecartas, coma se estivese sacando brillo á prata. Nese momento non era consciente de posibles contradicións nin pasos imprecisos.

Catalogar a actuación dun delincuente era moito máis sinxelo desde a mesa policial, facendo que as evidencias falasen por si soas, revelando incongruencias. Pero cando o homicida volvía sobre as súas accións, para tentar camuflalas, era inevitable que cometese algunha equivocación por ter que obrar á desesperada. Sen unha planificación previa, ou aínda con ela, resultaba case imposible agochar con acerto unha acción delituosa. Por algo din os policías, fiscais e maxistrados que non existe o crime perfecto, que a xustiza é lenta coma un elefante, pero implacable como un león cando amosa as súas fauces.

Ao vello víñalle á cabeza algunha escena das que vía cando era aínda un estudante, moi preto de alí, nun antigo cine que xa pasara polas mans de dúas marcas distintas de roupa. Coa mesma tea coa que limpou o mango da arma do crime secou os restos do sangue do corpo do mozo. Non abandonou, claro. Foi ao baño, mollou dúas toallas de algodón e aplicounas no cadáver, terso coma se aínda envolvese vida pero teso como a cerámica. Tamén el se lavou. «Por que o facía?», pensou por un anaco. Xa se lle ocorrería algo. O sangue deixara de discorrer.

Salvador abriu a porta do vertedoiro da roupa usada (un longo túnel de latón que remata no soto, na lavandería), pero nese instante cavilou de novo, desbotou a acción e xa non fixo nada máis. A saba estaba empapada. O satén de cor castaña era agora dun intenso vermello. Retirouna. Tamén a funda do colchón, que utiliza polas perdas de urina e outros restos fisiolóxicos máis inconfesables. Deixou todas as prendas ensanguentadas no chan, preto, sen saber se atinaba. Semellaban rosas enormes ou traballos escolares á man co papel manchado en carmesí.

Vestiu un pixama. Centrado xa por completo no seu labor, seguiu explorando a súa próxima tarefa: mudar a cama. O paso era fundamental, quizais o máis importante da cadea de recomposición dos feitos. Non resultaba esencial para definir un delito, pero si para eximir doutras culpas. Operou en dúas metades, manipulando o corpo inerte, que pesaba máis ca nunca. Cambiou primeiro o lado esquerdo: dispuxo a saba inferior, despois colocou a capa superior e depositou con coidado o cadáver, con moitas menos manchas que no comezo. Deseguido, terminou a cama polo outro lado. Custoulle introducir o corpo de Alec na súa roupa. O pantalón descosido no xeonllo e o suadoiro de capucha ancha non eran precisamente unha mortalla. O tecido aínda ulía a vivo. Era o derradeiro vestixio dunha mocidade malograda por unha discusión ridícula.

Coa maior destreza que puido –non era capaz de deter ese tremor nervioso que xurdiu xusto despois do crime– o home colleu o abrecartas para facer unha fenda nas dúas capas de roupa, igual á que esnaquizara o mozo á altura do fígado. Era unha cautela na que non reparara con anterioridade. Apuñalar por segunda vez a vítima, agora en sentido figurado, non pasaba pola súa mente ata que se abstraeu da escena e pensou en que a reconstruía un investigador da Policía. Tiña que deixar cabos á vista que fixesen crible a súa versión. Cal era? Traballaba nela de improviso, a cada minuto, enfocando todos os seus sentidos en cada paso.

Cruzouse un momento co espello, sen pretendelo, e o resultado apesarouno. Comparecía cos seus calzóns de seda e as carnes colgando. Suorento e ruborizado. Todo por unha mala reacción. Todo por unha agarrada irreflexiva. Calquera dedución que extraesen os axentes tiña que pasar por que o estraño estaba vestido. No peor dos casos, que ninguén dubidase iso. Prefería unha condena por matar en defensa propia que a pena pública e publicada da deshonra, un auto de procesamento ca un xuízo popular sobre os seus vicios.

Eran as oito e cuarto. A frecuencia cardíaca volveu subir. Percibiu un ruído que desencadeou unha palpitación profunda. Un raio percorreuno, desde a boca do estómago ata a gorxa. Alguén usaba a escaleira. Facía unha media hora que o seu segredo non latexaba. Era inexorable que tomara unha determinación. Doeulle tanto que case se desmaia de verdade. O forte impacto contra o marco da porta do baño abriulle unha fenda en forma de i grego na órbita supraocular dereita. Isidoro enmudeceu tras xirar o pomo. Viu a don Salvador tendido, con sangue, e a un mozo descoñecido que xacía ao seu carón, aparentemente igual de inmóbil. «Señor bispo, meu Deus! Atópase ben? Señor bispo!».