Namorei dunha ave preeira. Cando escribo isto, fai trece días que vivo cun corvo cinsento. Son os córvidos máis comúns en Berlín. Atrevidos e berróns como os berlineses. Cando a trouxemos a casa era unha cativa. Deille para comer cunhas vellas pinzas de depilar. Comida de can. Creo que a Pepi importoulle un pouco, aínda que ao principio non comeu demasiado. Logo deille carne picada mentres ela abría a boca de par en par. As pequenas ás estaban sucias e feitas unha galdrapa. Comeu todo o día. Logo dun intre esquecín as pinzas e metinlle os vermes de carne ata o fondo do garneato. Un día deille un ovo cocido. Ao día seguinte deime conta que este paxaro era de ovo cru. Resultoume moi pracenteiro romper un ovo na súa casca, esmagándoo sobre un puñado de carne picada. Devorouno. Co tempo saboreou arandos, sardiñas, plátanos, fresas, iogur, cereais, leituga, pasas, cenoria, cogombros, patacas, carne de porco, carne de tenreira, carne, carne, carne…

Namorei dela cando me fixo rir. Caeu da mesa mentres limpaba as plumas. Caeu como un saco de fariña e saíu sen un rascazo, cada pluma no seu sitio, camiñando como un pingüiño bébedo, pero digna como unha leoa. Outro día subiume ao brazo, ao ombreiro e á cabeza. Foi suficiente. Queriámonos. Transmitiume as súas alegrías e os seus medos. Ten terror á lavadora. Durante o centrifugado descubrina coa cabeza encolleita e o cu cara arriba, coma se caesen bombas. Parecía un humano protexendo a testa dunha catástrofe aérea. Descubrín que lle gusta xogar tanto como a min. Goza rascando papeis de xornais e amontoándoos desordenados. Pretende facer un niño, coma se xogase ás casiñas. Parece contenta lanzando polo aire anacos de terra dunha maceta onde lle gusta pousarse. Goza desfacéndome a casa. Divírtese moito cunha xerra miniatura onde lle puxen a auga. Gústalle beber mentres lle sosteño o seu vasiño de porcelana. Cando lla deixo sobre a mesa vértea polo menos catro veces ao día. Logo sacódea con forza, pedindo outra rolda. Onte por fin lanzouna ao chan e rompeuna en anacos. Creo que o ruído dos obxectos que caen sobre os azulexos do chan da cociña tena fascinada. Pasamos moitos momentos tirando dun trapo ou perseguindo a chapa dunha botella de cervexa. Encántalle roubarme lapiseiros e molestarme cando debuxo. Non hai metal que se lle resista. É un ladroa. Todo o que reloce pérdea. Está namorada do brillo e da luz. Entendémonos moi ben. Cando ten fame gralla e se quere descansar ou se sente vulnerable, fai un son breve, como un salaio.

Se lle ofrezo a miña man e non quere subir ao brazo, afástase uns pasos, move a cabeza negando, á vez que emite un crebo que non me comunica entusiasmo. Se lle falo mírame máis atenta que moitos dos meus amigos. Hai uns días linlle parte dun manuscrito. Mantívose en calma, escoitando, pousada sobre o bordo do respaldo dunha cadeira. Pareceume que as miñas palabras a arrolaban como unha nana. Cando terminei o capítulo incorporouse un momento para defecar. Agradecinllo. Pareceume un xesto elocuente e sincero. A primeira vez que virou a cabeza 180 grados, peguei un grito do susto. Ela sacudiuse alarmada. Por un segundo pensei que ía romper o pescozo. En canto me escoita abrir a neveira ségueme coa mirada. Levoume un tempo dixerir que estou criando un preeiro. Unha ave preeira. Se tivese moita fame comeríame. O mesmo que eu a ela. Somos honestas. Levo días espertando con ansiedade. É unha sensación estraña querer a un animal salvaxe. É un amor auténtico que ha de ser libre ou non ha de ser. Seguramente como deberían ser todos os amores. Pero case nunca o entendemos así. Aínda que a bauticei o primeiro día, onte cando a vin estirando as ás deixei de chamala polo seu nome. Se a nomeo domestícoa. Se a domestico, fareina miña. O corvo xa non cabe na caixa. Esta noite non quixo durmir alí. Protestaba con tanta saña que temín que se danase. Á tardiña sempre busca o seu lugar para recollerse. Hoxe elixiu a miña cabeza, o meu ombreiro ou a billa do vertedoiro. Levoume un intre entender que lle gusta descansar pousada. Durmir coas garras afincadas nalgo ou alguén, como a algúns de nós. Improviseille unha rama entre os dous tabiques dun estante altísimo. Tan alto que tiven que subir a unha cadeira e a unha mesa, para alzala ata alí. Aferrábase ao meu brazo, cravándome as unllas, coma se tivese vertixe. Esta mañá segue no seu posto de vixía. Xuro que me saudou grallando: queer, queer.