«Es que si no nos vamos la voy a dejar en el suelo», di Alba, cambiando a súa bolsa dun ombro a outro. «Non, non, marchamos xa, va!», responde Fer. Alba veu do traballo case directa ás 10 da noite para cear na miña casa, porque ultimamente parece que nunca temos tempo para nada. Fer decidiu vir tamén. Fixemos unha quiche. Os ovos estaban pegados á caixa e un rompeulle a Fer despois de que eu me negara a deixalo axudar un cacho longo, ata que me rendín e lle asignei bater os ovos. Non podiamos parar de rir, porque a situación era moi ridícula e Ana estaba na cociña connosco, e Ana non podía parar de rir. A risa de Ana é contaxiosa, non por escandalosa ou por particular, senón porque ri con todo o corpo; os ollos, as mans, o bandullo. É difícil non rir se Ana ri.
A quiche estaba rica, pero tampouco para fliparse porque esquecín mercar queixo no súper, e mentres roemos nela falamos das oposicións, tatuaxes, como Alba se quere facer a permanente no pelo e do meu agasallo atrasado de aniversario que me trouxeron Alba e Fer (un batedor pequeniño!). Rímonos moito, cos ollos, as mans e o bandullo. Mencionan que teñen que marchar por primeira vez sobre as once e cuarto, pero non marchan ata as doce e media, e os derradeiros dez minutos pasámolos diante da porta, coas chaquetas postas e a bolsa no ombro, non querendo que remate este momento. Mañá hai que ir ao traballo e á Conchi. E é que ao final do día, é unha noite de martes calquera.
Esta semana estou de viaxe para ver aes amigues que deixei espallades polo mundo cando fun estudar fóra con dezaoito anos. Deixei versións de min e recordos moi bonitos en recunchos de países nos que nunca máis vou vivir, canda persoas coas que nunca máis vou ter ceas de quiche nun martes calquera pola noite. É raro pensar que ocupei espazos aos que nunca vou volver da mesma forma. Eva, a miña antiga compañeira de piso coa que tantas veces me sentei a lerchear no balcón, mandoume onte polo WhatsApp unha captura de pantalla da reserva que fixo para comer xuntas o venres en Utrecht. Fixo esa reserva hai dúas semanas, e repíteme o contenta que está de poder verme, e eu mándolle cincuenta stickers celebratorios, porque estou eu máis contenta de poder vela a ela. Pero dentro desta emoción cólleme toda a nostalxia de cando estar con Eva non era un evento de calendario e cincuenta stickers do WhatsApp, cando viviamos nunha casa que era a nosa casa preto do Staadspark, en fronte de Desi e preto do canal onde estaba a casa-barco de Laura. E eu antes vía a Kim, Olga, Samar e George todos os mércores e case todos os xoves, e agora estamos facendo plans para intentar meter todos os mércores e xoves dos últimos tres anos nunha fin de semana.
O outro día Ana e Sandra estaban vendo un reality show no sofá cando cheguei de traballar, e tireime un pouco con elas. Entrounos a risa tonta ás tres, e rin tanto tanto que me entrou un ataque de tose. Ao final tiveron que marchar un pouco ás présas para non chegar tarde ao cine. E agora que os meus mércores xa non son de Kim e Olga e Samar e George, e que non podo lerchear no balcón con Eva, gardo todos estes recordos como tesouros. A vida é curta, como din, pero cando máis curta é é cando es túes amigues están de pé diante da túa porta, coa bolsa que tanto pesa colgando no ombro, non querendo que remate unha noite calquera de martes.
E igual estou nostálxica porque hai un amigo ao que sei que lle perdín a pista para sempre. El e máis eu unha vez quedamos falando dúas horas de reloxo, de pé, apoiados nas nosas bicis, no medio do febreiro neerlandés. Deixei de sentir os pés á media hora e os guantes non foron quen de protexerme dese frío de inverno que reclama toda a túa atención, pero non podiamos dicir adeus. Sempre había algo máis que comentar. Outra vez quedei durmida na alfombra da súa habitación despois dunha noite de festa e espertei metida na súa cama, cos zapatos sacados e ben tapadiña, e con el durmindo no sofá. Marchei, non querendo espertalo, e deixei a cama feita e unha nota no espello.
Agora que sei que el non vai volver, nin sequera para un evento de calendario e de cincuenta stickers de WhatsApp, desexaría ter quedado de pé coas mans xeadas e o nariz colorado, un minutiño máis. Desexaría ter esperado a que espertara para ir es dúes tomar un café ao MasMas coa roupa da noite anterior. E espero poder, durante moito tempo, ter a Fer e a Alba ao carón da porta da miña casa, cunha bolsa que pesa no ombro, sen saber se pousala ou non; e espero que Ana e Sandra e máis eu cheguemos tarde a todas partes por estar rindo no sofá, cos ollos, coas mans, e co bandullo.
