One for the chiza
Two for the flow
Three to get the heads ready
Go cat go
Go cat go
Public Enemy, «Go cat go».

Fíxenlle o FaceApp a unha foto de Rufián para saír de dúbidas, e aí estaba: o Beiras. E mira que a min –seguramente por unha cuestión capilar– sempre fora Tardà o que me parecera a versión catalá e algo máis working class do leonado líder, pero estaba trabucado. Tiña que aparecer o seu sucesor no debate de investidura convertido en home de Estado para que me decatase. A filípica que lles botou a Pedro e Pablo era inconfundible e a aplicación favorita dos rusos acábamo de confirmar. Ata agora, Rufián era o sidekick, o compinche, ese contrapunto mozo e simpaticote destinado a humanizar o heroe que leva o peso do mundo (ou de Catalunya) sobre os ombreiros. O Tardà que pecha un discurso brillante no debate da moción de censura mirando aos ollos ao candidato socialista («o noso si a Sánchez é un non a Rajoy») e dicíndolle aquilo de «ten vostede que elixir se quere ser Tony Blair ou John Major» tiña as costas ben cubertas polo troll que sacaba impresoras a pasear no Congreso ou enervaba a Caverna con só 140 caracteres.

É Robin. Ou Bucky. Ou Flavor Flav. Nunha das primeiras xiras de Public Enemy polo Estado, un crítico musical resumía o éxito da súa proposta no reparto de roles entre os mcs: «Chuck D é a mensaxe, Flavor o show». Un impedía que o concerto se convertese só nun mitin e o outro evitaba que aquela apisonadora musical se esvaese en fogos de artificio. A autodenominada CNN dos negros funcionaba coa precisión dun reloxo suízo. Seguindo o exemplo, Tardá e Rufián só precisarían unhas gorras de béisbol e uns bailaríns vestidos de mossos d’esquadra para arrasar nos escenarios cunha versión do «Go Cat Go» que non falase dun gato senón dunha comunidade histórica.

Pero chega un momento no que Batman desaparece en estrañas circunstancias e Robin decide substituílo adoptando o nome de Nightwing. Bucky, logo Soldado de Inverno, tamén chega a coller o escudo do Capitán América por causas similares. E, agora, tocoulle a quenda a Rufián. E aínda que na casa lle caeron por todas partes polo seu discurso, millóns de votantes e simpatizantes de esquerda sentímonos representados por aquel tipo que lles estaba a dicir a Pedro e Pablo que se ían arrepentir de non chegar a un acordo: «A xente o único que ve é á esquerda perdendo unha vez máis».

De repente, Rufián, o makoi de Santa Coloma, o fedello parlamentario, o seareiro do Espanyol (do Espanyol!) falaba en nome dunha multitude que quedara orfa de representación na cámara española. Podía non ter sido el. Podía ter sido unha vez máis –e, de feito, aí estivo tamén– Aitor Esteban, ese tipo capaz de desmontar as tres dereitas tan só elevando unha cella. Podía ter sido a representante de JxCat, a de Bildu, a canaria Oramas… ata ese deputado cántabro que en dúas tardes xa se nos fixo entrañable e que é como un Revilla calvo e –grazas, Deus– menos histriónico. Podía ter sido calquera deles.

Pero non un representante dun partido galego.

Porque o único que se falou sobre a «axenda galega» foron os 34 segundos cronometrados que a (aínda?) ministrable Yolanda Díaz dedicou a debullala o primeiro día da primeira tentativa frustrada de investidura. A partir de aí, o silencio foi absoluto. Por iso levo máis de tres mil caracteres escritos sobre Rufián nunha columna que, sempre que pode, procura falar –con máis ou menos acerto– de política galega.

Tédeo en conta se hai que volver ás urnas en novembro.