Miguel, hai noites en que un sinte que os libros respiran. É así. A min xa non me importa pensar certas cousas, sabes? Porque se un repara nos andeis pode descifrar, case, cada un deses arquexos, como se os libros fosen moais da Illa de Pascua. Coma se nos percorresen por dentro, como vellos sabios indios na roda do solpor. Porque somos indios, Miguel, sóubeno ao mirarte aos ollos a primeira vez, namentres esas dúas nenas como dous soles de Seoane me facían preguntas estrañas e intelixentes ao pé do teatro, aquela tarde que encontramos algún Xerión e nacín aos tequeños. Faláchesme de pop coreano e de Pilkey e levabas unha camisa caralluda. Xa che digo que non me importa pensar certas cousas. Como se os libros fosen doces enredadeiras que nos resultan coñecidas, vasos comunicadores trepando polo noso recordo, revelándonos as verdades das nosas vidas: fráxiles, únicas e irrepetíbeis, como os libros. Aínda non decidín se as Ledicias inmensas que nos traen os libros e o cariño que lles collemos logo ás persoas que coñecemos compensan sentirse tan desaborido e triste nas noites da alma. Noites nas que un dubida que a vida sexa un Caderniño de escrita divertida e non sangue nos meus ollos.

Dígocho porque antonte sentino así, cando marchaches, como un sopro efémero, unha candea apagada entre as sombras dun luns calquera e quixen pensar que a túa marcha só era unha máis das Lendas do Recreo. Expliqueillo como puiden ao meu fillo, despois de naufragar polo corredor da miña propia casa, coma cando Leo non sabe xogar. O Loisiño dixo que non lle gustaba nada que morrese súa bisavoa e que agora morreses ti, porque ademais mandáraslle unha nota de voz cando rematou de ler esa edición especial de Legendario e se el foi o primeiro que a leu e, tan rápido -dérasmo tres horas antes nunha terraza da Coruña luminosa de outubro, Aquí non bebiamos cervexa de xenxibre entre algunha Gaivota Gourmet-, dixo o neno, pois que merecía outra cousa. Quedo con gana de explicarcho porque Roubar está Fatal e non mo puxeches doado pero perdóocho. Atravesei o Bosque de Contos no que o noso fillo, o Loisiño, converteu a súa habitación e revisei alí os teus títulos, querendo que alumeasen como vagalumes e así corrixir a inxustiza clamorosa de que marchases. Pero só encontrei a portada de Oso Pandilla: un conto de humor sobre a amizade, alguén a quen só lle gustan as cousas brancas ou negras.

Fúcheste e sentinme un Morto de Fame aínda que mataría por ser Max Burbulla e sei que non fun o único; que hai moita xente que te quere como fuches e seguirás sendo namentres poidamos lembrar: sempre xeneroso, divertido e agarimoso tal e como eu te sentín. A morte non é certo, talvez ten razón o Uxío. Pero fire os pequenos lumes que teimamos en manter acesos dentro de nós. E aínda así, teimamos en querer as formas diminutas e marabillosas da nosa imaxinación e escribilas malia este lugar frío, húmido e escuro que se expande cara o infindo. Porque Miguel, foi unha noite desas. Non foi Feliz. Pero foi Feroz. Sei que a morte en si non é nada, só unha idea dentro de nós que medra co paso do tempo, xusto como unha enredadeira. Algo case baleiro de significado no máis superficial da conciencia até o pesado e o profundo, o Drama no Portal, a Conspiración na Sombra, unha Viaxe por Patios Infinitos. Iso que raras veces emerxe, talvez un par de veces na vida (estou por pensar que incluso máis). Pregunteime mirando os teus libros cal é o libro? O mar ou o castelo? Escribimos porque seguimos sendo nenos, pero xa non sabemos onde buscar a infancia. E como iso é así confortoume encontrarvos a Ledicia e a ti. Calquera puido ver entre vós os dous o Código Enigma, a frecuencia que emite en onda continua, os paus da luz e os farois da festa, o lume da alborada. As formas da felicidade.

Miguel, Hemato, non te fuches, escóitanos. Non teño ningún deus ao que ofrecerlle caladas pregarias coa primeira luz do día. Non vou buscar voz ningunha no horizonte. Non sei prostrarme coa fe dos antigos, non somos os místicos que ven a salvación conmovidos polo son das campás. Somos máis do Lobo Riquiño e de Rapunzel con piollos. Porque en días como hoxe viría ben ter o contacto de Dona Problemas. Deixaches pegada, fúcheste moi pronto e fendíchesnos o corazón. Pero agora xa está, desexámosche un bico grande para vencer a noite. Habemos volver encontrarnos no Regreso ao Bosque dos Contos.

Levámoste nos ollos.