Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Merquei tele nova. Agora sinto que o mundo atravesa o cristal e forma parte do meu salón. Cada vez que un presentador saúda na pantalla contéstolle educadamente, do reais que lle vexo as espiñas. Chego a ter colgados, dentro da caixa máxica, os mellores orixinais de arte de todo o mundo. Tanto me dá o museo que a custodie: durante uns segundos, cando non horas, co LED do trinque –unha marabilla de grande– gozo na casa da obra mestra que se me antolle.
A imaxinación ás veces faiche malas xogadas. Ir ao Louvre e plantarse diante da Gioconda defrauda a tantos que fantasiaron cun lenzo moito máis grande. Eu fun avisada, sabía que a Mona Lisa era pequecha, pero esta semana medrou ata as 48 polgadas en El Código Da Vinci (2006), de Ron Howard. Nunca a vira con tanto detalle.
O cine visita as pinacotecas e galerías con asiduidade. A narrativa de Alfred Hitchcock levounos da man de James Stewart ao museo Lexión de Honra de San Francisco, onde contemplamos, a través dos ollos do detective Ferguson, o retrato de Carlota Valdés peiteada co mesmo moño que o dunha Kim Novak arroubada ante a pintura da súa bisavoa. Vértigo (1958) é moito máis que suspense: os retratos psicolóxicos dos personaxes teñen alma.
«O Museo do Prado é máis importante para España que a monarquía e a república xuntas». Estas rotundas palabras de Manuel Azaña suxeriron a Antonio Mercero La hora de los valientes (1998), filme no que conviven a amargura da guerra civil coa tenrura, a tristeza da miseria coa beleza. Mercero relata a historia dun anarquista, vixiante no Prado durante o Madrid sitiado, que leva á súa casa o Autorretrato de Goya para protexelo ata que remate o conflito. A cinta ten verdade, emoción e un Goya –neste caso, de cine– para Adriana Ozores.
En El secreto de Thomas Crown (1999) paseamos polo Metropolitano de Nova York, de onde un millonario aburrido da vida que leva, Pierce Brosnan, decide roubar o cadro de Monet San Giorgio Maggiore durante o crepúsculo. Aínda que a verdadeira protagonista da película é outra pintura, O fillo do home de Magritte.
Woody Allen vai polos museos enmarcando os cadros con diálogos intelixentes. En Sueños de un seductor (1972), durante a escena na que, xunto a Diana Davila, admira un Pollock no Museo de Arte Contemporánea de San Francisco, o talento das frases produce envexa. Ou en Manhattan (1979): o encontro no Metropolitan entre Isaac Davis e Tracy (o propio Allen e Mariel Hemingway) con Yale e Mary (Michael Murphy e Diane Keaton) desemboca nunha crítica brutal que Davis sentencia coa frase «Non me gusta o lixo pseudointelectual». Xenial.
En The Monuments Men (2014) é unha mágoa que George Clooney non esprema un suceso real ben interesante: a operación que emprende unha pequena unidade internacional de expertos en arte para rescatar os cadros roubados polo Terceiro Reich durante a Segunda Guerra Mundial. A exposición de actores como Matt Damon, John Goodman, Bill Murray ou Cate Blanchett acaba sendo no filme máis importante que o Retablo de Gante de Van Eyck ou O astrónomo de Vermeer.
A película sueca The Square (2017) é unha comedia negra delirante e un magnífico reclamo para ver cine nórdico actual. Un museo de arte contemporánea de Estocolmo sirve de escenario a esta cinta sarcástica ata o miolo onde brillan Claes Bang e Elisabeth Moss, sensacional no rexistro cómico.
Hoxe colguei na parede imaxinaria A derradeira leición do mestre (1945), unha das obras máis simbólicas e recoñecidas de Castelao. A película que montou Núñez Feijóo sobre o significado do óleo ben merece un aparte. No discurso que pronunciou o día da chegada da obra ao Gaiás, logo dun exilio de 70 anos no Centro Galego de Bos Aires, o presidente non reparou no verdadeiro alcance da representación dos dous rapaces conmovidos ante o corpo do mestre fusilado. Obviou as intencións do artista e pasou por alto a historia. Seica Feijóo tamén precisa unha televisión de 48 polgadas.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán