En Central Park, en Nova York, hai un banco cunha placa que di: 

Para a miña mellor amiga de toda a vida
 Judy
 De Janice
Fomos nenas xuntas

A primeira vez que lin esta frase, as bágoas comezaron a caer inmediatamente. Son de bágoa fácil, e son unha persoa que pensa moito en palabras ben fiadas que comunican moito en pouco espazo. Fomos nenas xuntas. Tres palabras nas que parece que colle toda unha vida compartida.

Ensineille esta frase a todo o mundo, e as reaccións foron diversas. Moitas persoas non a entenderon. Outras persoas entendérona, pero non conectaron con ela da mesma forma. Outras dixeron: «Ooh!», comprendendo. Só a unha das persoas de todas aquelas coas que compartín a miña frase do banco do Central Park lle viñeron as bágoas correndo aos ollos inmediatamente, como sospeitaba que pasaría, porque as nosas sensibilidades son semellantes e choramos parecido. Foi Inés, a miña prima pequena.

Só a unha das persoas de todas aquelas coas que compartín a miña frase do banco do Central Park lle viñeron as bágoas correndo aos ollos inmediatamente, como sospeitaba que pasaría, porque as nosas sensibilidades son semellantes e choramos parecido. Foi Inés, a miña prima pequena.

Ambas dubidamos un pouco despois de lela. «Faime pensar en nós», dígolle. Ela asente vehementemente, da forma xenuína na que Inés fai todo o que teña que ver cos sentimentos. «Yo también lo estaba pensando», dime ela. E a miña frase daquel banco de Central Park, en Nova York, que realmente é a frase de Judy e Janice, pasa a ser (polo menos un pouquiño) a frase de Malva e Inés.

Hai moitas cousas que me fan pensar en Inés. Moito da nosa vida é compartido. Naceu catro anos despois ca min, e é a protagonista dun dos meus primeiros recordos, ou polo menos o meu primeiro recordo nítido que podo datar: estou no hospital, no segundo día de marzo do 2001, ao carón do seu irmán Aldo, mirando no seu berce. Eu dígolle a Aldo: «Aldo, a túa irmá é moi fea». Aldo responde: «Ya lo sé». Pensei durante moitos anos que este era un recordo fabricado pola miña cabeza, pero Aldo, dous anos maior ca min e polo tanto cuns recordos do ano 2001 un pouco máis sólidos, confirmoume que este intercambio foi real.

Inés non é fea. A ver, era un bebé redondo como unha lúa chea e vermello como un amorodo, pero agora Inés é a rapaza de 21 anos máis bonita do mundo. Pero por moi bonita que sexa (que o é), a súa apariencia é con diferenza o aspecto menos interesante dela. Ambas compartimos un tipo de sensibilidade tan propia das persoas da nosa familia que ata parece xenética. Somos choronas, intensas e ridículas dunha forma moi distintivamente «Fandiña». Ambas netas de Leonor, e ambas claras fillas das nosas nais; calquera que pasara máis de cinco minutos connosco por un lado e coas nosas nais polo outro sería capaz de identificar quen é filla de quen. Así e todo, somos ben distintas, Inés e máis eu. Ela é todo luz e benquerer, buses perdidos, habitacións desordenadas e apertas sentidas, imaxes bonitas, caos e agarimo. É creativa, e ve beleza en calquera recuncho. Cando non a ve, invéntaa, como a súa nai. Inés trae calor e cousas fermosas alá onde vai.

Ambas compartimos un tipo de sensibilidade tan propia das persoas da nosa familia que ata parece xenética. Somos choronas, intensas e ridículas dunha forma moi distintivamente «Fandiña»

Eu, por outra parte, son máis basta. O meu caos, que existe e está aí, é moito máis controlado. Non dou apertas nin bicos e son notablemente máis pragmática. Teño máis bordos afiados. Son todo vértices.

A Inés gústanlle os meus vértices. Non busca suavizar os meus ángulos. Cando se corta cos meus bordos afiados, déixame facerlle as curas sen un reproche ou unha mala palabra. Sei que Inés me quere tal e como son; quéreme cando lle boto a bronca porque me rouba a miña roupa sen avisar, quéreme cando me meto con ela por non saber poñer unha lavadora, quéreme cando lle digo que é a peor copiloto da historia (que o é), quéreme cando estou dando un discurso sobre un tema que non lle interesou na vida. Vivimos xuntas un ano; ao seguinte, cando xa estabamos en cidades diferentes, fun á súa casa un par de veces co propósito secreto pero bastante explícito de limpar. Aparezo e fai espazo para min. Déixase querer á miña maneira, e eu intento deixarme querer á súa. Deixome dar apertas, acepto as palabras bonitas. É moi fácil querer a versión de min que vexo reflectida nos ollos de Inés.

Unha das cousas máis especiais que comparto con Inés é o moito que nos rimos xuntas. Temos un humor absurdo que é só noso. Neses momentos, nos que estamos as dúas tiradas no chan (ou sentadas no bus, ou nunha misa, ou no baño dun pub, ou no sofá da miña casa) mortas da risa, rodeadas de xente preguntando «pero de que vos rides?», eses son os momentos nos que me sinto máis nena. Inés e máis eu levamos sendo nenas xuntas vinte e un anos. Das moitas cousas que son nosas (das dúas, de Inés e de Malva, como a música de Lorde, as tardes de domingo tiradas vendo unha película, ou as viaxes en coche berrando a letra de cancións que só sabemos a medias), o que máis me gusta é que fomos nenas xuntas, somos nenas cando estamos xuntas, e sempre seremos nenas xuntas. Inés, quérote coa habitación feita un desastre, coa miña chaqueta grande gris que me colleches prestada o día 15 en Mirás e aínda non me devolviches, quérote coa lavadora sen poñer e cando non me avisas que hai que xirar á esquerda no coche. Pero sobre todo quérote cando podemos ser nenas xuntas, así que en vez dunha placa nun banco de Central Park, escríboche estas palabras para poder dicirche:

Para a miña prima
Inés
De Malva
Somos nenas xuntas