Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

Durante este ano de pandemia falei moito co meu can, ata que un día me cansei das súas enigmáticas respostas e comecei a escribir. Escribín tantas páxinas que se converteron nunha novela que, ao cabo dun tempo, saíu pola ventá e deixoume soa co canciño de novo. Entón decateime de que os dous tiñamos a cabeza baleira, coa diferenza de que a min todo me aburría. Ocorréuseme que o mellor remedio para esa preguiza oca era facer coma el, non facer nada.

Tanta lixeireza cerebral dificúltame manter os pés no chan e pensar con claridade. Por iso decidín que o mellor é deitarse ou sentarse coma unha pedra na praia e deixar medrar os moluscos e que me acariñen os elementos. É máis, creo que serei un penedo de montaña, un deses verdosos, brancos e amarelados que sempre están xogando contentos ao bordo dun precipicio. Un menhir mítico onde hai centos de anos a xente se xuntaba para xantar, celebrar sacrificios, reunións clandestinas, tramar revolucións, facer fusilamentos, ver postas de sol ou facer o amor coa muller do teu mellor amigo.

Cando vivía noutro continente e me entregaba a non facer nada, non o conseguía porque me confundín e acabei lendo o que, coa distancia, me parecían novas dunha España alegre, que sempre tiña primicias progresistas, diversas e construtivas. Pero agora que vivo no mesmo continente, as novas do reino español son tan subxectivas que me lían, fártanme e paréceme que sempre estou lendo o mesmo que se repite incesante na maioría dos medios, igual que se estivera atrapada no Día da marmota, a xenial película de Bill Murray.

Por iso teño unha tremenda nugalla e dáme por non facer nada. Cando non fago nada ocórrenseme cousas estrañas. Por exemplo: creo que se non puidese ser humana sería pedra, unha pedra grande e feliz. Non é unha pedra do Congreso que poida coller calquera imbécil na man. Sería unha rocha c00elta que se formou cos dinosauros, non un traizoeiro monólito dos que caen a golpes nun grupo de republicanos ben pensantes, coa escusa de que me empuxou un vendaval. Non. Sería unha rocha sólida e xenerosa cun espazo suficiente para acoller a miles de familias de bichería e vexetación diversa, de diferentes idiomas, cores luminosas, cheiros incribles e, en definitiva, un pequeno universo autorregulado pola mesma flora e fauna que me ocupa.

Mentres intento non facer nada, creo que me encantaría ser unha rocha onde as cascudas poidan vivir con formigas e cigarras. Un megálito do pasado que chegou ao presente e ao futuro, onde as alamarías e os bicharracos souberan convivir con entusiasmo, as parellas se amarían despois de votar e pintarían murais de fermosas cores coma unha bandeira republicana. Non sería unha pedra esculpida, nin un pedestal mitolóxico coma o do quilómetro cero, a nulidade total, onde se pousan o oso e o madroño no que parece que, aínda que non fagamos nada, nunca nos cansamos de tropezar.

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán