Amar en futuro

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

Desde que Ruliña voou dóeme o baleiro da súa ausencia. O deshabitado non debería causar dano. Con todo, ese espazo desocupado é o que máis nos doe. A falta do outro ou da outra desbarátanos. Creo que sinto un oco máis penoso, que o que me deixou romper coa miña última parella humana. Quen contaba con que namorarse dun paxaro sería tan ingrato. Unha amiga comentoume que sempre tiven a opción de cortarlle as ás, como fan algúns. Pero namorarse dunha ave para non deixala voar non ten moito sentido. Ao contrario, a miña obcecación con ese corvo trataba exactamente de axudala a aprender a voar. O que non entendín é que no proceso me roubaría un anaco do corazón. Din que os córvidos son paxaros ladróns, e con razón. Por aí andará saqueándolle as entrañas a outra. Igual que a miña última parella, supoño. Malia estes tempos tan complicados de pandemias e máscaras, decidín que o mellor será volver ás humanas. No entanto, coñecer a alguén en persoa converteuse nunha fazaña de dimensións épicas. Os lugares onde normalmente se ligaba: bares, ximnasios, bibliotecas, etc. foron clausurados por prescrición facultativa. O único que nos queda nesta nova «normalidad» son os supermercados, os semáforos en vermello e as redes (de pesca) cibernéticas. Botar un ollo á variedade de estilos emocionais que se ensaian hoxe en día, é a epopeia máis extraordinaria que imaxinei nunca. Meterse nunha páxina de citas é vivir no futuro. Teletransportarse ao Planeta Utopía para descubrir un marabilloso universo de ciencia ficción. Nas redes hai unha vida xenialmente audaz, mentres fóra aínda existen esas momias de Vox. A disparidade entre como se ama e os que queren regular ese amor é de polo menos cincocentos anos. A cantidade de opcións sexuais, asexuais, emocionais e románticas que se ofrecen, recórdame á primeira vez que fun a un supermercado nun barrio podente dos Estados Unidos. Non había unha marca de flocos de millo, había todo un corredor de vinte e cinco metros dedicado exclusivamente ás miñas adoradas rosetas de millo. (Agora ocórreme que o da miña obsesión polos flocos de millo, sempre foi o meu subconsciente buscando ao meu corvo Ruliña.) Ao principio, a sorpresa de darme de bruzos co paraíso dunha oferta case infinita, intimidoume e deixoume indecisa. Pero aos poucos afíxenme aos centenares de posibilidades. A non desdeñar as de sabor a xalapeño, nin repudiar as de queixo ou as de cebola e nata aceda. Había que probalo todo. Na variedade estaba a oportunidade de enriquecer o meu padal. O mesmo me está a suceder co de coñecer posibles parellas en páxinas de citas. A heteroxeneidade é tan asombrosa que o primeiro que fixen foi poñerme a estudar. Intentar pescudar que significa é como aprender un idioma que esqueciches, aínda que en realidade nunca o falaras ben. Tanto así que a acepción «queer» xa me parece máis convencional que un vestido de noiva con encaixe. Está claro que cada un debe ser, definirse e facer o que lle pete. Iso é máis que obvio, pero o que me parece máis dubidoso é que tipo de orientación é «akiosexual» ou «demiromántico»? Que levante a man quen saiba que é «aroflux». E «hijras» ou «lithromanticismo»? E se Pablo Alborán se declarou «akoiromántico»? Iso si que nos deixou fríos! Non chanceo, nin me invento ningún termo. Á hora de rexistrarse nunha destas páxinas, hai que «definirse». O espectro romántico inclúe tamén o «aromántico» e o «asexual» . É un campo tan diverso que teño a sensación de que pode pasar unha a vida enteira intentando aclararse con tanto tecnicismo. Entre as opcións aparecen palabras como: «gray-asexual», «aceflux» ou «reciprosexual» e outras moitas coas que J.K. Rowling e Carmen Calvo se atragantarían ata o sufoco. Sen contar coa autodefinición na forma de usar os pronomes, que inclúe non só o xénero masculino e feminino, senón tamén o plural. Será o seu, pero debo admitir que iso de intercambiar os pronomes e usar a terceira persoa do plural si que me resulta un pouco confuso. No entanto, malia a miña ignorancia e o traballo que me leva aprender esta nova lingua, as propostas son tan variopintas que me sinto optimista. O límite está na imaxinación dalgúns humanos. Non me cabe dúbida de que tarde ou cedo atoparei a outra friki polos corvos cinsentos. Feliz Orgullo!

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail