É domingo e estou en Burela. Non sei se foi o cambio de aires e o cheiro a mar Cantábrico, pero hoxe espertei cunha certeza na cabeza. Foi un momento de iluminación divina, de abrir moito os ollos lagañentos e pensar: é que está clarísimo, como non caera antes? Fun quen de intuír levemente o que sentiu Fleming cando observou que no seu queridísimo mofo pasaban cousas raras, aínda que eu non cheguei ao nivel de correr en bragas pola rúa berrando Eureka! Case, pero por fortuna puiden conterme. Imaxinade o que dirían dunha embarazada que sae con esas pintas da casa.
Ao que ía: ese marabilloso descubrimento, ese convencemento que me asaltou aínda non ben esperta, foi que o meu prototipo de home, se é que iso existe, era Jim Halpert, da serie The Office. Apareceu así, da nada. Non estaba a ter un soño húmido, feito que creo lle daría algo de sentido a todo o asunto, pero non. Espertei pensando nas parvadas, nas bromas pesadas, no infantilismo e no sorriso de Jim Halpert, e dixen, xa está, a gran revelación. E tamén caín na conta: que mágoa que a Antía adolescente non soubera isto, canto tempo perdido aforraría.
A adolescencia nos dous mil e poucos foi cousa que terá que estudarse nun futuro, téñoo claro. Unha etapa de transición entre a procura da igualdade sexual (que non dos sexos) e o abandono da figura de muller-de-ben. Un vivir entre ser conscientes de que podiamos (e tiñamos dereito) a deitarnos con quen nos dese a gana e un intentar que tampouco se soubese demasiado, porque «xa sabes que a fama…». Un auténtico caos, para min polo menos, que me teñen dito que no xogo da botella mellor non bicar a demasiados rapaces e logo, pola contra, afirmaban sen ruborizarse que «as nenas teñen os mesmos dereitos que os nenos». Aquilo facíame estoupar a cabeza. Miraba ao meu arredor e vía que igualdade si, pero con coidado. Non te pases. Nada de chegar virxes ao matrimonio, pero a primeira vez ten que ser con alguén especial. E ti, vas casar pola Igrexa ou polo xulgado? E xa criamos, con este gran alarde de progresismo, que eramos libres e empoderadas. Que eramos, nin máis nin menos, iguais ca eles, aínda que eles nunca falasen de cantos fillos querían ter. Eu de pequena dicía que ía parir tres, imaxinade o perdida que estaba.
De pequena tamén cría, estaba convencida, de que me gustaban os rapaces que lle gustaban a todo o mundo. Os actores, cantantes e famosos que lles gustaban ás miñas amigas. Era así porque era así. Teño tamén na memoria un mozo que afirmaba, como se fose unha verdade universal demostrada cientificamente, que «ás mulleres lles gustan os malotes». Faltoulle engadir «e logo, claro, pásavos o que vos pasa». Talvez o fixo e eu preferín borralo da miña cabeza, igual que preferín borrar todas as parvadas que a Antía pequena estivo disposta a facer (e fixo, chegando a poñerse a si mesma en perigo) por tipos que, ela non o sabía, lle tiraban dun pé.
A Antía do segundo ano de universidade xa tiña claras máis cousas: primeira, soa estase xenial. Segunda: ter fillos si, gústanme as crianzas, pero con +35 e por inseminación artificial. Un e non máis: antes tes que vivir a vida. E nesa vida na cidade que che venden como marabillosa ao vires dunha vila pequena, porque marabillosa era sinónimo de invisibilidade, eu porfiaba no prototipo de home que gusta, sen pararme a pensar en que era o que realmente me gustaba a min. Se a sociedade establecía que alguén era guapo, pois aquilo tamén era unha verdade verdadeira que a min nunca, xamais, se me ocorrera cuestionar.
Creo que comecei a liberarme de todo iso un día que lles confesei ás miñas amigas que me poñía Errejón. As caras foron un poema. E as risas. E a felicidade de comprender, de decatarme, de que aínda que os meus gustos eran raros, eran meus. Foi un acto tan pequeno de autocoñecemento que ata que pasaron os anos non fun quen de entender a aprendizaxe tan grande que levei á casa ese día. Tamén tardei moito tempo en decatarme de que xa comezara a deconstruírme, en canto a gustos masculinos se refire, o día en que pensei «a min este tipo non me gusta, pero hostia, que ben estou cando estou con el, que raro». O tipo en cuestión é o pai da miña futura filla, o meu Jim Halpert particular. O home co que a Antía que fun entendeu que soa se está xenial, pero que é posible estar mesmo mellor. A persoa da que nunca falo porque que saberei eu do amor, aí si que padezo dunha síndrome da impostora de róncalle o nabo.
Así que esta Antía que non sabe nada destes temas só pide unha cousa: que a súa filla non tarde trinta e un anos coma súa nai en saber que persoas lle gustan e cales non.