A máquina de coser e a bóla de cristal

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

El programa de hoy
es para gente como tú y como yo.
No deben saber quién soy,

alguien filmó mis sueños
en la televisión.

Sueños en televisión. Santiago Auserón.

Se Rilke tiña razón e a patria dunha persoa é a súa infancia, no meu caso, a capital daquela patria foi, sen dúbida, o cuarto de coser da miña nai. Alí era onde ela pasaba horas e máis horas pedaleando na súa máquina Singher, que era como o pronunciabamos todos (logo chegou Marc Singer, o Mike Donovan de V, e iso xa o diciamos ben; algo así como o de Kirk Douglas e o seu fillo Maiquel Daglas).

Nas tardes eternas da nenez, o constante tacatacataca do pedal e da agulla servían de fondo ás batallas entre indios e vaqueiros, romanos contra viquingos –o meu rigor histórico era un pouco como o de Vox– ou nazis versus aliados; soldados de plástico que invadían a parte do cuarto que non estaba xa ocupada polas bolsas cheas de roupa que a subcontrata do futuro xigante téxtil con sede en Sabón pagaba a unhas poucas pesetas por peza. O tempo traería o zunido dun motor para xubilar aquel pedal, pero eu sempre atribuín ao tacatacataca o desgaste de cadeira que, cos anos, incapacitou a miña nai para seguir traballando e hoxe fai que sexa toda unha odisea algo tan sinxelo como atar os zapatos…

Naquel cuarto había sempre outro son incesante que competía co da Singher: o da radio, unha radio que eu normalmente oía pero non escoitaba, moito máis pendente de evitar a emboscada no desfiladeiro ou de frear toda unha división de Panzers. Porén, entre as poucas cousas que lembro, está a entrevista con aquela muller de voz rouca que falaba do inminente inicio dun programa infantil de televisión que tiña como obxectivo tratar os seus espectadores non como nenos, senón como adultos.

Como a aquel pequeno estratego militar a tele era o único que lle gustaba máis que unha boa batalla entre guerreiros de pvc, declarou unilateralmente unha tregua e descubriu que a señora en cuestión tiña nome de señor –Lolo, como un dos condutores do bus do cole–, que o programa ía ter seccións con nomes tan prometedores como Los Electroduendes e, por riba… que ía comezar esa mesma fin de semana!

Así que, como correspondía, ese sábado pola mañá unha selección dos mellores loitadores xamais saídos dos sobres de Montaplex acompañoume fóra do seu espazo natural para facérmonos fortes na alfombra do salón. Alí agardamos ata que apareceu a mítica cabeceira, con aquel neno –que podía ser calquera de nós–coándose nun estudio de televisión onde todo estaba apagado, ata que a bóla de cristal chegou rodando polo chan… e xa nada volveu ser o mesmo.

Ben, algo si seguiu igual. Mentres na tele a Bruja Avería berraba aquilo de «¡Viva el Mal! ¡Viva el Capital!», de fondo, seguía soando, incesante, o tacatacataca que chegaba do cuarto de coser.

A Lolo Rico. In memoriam.

 

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail