Tómalle un café

Tomar café é un ritual. Sábeno ben os  pais e avós que pasaron a famosa Noite dos Transistores congregados nun piso arredor da radio co corazón encollido, a cafeína nas veas e a incerteza de se ía volver saír o sol da democracia ou o dunha ditadura de quieto-todo-el-mundo. Mentres, para aturar o desdibuxado horizonte, preparaban dúas, catro, seis cafeteiras italianas e fumaban varios paquetes de Ducados -o ritual do tabaco foi pasando, mentres que o do café aínda continúa-. Sabíano tamén Beethoven, Bach, Balzac, Napoléon ou Benjamin Franklin, e sábeno aínda David Lynch ou Margareth Atwood, toda unha lexión de adictos a esa poción escura e indispensable nas súas artes e oficios.

Agora recorremos ao café para aguantar o incesante ritmo do capitalismo salvaxe, ou cando nos atopamos pola rúa e facemos a utópica promesa: «Temos que tomar un café». Ese café que, xa case o sabemos no momento de pronunciar a frase, endexamais se producirá. O café da cunca vermella e o do soldo para toda a vida; o café do debuxo dunha mazaroca ou dun corazón sobre a coroa de leite cremoso; o café con soia, con leite sen lactosa, con xeo, con sacarina ou azucre moreno; o café producido en terras lucenses ou o da valiosísima pinga do «really, George?». Todos os cafés son importantes.

Non sei cando foi a última vez que quedei utopicamente con alguén para o café, pero estou segura de que non hai moito. E agora reivindico o poder curativo dos encontros cafeteiros, porque cun café arranxei o mundo e díxenlle a meu pai que o quero. Cun café fíxenme adulta a ollos dos meus avós. Cun café deixáronme e rompéronme o corazón, e así aprendín que a vida pode ser marabillosa cando sabes estar soa. Os cafés arranxan e desfán, e por iso nos ensinan o valor da vida e das relacións humanas. Hai que tomalos ou, alomenos, usalos como escusa para vernos, para falarnos, para mirarnos aos ollos e collernos da man.

– Moi guai a presentación do outro día, por certo. 

– Si? Gustouche? Pois eu merquei a túa novela. Hasma asinar. Xa comentaremos todas estas cousas cunhas cañas! 

– Vale! Queda dito. Pero non me gusta a cervexa. Mellor cun tinto de verán.

Pablo, tes uns gustos moi raros. Mellor quedamos para un café.  

– Veña, pois un café!

Dende aquí lanzo a mensaxe a todas as persoas que verbalizaron comigo a falsa promesa cafeteira: temos que tomarlle ese café. Porque é importante e urxente. Porque é imprescindible. E porque, fundamentalmente, hai persoas coas que ese café xa nunca máis se vai poder producir. O outro día perdín un café para sempre.

 

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail