Lisa dime, a través da pantalla do teléfono: «Eu tamén teño agora a mesma idade que tiña el. E non podo parar de pensar… ‘Que puto noxo’».

Aínda recordo a primeira vez que unha rapaza maior me falou con total normalidade da súa vida sexual. Lembro sobre todo a naturalidade coa que falaba do tema. As dificultades de atopar un lugar onde facelo, os pormenores máis escandalosos, o rodopío de emocións dun romance escondido. No momento, ter acceso a esta información era emocionante e facíame sentir adulta, pero agora penso en todo aquilo e revólveseme o estómago. Non só porque cando isto pasou eu ía en primaria, senón porque a rapaza maior que compartiu comigo todas estas cousas non podía ter máis de trece ou catorce anos. O mozo tiña moitos máis.

Esa non sería a última vez que vin rapazas de doce, trece, catorce anos entrar en relacións con rapaces de dezaoito para arriba. Vin a moi boas amigas miñas rematar profundamente traumatizadas despois de saír de relacións con rapaces cinco, seis, sete anos maiores sendo elas adolescentes. Lembro ver como as controlaban, como lles dicían o que tiñan que poñerse, como lles preguntaban onde andaban e con quen. Eles tiñan carné de conducir, podían mercar alcol no súper e votar. A elas non había moito que lles baixara a regra por primeira vez.

Vin a moi boas amigas miñas rematar profundamente traumatizadas despois de saír de relacións con rapaces cinco, seis, sete anos maiores sendo elas adolescentes. Lembro ver como as controlaban, como lles dicían o que tiñan que poñerse, como lles preguntaban onde andaban e con quen.

Pasaron os anos e esta dinámica non desapareceu. Na universidade tiña amigas de 18 anos, recén saídas do instituto, tendo relacións con profesores universitarios que roldaban a corentena. Todo o mundo sabía que profesores intentaban liarse con alumnas. Camareiros sobrios de trinta e pico servindo chupitos un detrás doutro á rapaza de 19 anos que aínda non sabe beber para levala á casa cando peche o local. 

Agora, non quero dar a entender que penso que todas as diferenzas de idade son inherentemente predadoras, porque non o son. Penso que, polo xeral, as diferenzas de idade que poida haber nunca parella da que non formo parte non son asunto meu. Á parte de que chega un punto no que as diferenzas de idade xa pasan a ser totalmente inocuas, ás veces dúas persoas que naceron en décadas diferentes están feitas a unha para a outra, e punto. Que sei eu. Hai veces que coincide así.

O meu problema tira máis ao fenómeno de homes cun claro patrón de comportamento.

Eu teño agora 25 anos, que non son moitos, pero son os suficientes para decatarme dos abismais cambios internos que sufrín desde a miña adolescencia. Xa só os cambios que notei desde os 23 anos parécenme unha absoluta barbaridade. Miro a Malva de 18 anos, miro as miñas amigas e como eramos todas daquela, e só vexo nenas xogando a ser grandes. Que o noso 18 aniversario sexa a fronteira entre que sexa socialmente aceptable ou non ter a homes moito maiores salivando ante a posibilidade de ter acceso aos nosos corpos paréceme algo ao que darlle unha volta. Ou dúas.

Que o noso 18 aniversario sexa a fronteira entre que sexa socialmente aceptable ou non ter a homes moito maiores salivando ante a posibilidade de ter acceso aos nosos corpos paréceme algo ao que darlle unha volta. Ou dúas.

Lisa tivo un mozo antes de coñecerme do que fala como se fora unha catástrofe natural. Ela tiña 16 cando empezaron a saír. El, 28. Nesta videochamada saca o tema porque acaba de escoitar a canción «29» de Demi Lovato. Nela, Demi describe a súa relación con Wilmer Valderrama cando elu tiña 17 anos e el 29, a mesma diferenza de idade que Lisa e a súa catástrofe natural. Eu mandáralle a canción porque sabía que berrar a letra desta canción lle ía ser catártico, e tiña razón. Lisa chorara a través da pantalla do teléfono cando me falara da canción «Your Power», de Billie Eilish, e eu chorei con ela, porque sentín un baleiro no meu propio peito ao ver unha persoa á que quero tanto cargar co loito da súa adolescencia ripada. Díxome: «Sei de persoas que tiveron este tipo de relacións e non remataron coma min, non sei que me pasa». 

A catástrofe natural de Lisa foi a por unha rapaza de 18 anos nada máis cortaron. El tiña xa 32 anos. Aquí temos o patrón. Wilmer Valderrama tiña 29 e Demi 17, si, pero antes dela estivo con Mandy Moore cando el tiña 21 e ela 16 e con Lindsay Lohan cando el tiña 24 e ela 17. Cantas posibilidades hai de que as únicas persoas coas que formes unha conexión romántica sexan sempre rapazas adolescentes?

Demi canta: «Demasiado nova como para beber viño / Cinco anos sangrando / Estudante e profesor […] E esta merda continúa / Xa vexo que es un bo coleccionista / Si, lévaslle doce anos». Billie Eilish, que tivo unha relación co rapeiro 7:AMP cando ela tiña 16 anos e el 22, canta en «Your Power»: «Xuras que non o sabías / Con razón non preguntaches / Ela estaba durmindo coa túa roupa / Pero agora ten que ir a clase».

Phoebe Bridgers, que tiña 20 anos cando o cantautor Ryan Adams, que lle dobraba a idade, lle prometeu axuda coa súa carreira musical. Acabaron por ter unha relación que ela describe como abusiva. Bridgers canta en «Motion Sickness»: «Dixéchesme que cando me coñeceches estabas aburrido / E ti estabas nun grupo de música cando eu nacín».

Taylor Swift tivo unha relación co músico John Mayer cando ela tiña 19 anos e el 32 que xa inmortalizou no seu tema «Dear John», no que describe claramente unha dinámica de maltrato («E vivía no teu xogo de xadrez / Pero ti mudabas as regras todos os días / Preguntándome que versión de ti / Terei no teléfono esta noite»), pero é a súa canción «Would’ve Could’ve Should’ve», do seu último álbum, na que di as cousas de forma máis directa: «E se eu era pintura, salpicoulle / A algún prometedor home adulto? / E se eu era unha nena importa / Se ti puideches lavar as mans?». O problema nunca foi a diferenza de idade, o problema son aqueles que buscan estas relacións coa esperanza de explotar a inexperiencia e vulnerabilidade de persoas máis novas.

Phoebe Bridgers canta: «Ódiote polo que fixeches / E estráñote como unha nena pequena […] Non hai palabras na lingua inglesa / Que poida berrar para afogar a túa voz». 

Billie Eilish canta: «Pensei que era especial / Ti fixéchesme sentir / Como se fora a miña culpa, ti eras o demo / Perdiches o teu encanto / Faiche sentir que tes o control / Tela a ela nunha cela? / E xuras que non o sabías / Dixeches que pensabas que tiña a túa idade / Como te atreves? / E como puideches? / Só te sentirás mal se resulta / Que matan o teu contrato».

Taylor Swift canta: «Pero Deus, ti fixéchesme sentir importante / E despois intentaches borrarnos / Es unha crise da miña fe […] Vivo pola emoción de darche onde doe / Devólveme a miña adolescencia / Era miña antes».

E Demi canta, berrando: «Xa teño 29 anos / Curioso, igual ca ti daquela / Pensaba que era un soño adolescente, unha fantasía / Pero era túa ou miña? / Xa teño 29 anos / estar con alguén de 17 nunca me pasaría pola cabeza / Pensaba que era un soño adolescente, unha fantasía / Pero era a túa, non a miña”.

O que me parte o corazón dos temas de Swift e Lovato é como ambes teñen agora exactamente a mesma idade que tiñan os homes que se aproveitaron delus cando eran adolescentes. Agora teñen a perspectiva de saber a diferenza entre unha persoa de 29 e unha de 17, e a diferenza entre unha de 19 e outra de 32. E é agora cando máis teñen que dicir ao respecto, sacando temas nos que deixan ben claro sobre quen están falando.

Eu teño a mesma idade que o rapaz que foi a por unha amiga cando tiñamos 15 anos. Medrei rodeada das fantasmas de homes que non querían unha relación na que tiveran que tratar á súa parella como unha igual. As miñas amigas son casas encantadas. Miramos ás nosas irmás e primas pequenas e imploramos: «Se un home maior che di que es moi madura para a túa idade, fuxe!». Ás veces elas entenden, ás veces non. «Os recordos parecen armas / E agora que sei / Desexaría que me tiveses deixado coa dúbida», di Swift. Eu non quero máis rapazas botando de menos unha versión delas mesmas que non souberan o que é estar nunha relación con alguén que non te quere ben.

Medrei rodeada das fantasmas de homes que non querían unha relación na que tiveran que tratar á súa parella como unha igual. As miñas amigas son casas encantadas. Miramos ás nosas irmás e primas pequenas e imploramos: «Se un home maior che di que es moi madura para a túa idade, fuxe!».

Nunha publicación de Instagram que Phoebe Bridgers fixo despois de acusar publicamente a Ryan Adams de maltrato emocional xunto unha morea doutras mulleres (todas moito máis novas ca el, que tamén o abusaron de abusos sexuais), di:

«Grazas desde o máis profundo do meu corazón aes miñes amigues, ao meu grupo, á miña nai. Todes elus me apoiaron e me validaron. Dixéronme que o que pasara fora unha puta desfeita e que tiña razón en sentirme rara ao respecto. Ryan tiña un círculo tamén. Amigos, grupos, xente coa que traballaba. Comunicáronlle, con palabras ou sen elas, que o que estaba facendo estaba ben. Validárono. El non podería ter feito isto sen eles. Homes, se o voso amigo se está comportando dunha maneira chunga, chamádelle a atención».

Estamos en 2022 e aínda é habitual atopar contas atrás para cando rapazas famosas fagan os 18. Saio de festa coas miñas sobriñas de 17 anos e homes adultos intentan facerlles as beiras co beneplácito dos seus colegas. Os recordos de moitas amigas miñas seguen parecendo armas. Lisa ten razón. Que puto noxo.