Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Soñei que lle pegaba catro tiros á raíña de Inglaterra. Espertei sorprendida polo ruído e o cheiro a pólvora. Os tubos de cartón dos cartuchos eran os mesmos que cando eramos pequenos nos atopabamos nos bosques de Oleiros. Sabía que era un soño non polo rastro de sangue azul liberado pola cabeza real, senón porque eu tiña un peiteado relambido ademais levaba un elegante impermeable verde moi británico. Participei co clan Winsord nunha caza desas que organizan os membros da realeza europea cando se reúnen para matar. As familias con séculos de privilexio fan iso. Supoño que hai centos de anos e xeracións dedicándose á guerra, tantos que agora transformaron a violencia nun deporte. Esas cousas das vantaxes son como as tendencias fascistas ou os ósos tortos, quedan no ADN.
Pero imos por partes, a culpa do meu pesadelo débese a dúas razóns. Por un lado está a serie The Crown, unha magnífica delicia que papei onte pola noite. Na súa última tempada hai un episodio que me deixou a pel de galiña. Causoume un desacougo e un horror coma aquelas películas que facía Brian de Palma. Neste capítulo toda a familia real se xunta para cazar e cando deixan un cervo moi ferido, pasan a noite medio borrachos bromeando sobre quen terá o honor de rematalo ao día seguinte. A perspectiva de acabar co sufrimento da besta vulnerable parécelles divertidísima, unha troula. Arrepiante. Non tes que ser moi listo para entender que o cervo que deben matar é unha metáfora da futura princesa Diana. A pobre Lady Di parece un cervato fráxil e inocente, a piques de ser comido por unha familia de monstros.
Aquel episodio que representaba aos Winsords como unha chea de millonarios mimados e elegantes que gozaban dos seus privilexios deume noxo. Parecía tamén o máis próximo á realidade. Deiteime inqueda, pensando na nosa familia real: serán tan malvados coma os ingleses? Como non podía durmir, comecei a navegar por Internet e atopeime cunha ruindade maxestática. Esta é a outra razón do meu pesadelo: uns dezaseis cazadores españois foron a Portugal, a unha montería na que mataron 540 cervos e xabarís. (Cincocentos corenta; tocaron o 33 por cabeza). Os animais estaban dentro dunha granxa pechada e non puideron fuxir. Parece unha sórdida noticia dun xornal franquista.
Centos de animais rodeados, sen fuxida posible, e pouco máis dunha ducia de homes armados: unha orxía de sangue. En canto o lin, durante uns segundos, imaxinei o pánico, o ruído dos disparos, a risa e a xoldra dos covardes. Chegaron á miña cabeza moitas cousas feas que non paga a pena escribir e sentín que me picaba nos adentros unha úlcera que levo no intestino coma unha medalla mal posta. Despois lembreime de Johanna, unha baronesa alemá que unha vez coñecín nunha daquelas festas épicas de Berlín. A rapaza Von explicoume con puntos e comas como se esfola un cervo. Non o facía por necesidade senón porque, como me dixo, a caza non é matar, senón unha arte. Lembro que a moza aristócrata tiña un deses desafortunados rostros froito de séculos de incesto e que insistía en que os coitelos tiñan que ser moi afiados.
Entón tamén pensei nunha Grande de España (unha rapaza gai non nun armario, senón nunha caixa forte blindada), que unha noite me explicou o subidón de adrenalina que supón tirar o gatillo cando tes un Bambi no punto de mira. Entre os recordos de encontros pouco comúns, a coroa e os cafres que exterminaban animais en Portugal, case non durmín. O peso da licenza para abusar, roubar e matar outorgada por privilexios, secuestrou o meu soño. Fun dando voltas pensando que mentres sigamos soportando as travesuras destes «grandes» fósiles, este país non será unha república con futuro, senón unha terra lamacenta. Creo que foi Gandhi quen dixo que a grandeza dunha nación debe ser xulgada polo xeito en que trata aos seus animais. (Déixoo aí). A masacre en Portugal, organizada pola compañía Hunting Spain Portugal, parecía semellante ás aventuras de Juan Carlos O Impune, quen tamén matou elefantes e incluso osos de circo previamente bébedos pola forza. Actividades que debeu herdar de carambola (coma este reino), do seu querido anano fascista. O que non atopei nas poucas noticias españolas que informaron sobre a masacre son os nomes dos 16 participantes na ruindade que tivo lugar nas afóras de Lisboa.
As imaxes son arrepiantes: máis de cincocentos cadáveres. Sería interesante que algúns medios deste reino de quita e pon fixesen o esforzo de descubrir, por exemplo cantas preposicións conteñen os apelidos dos psicópatas, que perpetraron esta matanza. Aposto a que moitos dos participantes teñen esa opaca licenza de Grande de España ou algunha merda dese calibre. Porque para atinar impunemente a medio millar de animais acurralados (igual que para soñar en disparar a vinte e seis millóns de cidadáns) é necesario gozar dunha fe cega na garantía infalible que ofrecen certos privilexios. Saúde e moita maxia.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
