E, mentres, Feijóo tan Pancho…

«No eres tú, no eres tú, no eres tú, soy yo (soy yo)

No te quiero hacer sufrir

Es mejor olvidar y dejarlo así (así)

Échame la culpa».

Luis Fonsi & Demi Lovato. Échame la culpa.

Tiña que pasar antes ou despois. Se, como dicía o tío Carlos, «o capitalismo leva no seu seo o xerme da súa propia destrución», a esquerda rupturista levábao xa no apelido. Que a lea de siglas, partidos, correntes, círculos, asembleas e plataformas englobado baixo a denominación xenérica de mareas ía acabar provocando algún equívoco, iso sabiámolo todas. Co doado que era cando se podía simplificar como «os de Beiras…».

Xosé Manuel Beiras e Anxo Quintana, exlíderes do Bloque Nacionalista Galego, cando aínda formaban parte deste partido. Foto: Anxo Iglesias.

Recapitulemos. Hai agora catro anos, tralo éxito acadado polo rupturismo nas municipais, unha En Marea aínda en cueiros convertíase na segunda forza do Parlamento galego e pasaba a liderar a oposición, empatada en escanos co PSdeG. Porén, o resultado do xuíz Luís Villares –lastrado como candidato pola pobre imaxe do seu debut no debate– estivo lonxe das expectativas creadas. Foi o sinal para que os mesmos que o levaran a encabezar a lista (o seu nome anunciárase só 50 días antes das eleccións) iniciasen de inmediato a operación interna de derribo.

Un mitin da extinta En Marea, nos xardíns de Méndez Núñez, na cidade da Coruña.

Despois pasou o que pasou: o grupo parlamentario de En Marea dedicouse a facerse oposición a si mesmo, disparou o consumo de pipocas entre os xornalistas políticos e, finalmente, estourou. Luís Villares conservou tres amigos e os catro foron xogar ao grupo mixto. Pero levaron con eles o balón: a marca.

O detonante definitivo da explosión fora a participación nas xerais de 2019 de dúas candidaturas rupturistas: a de En Marea (os villaristas) e a de En Común: Podemos-EU-Mareas en Común-Equo-Lagarto-Spock. O resultado: 236.746 votos para os comúns e 17.726 para En Marea, apenas un milleiro máis que o PACMA. Ante o éxito obtido, EM decidiu non presentarse á reválida de novembro. Isto deixaba despexado todo o flanco esquerdo (rupturista); aínda así, En Común perdeu 50 mil votos en sete meses.

O candidato á Presidencia da Xunta Antón Gómez-Reino, xunto a Eva Solla (IU) e Iria Figueroa (Anova) na presentación ante os medios en Santiago da candidatura de Galicia en común de cara ás autonómicas do 12X.
E agora chegamos ás eleccións autonómicas cunhas enquisas que dan por feita a volta dos socialistas a liderar a oposición –sen grandes alardes–, a suba do BNG (que pode dobrar a representación) e o afundimento ata o cuarto posto da coalición de Galicia en Común con Anova, que estivera ausente nos dous comicios xerais. Ningunha dubida de que o PP repetirá a maioría absoluta.

E que pasa con En Marea, agora Marea Galeguista tras sumar os apoios de CxG (de verdade lles foi tan mal co BNG…?) e o Partido Galeguista? Pois mentres todo indica que o seu papel será tan irrelevante como o de Recortes Cero e os colegas de Pachi Vázquez, os medios públicos e boa parte dos concertadiños insisten en darlle trato de líder da oposición a Pancho Casal. Si, a el.

O exlíder de En Marea, Luís Villares, e o deputado e candidato á Presidencia da Xunta pola agora Marea Galeguista o próximo 12X, Pancho Casal.

Casal é un tipo descoñecido para os votantes (segundo Sondaxe, só dous de cada 10 o identifican) e pouco querido para os que saben del. Cadros da Marea primixenia aseguraban que a súa mera inclusión na lista, imposta daquela por Podemos, custara «polo menos dous deputados» pola Coruña. Igual que os representantes de C’s e de Vox, moitos galegos descubrirano no debate electoral do luns. De aí ao 12X, oportunidades non lles han faltar.

Marea Galeguista é, tralo PP, a forza política con máis minutos de pantalla no plan de cobertura da tele pública, ese instrumento antixornalístico que chega a medir as entrevistas ata o seu último frame. A de Casal durará 12 minutos e medio. Superará en 15 segundos a Gonzalo Caballero e terá máis do dobre de tempo que Ana Pontón ou Antón Gómez-Reino. Non está mal para alguén que non vai entrar no Parlamento…

Supoño que, se isto non beneficiase a quen beneficia, sería un escándalo maiúsculo por moita legalidade vixente que o avale. Eu, que son bempensante por natureza, coido que, como dicía no comezo, do que falamos é dunha confusión monumental. Se aos xornalistas xa nos custa facelo, que membro da xunta electoral vai poder dilucidar quen é quen no rupturismo? Seguro que antes prefire repetir as oposicións…

O candidato popular poderá lembrar o Bipartito, contrapoñendo a estabilidade que el ofrece fronte a unha única alternativa… cuatripartita; algo que a esquerda lle deixou, outra vez, en bandexa

E iso que, co tempo, eu fun atopando un xeito doado para distinguir os uns dos outros. Feijóo adoita referirse a todo este universo como «as mareas de Podemos». Pois ben, a clave está en que, agora, unhas si que o son pero as outras xa non. Imaxino que, cando os teña diante no debate, el non fará distincións entre Casal e Gómez-Reino, aínda que este apoie o satánico goberno de Sánchez e Iglesias. Iso son minucias para un candidato popular que poderá lembrar o Bipartito, contrapoñendo a estabilidade que el ofrece fronte a unha única alternativa… cuatripartita; algo que a esquerda lle deixou, outra vez, en bandexa.

E con ese discurso mirará a cámara, pechará a súa intervención, recollerá os papeis e marchará do plató.

Tan Pancho.

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail