Heidi Kühn-Bode
[Bavaria, 1945]

Tres fillas, catro netos e netas. Filóloga, anglistaxermanista-romanista e tradutora. Especialista en parques infantís con centos de montaxes por toda Galicia. Escritora con cinco libros publicados: novelas e teatro en galego e unha novela en alemán, Pommern meine Liebe. O máis importante: son feliz.

Nacín o 3 de xullo de 1945 en Eching (Bavaria). Realmente viu a luz moi pouca xente naquel ano, pois que pai, veciño ou avó aínda estaba naquela altura na súa casa? Estarían volvendo da fronte, desfeitos, inxuriados e famentos. Sen dúbida, o meu pai tiña unha idea moi concreta arredor da guerra. Albert, como se chamaba, non complicaría moito a vida coas absurdas loitas esas. Aínda estaba fuxindo dalgún bosque salvaxe fatalmente bombardeado. É máis, Albert xamais pensara vestir un deses absurdos uniformes para loitar contra non se sabe quen nin onde nin para que oficio… Que noxo! Dicíame cando eu tiña sete anos, no ano 1952:
—Ai da pasteleira guerra! Dende logo iso de matar outra xente non é oficio para min. Que horror! Para que serve o brutal invento? Ai, miña neniña… Xa me dirás! Eu teño ideas moi concretas arredor da guerra, mais prefiro non entrar en detalles… Que burrada, miña filliña!
—Dime, Albert, que non te entendo moi ben…
Albert dáballe un bico e sorría docemente.
—Para que están a foresta, a fraga e mais a selva? —díxenlle.
—Francamente, son vivendas moi prácticas e enormes, con moitos habitantes! —dicía Albert.
—Xa sei, Albert, xa sei…
—Sempre topas algunha cousa que serve de vianda. Eu estaba moi ledo remexendo por aí, pois coñecía ben as exquisiteces que me brindaba a foresta. Os arandos, tan pequenos coma azuis e exquisitos. Herbas acedeiras, melisa, amoras, herba doncela. Hai moitos froitos pequenos comestíbeis. Porque o bosque é máis ben pechado, non é coma os campos abertos onde podes atopar pasto, pisto e vianda —dicía Albert ollando para a súa filliña. A neniña escoitaba fascinada.
—Pasto, pisto e vianda! É precioso aínda que non se sabe que clase de comida é!
—É aposta —dixo Albert e deulle uns bicos moi bonitos.
—Grazas, Albert —dixo a nena.
Deulle máis bicos.
—Son todos para min? —preguntou a súa filla—. Non o creo, Albert!
—Todos todiños —dixo Albert co seu sorriso tan bonito.
—Grazas, Albert. E ti, pódesme dicir por que es tan bonito?
—Non teño nin idea —dixo Albert.
A nena ollaba para o seu pai. Tiña os ollos moi azuis e tan grandes… Que preciosos! E unha ollada tan brillante e fantástica.
—Xa sei que son bonitos —dixo o seu pai—, pero e os teus?
—Bah, non tanto. Dime como era Besarabia, Albert. Eu non a imaxino… E todas esas cousas que falas do país, ás veces non entendo ben…
—Bessarabia era preciosa, chea de luz aínda que fose inverno. Había sempre coma un brillo moi fino, daban ganas de invitalo á casa para iluminar os cuartos.
—Albert —dixo a nena.
—Dime, miña princesa bonita —dixo Albert—. Que máis queres que che diga? Non queres falar dos cabalos, das galiñas, ou da vaca túa favorita, como se chamaba?
—Emma, Berta e Lena —dixo a nena.
—Efectivamente —dixo Albert—, mais non se podía dicir en voz alta!
—Eran os nomes das túas irmás, va que si?
—Claro que si —dixo Albert—, pero xa sabes que todas as vacas son moi lucidas, e merecen estes nomes tan preciosos.
Son as últimas frases que me dixo Albert, o meu pai de Besarabia, do pobo de Neu-Saratta. Porque moi pouco despois Albert Kühn de Neusaratta, aquel de grandes ollos azuis, de Besarabia, da colonia alemá en Romanía, suicidouse en Múnic. Porque a
miña nai, Marie-Luise Bode de Lauenburg, da Pomerania Ulterior, negouse unha e outra vez a darlle a miña dirección en Galicia.
E Albert morreu.
Hai moitos anos, moitos.
Mais eu, Heidi, penso no meu pai e na súa ollada tan preciosa e brillantemente azul todos os días.